Κάθε χρόνο, στις 21 Ιανουαρίου, γιορτάζεται η Ημέρα Αγκαλιάς. Γιατί άραγε είναι τόσο σημαντική η αγκαλιά; Μήπως γιατί μας ηρεμεί; Μήπως γιατί μας χαλαρώνει; Μήπως γιατί μέσω αυτής εισπράττουμε την αγάπη των γύρω μας;

Η αγκαλιά είναι πολύ σημαντική για όλους μας και γι’ αυτό τα Χρυσά Μολύβια της Θάσου αποφάσισαν να ασχοληθούν με αυτή. Μάλιστα, διάβασαν και επεξεργάστηκαν το βιβλίο της συγγραφέως κ. Γιώτας Αλεξάνδρου «Μόνο αν θέλω». Χάρη σε αυτό το βιβλίο οι μαθητές κατανόησαν πως είναι πολύ σημαντικό να εκφράζουν τα συναισθήματά τους με μία αγκαλιά. Αλλά το πιο σημαντικό μάθημα που έμαθαν είναι πως μία αγκαλιά είναι αποδεκτή ΜΟΝΟ αν τη θέλουμε. Έχουμε δικαίωμα, αν δε νιώθουμε ευχάριστα, να αρνηθούμε μια αγκαλιά. Αυτό δε σημαίνει πως είμαστε αγενείς, απλά έχουμε το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης. Το σώμα μας μας ανήκει. Έχουμε δικαίωμα να επιτρέπουμε ή να μην επιτρέπουμε σε κάποιον να μας αγκαλιάσει. Το βιβλίο άρεσε τόσο πολύ στα παιδιά που αποφάσισαν να στείλουν ένα μέηλ και να πάρουν συνέντευξη από τη συγγραφέα του παραπάνω βιβλίου. Ακολουθούν οι ερωταπαντήσεις:

Τι δουλειά κάνετε;
Εργάζομαι ως νηπιαγωγός σε δημόσιο σχολείο. Πριν όμως διοριστώ, δούλευα ως ηθοποιός, ως υπεύθυνη θεατρικής αγωγής και ως εμψυχώτρια.

Πόσα βιβλία έχετε γράψει;
Έχουν εκδοθεί δώδεκα βιβλία μου ως τώρα.

Έχετε παιδιά;
Όχι, δεν έχω.

Σας αρέσει η δουλειά που κάνετε;
Ναι, απολαμβάνω τις δημιουργικές στιγμές, τόσο στο σχολείο με τους μαθητές μου όσο και όταν γράφω για παιδιά αλλά και όταν παρουσιάζω τα βιβλία μου σε αυτά.

Πού μένετε;
Στην Αθήνα.

Πού γεννηθήκατε;
Στην Αθήνα, σε μια γειτονιά του Βύρωνα.

Από πού εμπνευστήκατε το θέμα του βιβλίου;
Από τις εμπειρίες μου ως παιδί. Είχα κι εγώ μια θεία, σαν τη θεία Μαίρη της Έλλης, που με αγκάλιαζε τόσο σφιχτά που δεν μπορούσα να αναπνεύσω και φυσικά δεν μου άρεσε. Και από τις εμπειρίες μου ως νηπιαγωγός. Μου αρέσουν οι αγκαλιές των παιδιών. Έτσι σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία για τις αγκαλιές που μας αρέσουν και για εκείνες που μας φέρνουν σε δύσκολη θέση.
Πότε γράψατε το βιβλίο;
Έγραψα την ιστορία τρία χρόνια πριν, την έβαλα στο συρτάρι μου και όταν βρήκα τον χρόνο την επεξεργάστηκα και την έστειλα στον εκδοτικό οίκο.

Έχετε γράψει κι άλλο βιβλίο με παρόμοιο θέμα;
Όχι, ακριβώς. Έχω γράψει μια ιστορία για τον σχολικό εκφοβισμό, με τίτλο «Οι Νταήδες του Βυθού και ο Ρομπέν των Θαλασσών», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Susaeta, σε εικονογράφηση της Κατερίνας Βερούτσου.

Πόσες ώρες σάς παίρνει για να γράψετε ένα βιβλίο;
Εξαρτάται από την ιστορία, μπορεί να με παιδέψει και να τη δουλεύω καιρό ξανά και ξανά ή να έρθει και να μου ψιθυρίσει στο αυτί «Άκουσέ με και γράφε».

Τι θα θέλατε να πείτε στα παιδιά που διαβάζουν αυτό το βιβλίο;
Η Έλλη μας λέει ότι έχουμε δικαίωμα να αποφασίζουμε εμείς αν, πότε και σε ποιον θα δώσουμε μια αγκαλιά ή θα δεχτούμε. Κι έχουμε δικαίωμα να λέμε όχι όταν δε θέλουμε. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Σωστό είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε όμορφα, λάθος είναι ό,τι μας κάνει να νιώθουμε άβολα και μας δυσαρεστεί. Ακούμε λοιπόν το ένστικτό μας και το σώμα μας και το σεβόμαστε. Και φυσικά ζητάμε να το σεβαστούν και οι άλλοι. Βάζουμε τα όριά μας με ευγένεια και αποφασιστικότητα.
Τι θα θέλατε να πείτε στους μεγάλους με αφορμή αυτό το βιβλίο;
Θα ήθελα να τους πω να σέβονται το δικαίωμα των παιδιών να λένε όχι στις αγκαλιές και τα φιλιά που δεν επιθυμούν και να μην τα πιέζουν για το αντίθετο. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να είμαστε ευγενικοί ή να δείχνουμε την αγάπη μας, χωρίς να ερχόμαστε ή να φέρνουμε τον άλλον σε δύσκολη θέση.

Ευχαριστούμε θερμά την κ. Γιώτα Αλεξάνδρου για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε!!!!