Εκτός από τους άνδρες στρατιώτες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πιο σπάνια βέβαια, συμμετείχαν και γυναίκες. Μερικές φορές ως στρατιώτες, αλλά κυρίως βοηθούσαν με οποίον τρόπο μπορούσαν τους άνδρες που υπερασπίζονταν την πατρίδα τους.
Οι περισσότερες γυναίκες που αντιστάθηκαν απέναντι στον εχθρό παρέμειναν σιωπηλές, επιστρέφοντας στις οικογένειές τους, με τη σεμνότητα που κυριαρχούσε έπειτα από αιώνες ανδρικής κυριαρχίας. Μόλις το 10% των μεταλλίων δόθηκε στις γυναίκες για την συμμετοχή τους στην Αντίσταση. Ο τίτλος τιμής «Σύντροφοι της Απελευθέρωσης» το 1945 απονεμήθηκε σε 1.030 άνδρες και μόνο σε 6 γυναίκες. Οι Γάλλοι θεωρούσαν αδιανόητο ότι μια γυναίκα θα μπορούσε να πολεμήσει.
Ο αγγλικός στρατός κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε στο πλευρό του 225.000 γυναίκες, ο αμερικάνικος 450-500.000 και ο γερμανικός 500.000. Ο ελληνικός στρατός διέθετε πολλές μάχιμες γυναίκες ενώ στον Κόκκινο Στρατό της ΕΣΣΔ πολέμησαν γύρω στο ένα εκατομμύριο γυναίκες.
Οι νέες γυναίκες στην Ελλάδα συνέβαλαν στην αντίσταση αλλά και οι μητέρες και οι σύζυγοι των ανδρών στρατιωτών, μεγαλύτερης ηλικίας, βοηθούσαν εξίσου. Έπλεκαν μέρες και νύχτες χωρίς σταματημό, ζεστά ρούχα και κουβέρτες για τους στρατιώτες. Συνέλλεγαν τρόφιμα και πολεμοφόδια και έπειτα κινούσαν προς την Πίνδο. Φτυάριζαν το χιόνι, πάνω στο βουνό, όπου ήταν δύσβατο και απροσπέλαστο το μονοπάτι. Όπου μάλιστα τα ζώα τους αρνούνταν να συνεχίσουν, κουβαλούσαν μόνες τους τις κούτες τους πάνω σε απάτητες βουνοκορφές.
Πολλά νεαρά κορίτσια γράφονταν ως εθελοντές νοσοκόμες στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Αρκετές από αυτές έπεσαν την ώρα του καθήκοντος κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών νοσοκομείων και πλοίων που μετέφεραν τραυματίες. Ακόμα, εύπορες γυναίκες δώριζαν τα πλούτη τους για βοηθήσουν στον Αγώνα του Ελληνικού Στρατού. Οι γυναίκες των πόλεων είχαν αναλάβει τη φροντίδα των πολεμιστών από τα κρυοπαγήματα και εκείνες των χωρίων συντηρούσαν, έτρεφαν και φρόντιζαν γενικά τους αντάρτες. Επίσης πολλές κοπέλες πήραν όπλο στα χέρια τους για να υπερασπιστούν τη χώρα μας, παρόλο που θεωρείτο ντροπή εκείνη την εποχή μια γυναίκα να φοράει παντελόνι. Γίνονταν σύνδεσμοι ανάμεσα στο αντάρτικο και το χωριό, ειδοποιούσαν για κινήσεις του εχθρού και φυλάγαν σκοπιά. Τότε άρχισαν να τις υπολογίζουν. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τις συναντάμε και ως καπετάνισσες.
Η συμβολή τους στην Αντίσταση ήταν πολύτιμη. Εκτός από την τόλμη και την αποφασιστικότητά τους στάθηκαν δίπλα στους στρατιώτες με υπομονή και επιμονή. Αφοσιώθηκαν στην πατρίδα τους και πολλές από αυτές θυσιάστηκαν για την ελευθερία της. Χωρίς αυτές τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο!
Μερικά μεγάλα γυναικεία ονόματα της εποχής ήταν:
ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
Η Λέλα Καραγιάννη ή η μάνα της Αντίστασης γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1898. Ήταν αρχηγός της
Αντιστασιακής οργάνωσης «ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ» την οποία ίδρυσε η ίδια. Ακόμα ήταν στενή συγγενής της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, εξού και η ονομασία της οργάνωσης. Προξενούσε πολλές δολιοφθορές στους Γερμανούς και φυγάδευε Βρετανούς στρατιώτες. Βασανίσθηκε και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς, στο άλσος Χαϊδαρίου, περίπου έναν μήνα πριν την Απελευθέρωση.
ΗΡΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1927 και εκτελέσθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1944. Ήταν αγωνίστρια και αντιστασιακή. Ήταν μαθήτρια του Γυμνασίου και οργανωμένη στην ΕΠΟΝ (Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων). Η Ηρώ μιλούσε τέσσερις γλώσσες και αναφέρεται πως κατά τη διάρκεια του βασανισμού της, μετά τη σύλληψη της από τους Γερμανούς τους «χλεύαζε» στη γλώσσα τους. Τέλος εκτελέστηκε με δεκαεπτά σφαίρες, όσες και τα χρόνια της ζωής της.
Ζαφείρη Παναγιώτα Α2
