Ο ελληνικός κινηματογράφος, ο οποίος αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού , συντροφεύει τις καρδιές όλων των Ελλήνων, μικρών και μεγάλων, με τις αστείες ατάκες, τους αξέχαστους ηθοποιούς και φυσικά με τα απίθανα σκηνικά του. Επιπλέον, εκτός από το γεγονός ότι μας ψυχαγωγούν και μας κάνουν να γελάμε, αυτές οι ταινίες μας μεταδίδουν πλήρως χαρακτηριστικά της εποχής που γυρίστηκαν, όπως το ντύσιμο των ανθρώπων, τη μορφή πολλών τόπων, την εξέλιξη της τεχνολογίας, τις πεποιθήσεις των ανθρώπων κλπ. Όμως, εκτός από την ιστορία που μας μαθαίνει έμμεσα, ξέρουμε άραγε τη δική του;
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα προβλήθηκε κινηματογραφική ταινία στις 29 Νοεμβρίου 1896, ενώ οι πρώτες κινηματογραφικές λήψεις στον ελλαδικό χώρο πραγματοποιήθηκαν υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία, από ξένους κινηματογραφιστές. Σταδιακά, αρχίζουν να εμφανίζονται και Έλληνες κινηματογραφιστές (1900) και η πρώτη εταιρία παραγωγής κάνει την εμφάνισή της το 1910, γνωστή και ως «Αθηνή», από την οποία γυρίστηκαν πολλές μικρού μήκους κωμικές ταινίες. Έπειτα, το 1914 δημιουργείται η ταινία «κωμειδύλλιο Γκόλφω», η οποία αποτελεί την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους, η οποία δέχτηκε πολλά θετικά σχόλια από φημισμένες εφημερίδες. Όμως, ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος σταματά αυτή την σημαντική εξέλιξη, αν και αυτή την περίοδο γυρίστηκαν πολλά ντοκιμαντέρ με θέμα τον πόλεμο. Βέβαια, με την εδαφική επέκταση του κράτους συνεχίστηκαν τα γυρίσματα βωβών ταινιών και ο πρώτος σταρ του ελληνικού σινεμά, ο Μιχαήλ Μιχαήλ, είναι πια το επίκεντρο, ενώ μια σειρά πολλών κινηματογραφικών εταιριών δραστηριοποιούνται, και τώρα πια αυτή η εποχή αποτελεί την πιο παραγωγική πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παράλληλα, την ίδια εποχή στις ΗΠΑ γίνονται προσπάθειες για ενσωμάτωση ήχου στις ταινίες και η πρώτη ομιλούσα ταινία προβλήθηκε το 1927 πράγμα που αύξησε τον βαθμό ανταγωνισμού, καθώς αυτή η τεχνολογία άργησε να έρθει στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, οι Έλληνες παραγωγοί, ακάθεκτοι, μη μπορώντας να δεχτούν ότι δεν είναι αυτοί οι καινοτόμοι και ότι τα συστήματα και ο εξοπλισμός τους δεν είχαν την ικανότητα να υλοποιήσουν κάτι τέτοιο, το οποίο θα τους επέφερε πολλά χρήματα, προσπαθούν να εντάξουν μουσική σε κάποιες ταινίες και κάποιες άλλες στέλνονται σε εργαστήρια του εξωτερικού, ώστε να έχουν φωνή, όπως επίσης για τον ίδιο λόγο αναγκάζονται να γυρίσουν μια ολόκληρη ταινία στην Αίγυπτο, όπου υπήρχαν στούντιο με σύγχρονα μηχανήματα.
Όμως, ενώ το δικτατορικό καθεστώς κυριαρχεί στην Ελλάδα, οι παραγωγοί είναι υποχρεωμένοι να δημιουργούν μικρής διάρκειας έργα, που να προβάλλουν τον Ιωάννη Μεταξά ως κυρίαρχο του έθνους, ενώ με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο διαλύονται όλες οι παραγωγές και οι Γερμανοί κατάσχουν τα στούντιο και τον απαραίτητο τεχνικό εξοπλισμό. Ευτυχώς, μετά τον πόλεμο σκηνοθέτες, παραγωγοί, ηθοποιοί δεν χάνουν λεπτό και αρχίζουν αμέσως δουλειά. Την εποχή αυτή γίνονται γνωστοί στο ευρύ κοινό σπουδαίοι ηθοποιοί, όπως οι Ορέστης Μακρής, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Έλλη Λαμπέτη, Ειρήνη Παππά, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες που μένουν αξέχαστοι στη μνήμη μας, ξεκινώντας έτσι τη Χρυσή Εποχή του Ελληνικού κινηματογράφου.
Κατά τη δεκαετία του ’60 , η οποία επί της ουσίας είναι η περίοδος ακμής του ελληνικού κινηματογράφου, χαρακτηρίζεται από τη συστηματική παραγωγή ταινιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού αποτελεί το γεγονός ότι από το 1960 μέχρι το 1967 είχαν προβληθεί 196 ταινίες. Επιπλέον, αυτή την περίοδο πολλές ταινίες προβλήθηκαν σε φεστιβάλ κινηματογράφου αποκτώντας διεθνή απήχηση, κάποιες μάλιστα προτάθηκαν και σε μερικές απονεμήθηκαν σπουδαία βραβεία και διακρίσεις, όπως η δραματική ταινία «Η Στέλλα», η οποία προτάθηκε για το Χρυσό Φοίνικα και τιμήθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα της Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και η επίσης δραματική ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», η οποία έλαβε Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας. Ωστόσο, μετά από αυτά τα σημαντικά γεγονότα η ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου συνεχίζεται χωρίς να παρατηρούνται σπουδαία άλματα.
Αν και στη σημερινή εποχή δεν είναι τόσο σύνηθες τα παιδιά και οι έφηβοι να περνούν οικογενειακές στιγμές παρακολουθώντας ελληνικές ταινίες, μια ομάδα της σε όλους μας γνωστής Φίνος Φιλμ έχει βρει τον τρόπο να προσελκύει ξανά και την νέα γενιά αναρτώντας καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα αστείο βίντεο με μια συγκεκριμένη και επίκαιρη θεματολογία. Με αυτόν τον τρόπο μας καλούν να ανατρέξουμε στις αντίστοιχες ελληνικές ταινίες. Έτσι, ο κινηματογράφος της χώρας μας συνεχίζει να αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής μας.
Σοφία Κουβελιώτη Α2
