Μάρκους Ζούσακ «Η Κλέφτρα των Βιβλίων»
«Πρώτα τα χρώματα,
Ύστερα οι άνθρωποι
Έτσι βλέπω συνήθως τα πράγματα…»
Όταν η εννιάχρονη ΛίζελΜέμινγκερπατάει για πρώτη φορά πόδι στην οδό Χίμελ, έχει για μοναδική της συντροφιάτο εγχειρίδιο ενός νεκροθάφτη το οποίο βρήκε στο χιόνι μετά απ’ την κηδεία του αδελφού της. Κατηφορίζει τον φτωχικό, γερμανικό δρόμο και σταματά μπροστά από το σπίτι των Χούμπερμαν, το νέο της σπίτι. Είναι μόνη.
Μόλις βλέπει το δωμάτιό της ορμά και χώνει το μικρό, μαύρο εγχειρίδιο κάτω απτό μαξιλάρι της, να το φυλάξει. ΤηνΛίζελτην προκαλούνε τα βιβλία. Μπορεί να μην γνωρίζει τι είναι γραμμένο στις σελίδες μα ορκίζεται να μάθει. Τελικά της αρέσουν και αποφασίζει πως θέλει να αποκτήσει κι άλλα. Και όποτε τα βρίσκει, τα παίρνει. Ακόμα κι αν χρειαστεί να τα αρπάξει στα κρυφά.
Τα χρόνια περνούν, ο πόλεμος ισοπεδώνει έθνη και η Λίζελ μεγαλώνει. Πάει σχολείο, παίζει ποδόσφαιρο με τα παιδιά της γειτονιάς, συναγωνίζεται στην ταχύτητα τον καλύτερό της φίλο, τον Ρούντι,με τον οποίο ζουν απροσδόκητες περιπέτειες, και κρατάει μυστικά… 
Και η μοναξιά γίνεται φιλία, η νοσταλγία γίνεται γέλιο, η άγνοια γίνεται φαντασία, η απορία μετατρέπεται σε περιπέτεια, οι εφιάλτες συνοδεύονται από νυχτερινές μυστικές συναυλίες ακορντεόν, ο κόσμος γεμίζει χρώματα.Το εγχειρίδιο του νεκροθάφτη αντικαθιστά μία κίνηση αδιαφορίας, ένας άνθρωπος που σφύριζε…Και η Λίζελ χάνεται στα βιβλία, στα πρόσωπα, στις στιγμές, στα συναισθήματα, στις λέξεις. Διαβάζει. Διαβάζει μόνη στο σκοτάδι. Διαβάζει στους χλωμούς ανθρώπους στα καταφύγια. Διαβάζει στην μοναχική γειτόνισσά της. Διαβάζει στον κρυφό φίλο της, τον Μαξ, που έχει εγκατασταθεί στο υπόγειο των θετών γονιών της. Κι όσο οι σφαίρες θάβονται σε σώματα και οι βόμβες υποδέχονται θερμά το έδαφος, η Λίζελ θα συνεχίσει να διαβάζει. Μέχρι την τελευταία φράση, την τελευταία λέξη, την τελευταία συλλαβή. Το τελευταίο γράμμα. Την τελευταία βόμβα.
Η ιστορία της κλέφτρας των βιβλίων είναι μία ιστορία πότε πότε λουσμένη στον ζεστό ήλιο καλοκαιρινών απογευμάτων
κι άλλοτε παρατημένη κάτω απ’ την βροχή, όπου μουλιάζει και διαλύεται. Είναι πιθανόη ζωή ενός άγνωστου κοριτσιού σε μία ασήμαντη γερμανική πόλη, σε ένα μικρό σπίτι μίας φτωχικής αλλά ζωντανής γειτονιάς να μη σας ενδιαφέρει. Ίσως να είναι μία ακόμη ιστορία, όπως τόσες άλλες. Ίσως όμως είναι μία ιστορία που είναι σημαντικό να μαθευτεί. Η Λίζελκράτησε στα χέρια της με πάθος τα βιβλία τόσων άλλων. Μήπως είναι ώρα να κρατήσει στα δικά του χέρια κάποιος το δικό της;
-Ηχώ
