Κάθονταν εκεί έξω μέρα και νύχτα.
Πόσα χτυπήματα, ουρλιαχτά, δάκρυα
αντέχει ένας φράχτης;
Πόσες πληγές, πόσες κραυγές, πόσες λύπες,
πόσο θρήνο ένας φράχτης;
Θρηνώντας φίλους, συγγενείς, παλιούς ξεχασμένους έρωτες
Πόσα χτυπήματα, ουρλιαχτά, δάκρυα
αντέχει ένας φράχτης;
Πόσες πληγές, πόσες κραυγές, πόσες λύπες
ένας φράχτης γύρω απ’ την ανθρώπινη καρδιά
Απελπισμένοι ν’ αρπάξουν την κάθε ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή.
Πόσα χτυπήματα, ουρλιαχτά, δάκρυα
αρκούν;
Πόσες πληγές, πόσες κραυγές, πόσες λύπες
αρκούν για να απελπιστεί και να παραιτηθεί η ανθρώπινη καρδία;
Χρήστος Παναγιώτης Ψάρρας (Β4)
