Ο Φεβρουάριος είναι ο δεύτερος μήνας του χρόνου με 28 μέρες τα κοινά έτη και με 29 μέρες τα δίσεκτα. Κατά το ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο 12ος και τελευταίος μήνας.Το 153 π.Χ. όμως ο Ιανουάριος έγινε ο πρώτος μήνας του ρωμαϊκού ημερολογίου και έτσι ο Φεβρουάριος έγινε ο δεύτερος, γεγονός που παραμένει μέχρι και σήμερα. Από το 45 π.Χ. με την ημερολογιακή μεταρρύθμιση του Ιούλιου Καίσαρα κατά τα κοινά έτη, ο Φεβρουάριος είχε 29 ημέρες και τα δίσεκτα 30. Το 4 π.Χ. ο Οκταβιανός Αύγουστος αφαίρεσε μία μέρα από τον Φεβρουάριο και την πρόσθεσε στον Αύγουστο ο οποίος αφιερώθηκε στον ίδιο.
Το όνομα του μήνα, προέρχεται από το λατινικό ρήμα Februare (που σημαίνει εξαγνίζω-καθαίρω). Τα ονόματα αυτά προέρχονται από τις τελετές εξαγνισμού και καθαρμού που τελούνταν στη Ρώμη(Februa,Feralia) και από αυτές προέρχονταν και οι γιορτές Απόκρεω και οι εκδηλώσεις του καρνάβαλου. Επίσης, στην αρχαία Ρώμη γιορτάζονταν και οι εξής γιορτές:
- Λουπερκάλια (Lupercalia ), γιορτή της γονιμότητας, προς τιμήν του θεού Φαύνου (του Πάνα των Ελλήνων ) στις 15 Φεβρουάριου
- Ημέρα των ερωτευμένων στις 14 Φεβρουαρίου
- Φορνακάλια (Fornacalia) γιορτή προς τιμήν της θεότητας Φόρναξστις 17 Φεβρουάριου
- Χαριστία (Charistia) στις 20 Φεβρουάριου
Ο Φεβρουάριος αντιστοιχούσε, σύμφωνα με το αρχαίο Αττικό ημερολόγιο, με το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα Γαμηλίωνα και το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ανθεστηριώνα. Στην Αθήνα εκείνη την εποχή γιόρταζαν τα Θεογάμια και τα Ανθεστήρια.
Στο λαϊκό καλεντάρι ο Φεβρουάριος ονομάζεται κυρίως λόγω της μικρότερης διάρκειάς του:
- Μικρός
- Κουτσός
- Κουτσοφλέβαρος
- Γκουζούκης (ατελής)
- Κούντουρος (κολοβός)
- Κλαδευτής, επειδή θεωρείται μήνας κατάλληλος για το κλάδεμα των δέντρων
- Φλεβάρης, από τη συσχέτισή του με τις «φλέβες», δηλαδή τα υπόγεια νερά, που αναβλύζουν λόγω των πολλών βροχών
- Φλιάρης (χλιαρός)
Για να δικαιολογηθούν οι λιγότερες μέρες του Φεβρουάριου, υπάρχει μία λαϊκή παράδοση που λέει ότι ο Μάρτιος δανείστηκε τις 3 τελευταίες μέρες του μήνα, οι οποίες ήταν πιο χειμωνιάτικες, για να τιμωρήσει έτσι μία γριά τσοπάνισσα που υπερηφανευόταν ότι ο Μάρτιος δεν είχε τη δυνατότητα να της κάνει κακό.
Η εμβόλιμη μέρα του μήνα, η οποία προστίθεται κάθε 4 χρόνια, κάνει όλο το υπόλοιπο έτος δίσεκτο και, κατά τη λαϊκή παρετυμολογία, «δύστυχο» μαζί με τα δεισιδαιμονικά επακόλουθα. Παρόλα αυτά, ο Φεβρουάριος δημιουργεί μία αισιοδοξία ως τελευταίος μήνας του χειμώνα. Υπάρχει και μία παροιμία που είναι σχετική:«Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει».
Οι πρώτες μέρες του μήνα λέγονται «Συμόγιορτα» από τη γιορτή του Άγιου Τρύφωνα (1 Φεβρουάριου) ο οποίος είναι άγιος των αμπελιών, της Υπαπαντής του Κυρίου (2 Φεβρουάριου) κατά την οποία οι αγρότες έχουνε αργία και τέλος του Αγίου Συμεών (3 Φεβρουάριου), τον οποίο τιμούν οι έγκυες γυναίκες και αποφεύγουν εκείνη την ημέρα να κάνουν κάποια εργασία, γιατί φοβούνται μήπως το παιδί γεννηθεί »σημειωμένο»(με σημάδι).
Πηγή : https://www.sansimera.gr/articles/500/178
Οι μαθήτριες της Β’Γυμνασίου Αρζίδου Βασιλική-Δέσποινα, Αλεξοπούλου Ανθή
