1η Δημοσίευση: Οκτώβριος 2022
Συντάκτης Άρθρου: π. Νεκτάριος.
____________________________________________________
Σφιχταγκαλιάστηκαν. Η μάνα ακούμπησε στα χέρια του την εικόνα της Παναγιάς κι ο γιος την προσκύνησε μ’ ευλάβεια. Ανέβηκε σβέλτα στο βαγόνι, για να μεταφερθεί στον τόπο της κατάταξής του. Είχε χαμόγελο στα χείλη κι ενθουσιασμό στην καρδιά ο Έλληνας στρατιώτης του 1940.
Δεν αγνοούσε τον κίνδυνο. Ήξερε καλά ότι ο στρατός μας είχε να αναμετρηθεί με τις υπεροπλίες λεγεώνες του Άξονα. Δεν υποτιμούσε τον πανίσχυρο εχθρό, που τρομοκρατώντας τους πιο ισχυρούς της γης εξασφάλισε την υποταγή τους.
Δεν ήταν φιλοπόλεμος. Αγαπούσε την ειρήνη, όμως πολέμησε όσο άντεξε, καθώς είχε να αντιμετωπίσει και τον πιο ύπουλο σύμμαχο του εχθρού, τον απροσδόκητο φοβερό χιονιά, που έγινε παγερό μνήμα για τόσους συναδέλφους του.
Ανυποχώρητος κι αδιάλλακτος, όπως πάντα όταν διακυβεύεται η ανεξαρτησία και η τιμή της χώρας του, κατέπληξε φίλους κι εχθρούς:
Ο Άγγλος Πρωθυπουργός Ουίλσον Τσόρτσιλ έγραφε: «Η γενναιότητα κι η αποφασιστικότητα των Ελληνικών στρατευμάτων… κέρδισαν τον θαυμασμό όλων των ελευθέρων λαών του κόσμου».
Κι ο ίδιος ο Χίτλερ διαπίστωνε: «Από όλους τους αντιπάλους μας ιδιαιτέρως ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο…».
Ποια ήταν η μυστική πηγή του σθένους του; Την αποκαλύπτει ο στίχος: « Όπως σε κάθε πόλεμο, την Πίστη έβαλε πρόμαχο». Πίστευε κι εμπιστευόταν στην ακατάβλητη συμμαχία του μόνου «Ισχυρού και Δυνατού», τη ζητούσε με Θείες Λειτουργίες και Παρακλήσεις στα μετόπισθεν αλλά και στο μέτωπο. Υπέρμαχος Στρατηγός και αυτού του πολέμου ήταν η Παναγιά, γι’ αυτό και μαχόταν κάτω από τη Σκέπη Της.
Ένιωσε αδέλφια του τους συμπολεμιστές του, καθώς όλοι μαζί ενωμένοι ξεκίνησαν αυτόν τον πόλεμο. Και τους εχθρούς, όταν αιχμάλωτοι έπεφταν στα χέρια του, σαν αδελφούς τους φρόντιζε και μοιραζόταν μαζί τους τη λιγοστή κουραμάνα και τις σταφίδες του.
Απρίλιος 1941. Μετά από έξι μήνες άνισης αναμέτρησης με τον σιδερόφρακτο αντίπαλο, αναγκάζεται να συνθηκολογήσει κι ο Έλληνας. Η ιστορία δεν θα τον πει ηττημένο, αφού η σθεναρή αντίστασή του έγινε η αρχή του τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου.
Σύμφωνα με το πρωτόκολλο ανακωχής, ο οπλίτης αποστρατεύεται παραδίδοντας τον οπλισμό του. Ώρες σκληρές, ματώνει η ψυχή πιότερο από το τραύμα της μάχης. Παίρνει τον δρόμο του γυρισμού αποκαμωμένος, εξουθενωμένος, ταπεινωμένος.
Στοιβαγμένος στην καρότσα ενός φορτηγού, στο βαγόνι του τρένου, στο κατάστρωμα του πλοίου ή και πεζός φτάνει στον τόπο του. Μέσα στην ολάνοιχτη αγκαλιά της οικογένειάς του και πάλι. Σμίγουν οι καρδιές την ευχαριστία τους για τον ερχομό του και την ικεσία τους για όσα τους περιμένουν.
Η μάνα, καθώς τον βλέπει εξαντλημένο, αδύναμο, πεινασμένο, άρρωστο σχεδόν, παίρνει διστακτικά το λαδερό να στάξει λίγο λαδάκι στο λιτό φαγητό του.
-Όχι, μάνα, όχι λάδι, Μ. Εβδομάδα έχουμε. Ο Χριστός ανηφορίζει τον Γολγοθά κι η Πατρίδα μαζί Του.
Ο ανδρειωμένος Έλληνας με τη συνείδηση αγαθή, αφού έπραξε το χρέος του, γιόρτασε εκείνον τον Απρίλη την Ανάσταση του Χριστού, προσμένοντας και την Ανάσταση της Ελλάδας.
Και τώρα, κοντά στον παντοκράτορα Κύριο, ο Έλληνας του 1940 δέεται να μένει η Ελλάδα ορθή, αναστημένη, πάντα ελεύθερη.
ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Προς τη Νίκη» , Οκτώβριος 2022, σ. 332 – 333
