Εύη Μαλάμου, Χαρά Ντάϊκου,  Α3

Σήμερα το απόγευμα πήγα μια βόλτα. Όλα στην πόλη ήταν αλλαγμένα.

Τίποτα δε θύμιζε την παλιά πόλη, που έσφυζε από ζωή.

Δεν έβλεπες κανέναν να περπατάει ή να πηγαίνει κάπου με το αυτοκίνητό του. Αυτό με φόβισε λιγάκι, ένιωθα μόνη στην άδεια πόλη. Κάποια στιγμή ένας κύριος πέρασε από δίπλα μου, ενώ πήγαινε βόλτα το κατοικίδιό του.

Ανακουφίστηκα και χάρηκα μόλις τον είδα. Μπορεί να μην μου άρεσε η εικόνα της πόλης, αλλά σίγουρα την προτιμώ έτσι,

σε μια εποχή σαν κι αυτή που διανύουμε τώρα, εποχή μιας πολύ επικίνδυνης πανδημίας.

Όσο πλησίαζα το κέντρο της πόλης, έβλεπα όλο και περισσότερους ανθρώπους, όλοι με τη μάσκα τους. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πόσο άλλαξε τις ζωές μας, αλλά και εμάς τους ίδιους η πανδημία.

Με έπιασαν τα κλάματα. Αναπόλησα τις παλιές μου συνήθειες και τον παλιό τρόπο ζωής.

Επίσης,  πρόσεξα ότι η ατμόσφαιρα ήταν πιο καθαρή, καθώς έχουν μειωθεί οι μετακινήσεις με μέσα που μολύνουν το περιβάλλον.

Γυρνώντας, πέρασα και από το σχολείο που μου φαινόταν σαν άγνωστο μετά από τόσο καιρό απουσίας.

Επίσης, είδα και κάποια περιπολικά που έκαναν ελέγχους

Τέλος,  γύρισα σπίτι, γεμάτη λύπη και συγκίνηση. Αυτή η βόλτα μπορεί να μου έριξε λίγο την ψυχολογία,

αλλά ήταν και απαραίτητη, γιατί με είδε και λίγο ο ήλιος και ξέφυγα από το αποπνικτικό περιβάλλον του σπιτιού όπου είμαστε κλεισμένοι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

Περνάμε πάρα πολλές ώρες στο σπίτι και πολλοί από μας μάλιστα, τις περνάμε  καθιστοί είτε μπροστά στην τηλεόραση είτε σε κάποια άλλη οθόνη, του κινητού ή του ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Έβγαλα τη μάσκα και έπεσα στο κρεβάτι σκεφτόμενη την τεράστια αλλαγή στη ζωή μας.

Μακάρι αυτή η περιπέτεια να τελειώσει γρήγορα με την προσπάθεια, την ευθύνη και την προσοχή όλων μας.