«Η Ιστορία του Γάτου που Έμαθε σ΄ ένα Γλάρο να Πετάει», ένα μυθιστόρημα του Λουίς Σεπούλβεδα, απόσπασμα του οποίου διδασκόμαστε στα Κείμενα Λογοτεχνίας στην Α΄ γυμνασίου.
Μια γλαροπούλα, η Κενγκά πέφτει θύμα της θαλάσσιας ρύπανσης. Πριν ξεψυχήσει, εμπιστεύεται το αβγό της στον καλό γάτο Ζορμπά, που ήταν «μαύρος και πελώριος και χοντρός» και του ζητά , όπως στα παραμύθια, να της υποσχεθεί ότι θα εκπληρώσει τρεις χάρες:
Πρώτον, πως δεν θα φάει το αβγό που θα γεννήσει, αλλά θα το κλωσήσει, για να γεννηθεί.
Δεύτερον, πως θα φροντίσει το γλαρόνι που θα γεννηθεί.
Τρίτον, πως θα του μάθει να πετάει.
Ο Ζορμπάς της το υπόσχεται. Μα είναι ποτέ δυνατόν ένας γάτος να μάθει σ’ ένα γλάρο να πετάει;
Ένα τρυφερό κι ευαίσθητο βιβλίο του Σεπούλβεδα, μια συγκινητική αλληγορία για μικρούς και μεγάλους, που προβληματίζει αλλά και καταγγέλλει τη ζημιά που έχει προκαλέσει στον πλανήτη η ανεξέλεγκτη βιομηχανική ανάπτυξη και μας ενθαρρύνει να αγωνιστούμε για να γίνει καλύτερος κι ομορφότερος αυτός ο κόσμος.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα, τολμηρή προσωπικότητα της εποχής μας, με αγώνες πολιτικούς στο ενεργητικό του, πολυταξιδεμένος, επιθυμεί με τα έργα του να μας αφυπνίσει πάνω σε ζητήματα σύγχρονα.
Για να μεταφέρει τις ιδέες του συχνά χρησιμοποιεί την αλληγορία ενός μοντέρνου παραμυθιού. Είναι ο «παραμυθάς Σεπούλβεδα», όπως του αρέσει να αποκαλεί τον εαυτό του.
Θαυμαστής του Αμβούργου, που για μεγάλο χρονικό διάστημα έζησε εκεί υπό την φροντίδα της Διεθνούς Αμνηστίας του Αμβούργου, με τις προσπάθειες της οποίας αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Τεμούκο της Χιλής όπου βρισκόταν καταδικασμένος για προδοσία από το στρατιωτικό καθεστώς της πατρίδας του για είκοσι οχτώ χρόνια. Θαυμαστής της Κρήτης (έζησε και για ένα διάστημα σε ένα ψαροχώρι της Ιεράπετρας) και του Καζαντζάκη, από τον οποίο δανείζεται το όνομα του γάτου Ζορμπά.
Αιμιλία Δεμερτζίδου
Ένα βιβλίο που με συγκίνησε από τις πρώτες σελίδες του. Ένα βιβλίο καλογραμμένο, με πολύ χιούμορ, οικολογικής ευαισθησίας, που σου διδάσκει πολλά.
Ένα από τα βασικά που αντιλαμβάνεσαι γρήγορα, όταν ξεκινάς να το διαβάζεις είναι η αγάπη του συγγραφέα για το περιβάλλον και η ανησυχία του για την μόλυνση των θαλασσών, ιδιαίτερα από το πετρέλαιο.
Επίσης, με αφορμή την τρυφερή σχέση ανάμεσα στην Καλότυχη (το μικρό γλαρόπουλο) και το Ζορμπά, καταλαβαίνεις πως δεν πρέπει να κρίνεις κάποιον από την εξωτερική του εμφάνιση. Μου άρεσε πάρα πολύ και η αβίαστη ροή που είχε η ιστορία, ιδιαίτερα προς το τέλος. Πιο συγκεκριμένα αναφέρομαι στη στιγμή που πήγε ο Ζορμπάς στον ιδιοκτήτη της Μπουμπουλίνας. Εκεί γέλασα πάρα πολύ.
Το συγκλονιστικότερο όμως μήνυμα δεν είναι άλλο παρά αυτό που δίνεται στο τέλος. «Πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει». Σαν να μας λέει, δηλαδή, πως αν δεν προσπαθήσεις δεν πρόκειται ποτέ να τα καταφέρεις.
Μακάρι να γραφτούν κι άλλα τέτοια βιβλία, που να αναφέρουν πόσο σημαντικό είναι να νοιάζεσαι για τους συνανθρώπους σου και φυσικά για το περιβάλλον!
