Το αφηγηματικό εύρημα είναι το εξής: Βρισκόμαστε στον πρώτο καιρό της απριλιανής δικτατορίας. Έλληνες εμιγκρέδες βρίσκονται στο Παρίσι. Είναι κοντά στη ηλικία των πενήντα. Οι περισσότεροι υπήρξαν σύντροφοι από την εφηβεία τους, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Πήραν μέρος στη σύγκρουση του Δεκέμβρη το 1944. Κάποιοι πολέμησαν στον εμφύλιο που ακολούθησε. Κάποιοι φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν. Κάποιοι βρέθηκαν στην αναγκαστική υπερορία μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. Κάποιοι παραγκωνίστηκαν και διαγράφτηκαν από το Κόμμα, μα παραμένει η φλόγα μέσα τους άσβηστη. Τώρα βρίσκονται στο Παρίσι, μη μπορώντας να επιστρέψουν στην στρατοκρατούμενη Ελλάδα. Μια παρέα απ’ την ομάδα των αυτοεξόριστων, που την αποτελούν η Ελένη, ο Ευγένιος, ο Πάνος, ο Στέφανος και η Άννα παίρνουν μέρος στο γύρισμα μιας ταινίας, ως κομπάρσοι. Το γύρισμα αφορά σε μια σκηνή σ’ ένα βαγόνι σιδηροδρόμου. Είναι στατικό γύρισμα. Το τρένο βρίσκεται στο σταθμό και οι κομπάρσοι επιβάτες καθοδηγούνται ανάλογα με τις ανάγκες του σεναρίου από τον σκηνοθέτη. Ο τίτλος της ταινίας είναι Το τρένο της φρίκης. Όσες μέρες διαρκεί το γύρισμα, με τη συμμετοχή των εμιγκρέδων κομπάρσων, μία εβδομάδα πάνω κάτω, τόσος είναι και ο χρόνος της αφήγησης. Αντίθετα ο χρόνος της μυθιστορηματικής δράσης που καλύπτει η αφήγηση εκτείνεται σε τρεις περίπου δεκαετίες (1940-1970), αυτές που σημάδεψαν την νεώτερη ελληνική ιστορία και το αριστερό κίνημα στη χώρα μας. Τις δεκαετίες που σημάδεψαν ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
