Αρθρογρφούν οι μαθήτριες Σαραντοπούλου Αντωνία, Σαντουρτζή Χριστιάννα (Γ3).
Είναι γνωστό πως τα άτομα με ειδικές ανάγκες αντιμετωπίζουν αρκετές δυσκολίες στην καθημερινότητά τους, οι οποίες απορρέουν όχι μόνο από την οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας που έχουν αλλά και από τον κοινωνικό αποκλεισμό που έχει δημιουργηθεί εις βάρος τους.
Ο κοινωνικός παραγκωνισμός πηγάζει από τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τη διαφορετικότητά και το δικαίωμα στη συμπερίληψη των ατόμων αυτών. Συγκεκριμένα δεν είναι λίγες οι φορές που στη θέα ενός αμαξιδίου ή ενός ειδικού μπαστουνιού κάποιοι άνθρωποι θα εκφράσουν με ένα βλέμμα την περιφρόνησή τους και θα ξεστομίσουν προσβλητικά σχόλια, χωρίς δισταγμό, χωρίς ενσυναίσθηση για τον συνάνθρωπό τους.
Για τον εντοπισμό της αιτίας αυτού του φαινομένου που συγκαταλέγεται στον κοινωνικό ρατσισμό, είναι κομβικής σημασίας η διερεύνηση της ρίζας του τρόπου με τον οποίο αυτή επεκτείνεται στα πλαίσια της κοινωνίας. Αρχικά οι σωματικές αναπηρίες, συχνά, αποτελούν αποτρεπτικό παράγοντα για κάποιον εργοδότη στην επιλογή προσωπικού ακόμη και όταν οι δεξιότητες και η επαγγελματική κατάρτιση του ατόμου είναι ιδανική για την συγκεκριμένη θέση. Ωστόσο, η εκδήλωση ρατσισμού απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν σταματά εκεί. Το ίδιο το κράτος, πολλές φορές δεν δίνει τη δέουσα προσοχή στην συμπερίληψη αυτών των ατόμων όσον αφορά στις υποδομές και τις εγκαταστάσεις. Από το σχολείο μέχρι τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα πεζοδρόμια, οι θέσεις για ανάπηρους και οι ειδικές μπάρες απουσιάζουν, με αποτέλεσμα, τα άτομα αυτά να αποτελούν αυτομάτως μια παραμελημένη κοινωνική ομάδα που δεν διαθέτει τα εφόδια να ενταχθεί στο σύνολο.
Ακόμη, είναι αναμενόμενο, όταν η ίδια η πολιτεία δεν φροντίζει ισότιμα όλα της τα μέλη και τα διαχωρίζει αδικώντας κάποια από αυτά, να συντελέσει στην ενδυνάμωση της μάστιγας των προκαταλήψεων και του ρατσισμού εις βάρος τους. Τα άμεσα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης εντοπίζονται στη συμπεριφορά των παιδιών που έχουν την τάση να μιμούνται όσα βλέπουν γύρω τους. Έτσι, συχνά λέξεις όπως ΑμεΑ και ανάπηρος χρησιμοποιούνται περιφρονητικά ή ακόμη και υβριστικά χωρίς την επίγνωση της πραγματικής τους σημασίας.
Επομένως, για την εξάλειψη του κοινωνικού ρατσισμού απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες, κρίνεται απαραίτητη η παρέμβαση πρώτα της οικογένειας ως πρωταρχικού φορέα κοινωνικοποίησης και έπειτα της κοινωνίας. Συγκεκριμένα, οι γονείς έχουν ευθύνη προκειμένου να μεταλαμπαδεύουν στα παιδιά τους αξίες όπως η αποδοχή και ο σεβασμός προς τη διαφορετικότητα, η κοινωνική συνείδηση και η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Έπειτα, η πολιτεία οφείλει να μεριμνήσει για την καλλιέργεια πνεύματος ισοτιμίας, παρέχοντας ίσες ευκαιρίες σε όλα τα μέλη της.
Τέλος, είναι ατομική ευθύνη του καθενός από μας να διαμορφώνει τις δικές του ευαισθησίες απέναντι στη διαφορετικότητα και να δράσει με το δικό του τρόπο για την καταπολέμηση κάθε είδους ρατσισμού.
