Μια εργασία δημιουργικής γραφής από τους μαθητές του Γ2 στο πλαίσιο του μαθήματος
της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.
Ο ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ…
Μέσα στα τείχη του Μεσολογγιού εγκλωβισμένοι, πείνα ανυπόφορη, παντού πτώματα νικημένα από τον λιμό, κατάσταση αβάσταχτη. Έχει φαγωθεί ότι κινούνταν και όχι μόνο.
Εγώ Σουλιώτης , αντί να προστατεύω την πατρίδα, ούτε τουφέκι δεν αντέχω να σηκώσω. Τόσο επιθυμούν να πεθάνουν για να απελευθερωθούν από τα βάσανα. Αυτή είναι η καθημερινότητα μήνες τώρα . Έξω οι εχθροί απολαμβάνουν τη ζωή, την Άνοιξη αλλά κυρίως μας χλευάζουν καθώς διαθέτουν τροφή την οποία μάλιστα σπαταλούν
Η λύση είναι μία. Πρέπει να αντεπιτεθούμε αλλιώς θα πέσει η πόλη δίχως αγώνα. Να ανασηκώσουμε τα όπλα και να κάνουμε έξοδο. Θα θυσιαστούμε, ωστόσο θα συγκλονιστεί η Ευρώπη και να μπει στη μάχη.
Να πεθάνουμε για την πατρίδα, υπερασπίζοντας τα εδάφη των προγόνων μας.
Να φύγουμε στην μάχη έναντι των Οθωμανών όχι της πείνας…..
Μιχάλης Μαχαίρας
Απρίλιος 1826
Η κατάσταση εδώ στο Μεσολόγγι είναι τραγική. Όσοι τα έχουμε καταφέρει και έχουμε επιζήσει, προσπαθούμε να αντέξουμε δίνοντας κουράγιο ο ένας στον άλλον. Δεν έχουμε φαγητό γιατί και τα λιγοστά τρόφιμα που υπήρχαν εξαντλήθηκαν. Αυτό μας κάνει αδύναμους και δεν μπορούμε να σηκώσουμε ούτε το όπλο μας. Γύρω μου είναι όλα μαύρα και ακόμα και η φύση παίζει παράξενα παιχνίδια μαζί μας, αφού σε αυτό το μαύρο τοπίο αρχίζει και ανθίζει η άνοιξη. Ο πόνος μου είναι μεγαλύτερος γιατί αυτή την αδυναμία μου την ξέρει πλέον και ο εχθρός. Δεν έχω άλλες δυνάμεις και φοβάμαι όχι τόσο για μένα αλλά για τα παιδιά μου που θα τους στερήσω το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθερα. Πάνω απ’ όλα όμως είναι η πατρίδα και για αυτήν θα θυσιάσω τα πάντα. Η ζωή κάτω από τον τουρκικό ζυγό δεν έχει νόημα και υπάρχει μόνο ένας δρόμος: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ
Κρίνα Μάλλιου
Η κατάσταση στο Μεσολόγγι έχει γίνει ακραία, έχει ξεπεράσει κάθε όριο και όλοι βρίσκονται σε απόγνωση. Έχουν καταναλωθεί όλα τα τρόφιμα , τα ζώα , οι καρποί ακόμη και πράγματα που δεν είναι βρώσιμα. Η πείνα θερίζει τον λαό αλλά περισσότερο εμάς τους αγωνιστές. Τα χέρια μας δεν βαστούν τα όπλα μας και τα μάτια μας έχουν γεμίσει δάκρυα και πόνο. Ο στρατός είναι απελπισμένος και στεναχωρημένος. Επιπλέον, η φύση μας είναι πειρασμός και εμπόδιο για να πολεμήσουμε. Μάλιστα, την εποχή της άνοιξης που φυτρώνουν οι καρποί και που το τοπίο γίνεται μία οπτασία είναι δύσκολο να πεθάνει κανείς αφήνοντας τέτοια ομορφιά πίσω του. Παρ ’όλα αυτά αν πεθάνουμε σήμερα, θα απαλλαχθούμε ελεύθεροι και ικανοποιημένοι. Ο θάνατος αυτός θα είναι τόσο ηρωικός που θα μείνει αξέχαστος για πάντα!
Όλγα Μουρτζά
Πιστεύω πως είμαι μαχητής, γεμάτος πίστη και ηρωισμό, προσπαθώ να μην διστάσω να αντιμετωπίσω την αδυσώπητη πραγματικότητα του πολέμου. Παρόλο, που γνωρίζω πως η μάχη είναι άνιση και το τέλος μας πλησιάζει, η αγάπη που έχω για την πατρίδα μου και το καθήκον που κατέχω με κρατούν όσο το πιο δυνατό, αλύγιστο. Ο πόλεμος, μπορεί να έχει τις φρικαλεότητες του, όμως εγώ δεν λυγίζω το φρόνημα μου, κάτι που με κάνει να βιώνω μεγάλο πόνο της απώλειας και την απελπισία, προσπαθώ με όσες δυνάμεις μου απέμειναν να αγωνιστώ για την ελευθερία. Νομίζω ότι η δύναμη μου πηγάζει από την πίστη στην αξία του αγώνα μου και την ανάγκη που έχω για να παραδώσω ένα ελεύθερο μέλλον στις επόμενες γενιές. Δυστυχώς, όλη αυτή η κατάσταση που συμβαίνει στο Μεσολόγγι είναι τραγική, δεν έχω να φάω, δεν μου έχει απομένει πολλή δύναμη για να πολεμήσω, όλοι εδώ πέρα έχουν φάει τα πάντα, ακόμα και αυτά που δεν μπορούμε να φάμε εμείς οι άνθρωποι, όμως παρόλο που δεν ξέρω αν θα αντέξω ή καν αν θα ζήσω, όπως ανέφερα και πιο πάνω, θα πολεμήσω μέχρι το τέλος, ακόμα και αν θα χρειαστεί να θυσιαστώ για ένα καλύτερο αύριο. Οπότε αυτό που μένει είναι η αφοσίωση μου και η πίστη μου στην πατρίδα και τον λαό.
Αναστασία Μπαλτατζή
Με δάκρυα στα μάτια μιλάω στο όπλο μου, που μου φαίνεται βαρύ και δεν μπορώ να το σηκώσω. Είμαι εξαντλημένος από την πείνα αλλά περισσότερο ντρέπομαι αφού ο εχθρός γνωρίζει καλά την αδυναμία μου. Όλοι οι συμπολίτες μου και συμπατριώτες υποφέρουν και βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εμένα. Μητέρες, που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τροφή για τα παιδιά τους, ζηλεύουν και ένα μικρό πουλί πουλάκι που βρίσκει τροφή όμως δε λυγίζουν. Η φύση λόγω άνοιξης με τόση ομορφιά, καταβάλλει την ψυχή, αλλά δεν θα παραδοθώ στον εχθρό. Ο πόνος, η οδύνη για την απώλεια της ζωής είναι μεγαλύτερος τέτοια εποχή, η οποία μου βάζει το δίλημμα ανάμεσα στη λαχτάρα για τη ζωή και στην εκπλήρωση του χρέους με τον ηρωικό θάνατο.
Δέσποινα Μπέχλη
Η ΜΑΝΑ…
Στο Μεσολόγγι λίγο πριν την έξοδο η ζωή έχει γίνει αβάσταχτη. Οι κάτοικοι εξαντλημένοι από την πείνα και την πολιορκία παλεύουν να κρατηθούν όρθιοι. Οι βόμβες πέφτουν συνεχώς γύρω μας, ο θάνατος και η απελπισία είναι παντού. Τα παιδιά μου πεινάνε, τα μάτια τους γεμάτα απορίες που δε μπορώ να απαντήσω. Η ελπίδα για βοήθεια έχει χαθεί και το μόνο που μας μένει είναι η απόφαση: να ρισκάρουμε στην Έξοδο. Ίσως να είναι η σωτηρία, ίσως ο θάνατος, αλλά ξέρω πως δεν έχουμε άλλη επιλογή. Κρατώ τα παιδιά μου σφιχτά με την καρδιά μου να ραγίζει και τους ψιθυρίζω πως ό,τι και αν συμβεί αγωνιστήκαμε για κάτι ιερό. Αν είναι να φύγουμε, θα φύγουμε με το κεφάλι ψηλά γιατί η θυσία μας θα οδηγήσει τους επόμενους στην ελευθερία.
Αγγελική Κουπετώρη
Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο! Κάθε μέρα πάμε από το κακό στο χειρότερο, χωρίς να υπάρχει καμία βελτίωση. Όλα τα τρόφιμα έχουν λιγοστέψει με την ανάγκη εύρεσης τους να αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Δεν υπάρχει δείγμα φαγητού για να ταΐσω τα παιδιά μου παρά μόνο κάτι σπόρια που βρίσκουν που και που τα πουλιά και τρώνε. Τουλάχιστον εκείνα ζουν ελεύθερα και χωρίς καθημερινές έγνοιες που να τους απασχολούν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Σε αντίθεση βέβαια με εμάς που σε ότι και αν κάνουμε έχουμε περιορισμούς και τις αντίστοιχες συνέπειες. Είμαι αρκετά εξαντλημένη, δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. Παρ’όλα αυτά, δε σταματώ να ελπίζω και θα προσπαθήσω μέχρι τέλους να κάνω ότι μπορώ για τα παιδιά μου και για την ελευθερία της πατρίδας μου.
Μαρινίκη Μητρώκα
Η κατάσταση στο Μεσολόγγι είναι απελπιστική. Δίπλα μου, γύρω μου μητέρες σαν και εμένα, υποφέρουν από την πείνα, αλλά περισσότερο επειδή βλέπουν τα παιδιά τους να λιώνουν από ασιτία. Δεν ακούγονται φωνές επικρατεί νεκρική σιγή. Υπάρχουν και στρατιώτες που δεν μπορούν πλέον να σηκώσουν τα όπλα τους. Όμως παρά το μαρτύριο της πείνας οι πολιορκημένοι παραμένουμε ακλόνητοι στην απόφαση για εκπλήρωση του χρέους.
Εντωμεταξύ ο καιρός, λόγω άνοιξης είναι πολύ καλός και η φύση γεμάτη ομορφιά και ζωή. ‘Άλλη μια δοκιμασία λοιπόν για μένα μετά την πείνα των παιδιών μου, αφού με προκαλεί να την χαρώ και να παραδοθώ στον εχθρό. Όμως δεν θα λυγίσω ούτε στιγμή!
Κατερίνα Μπέχλη
Βρίσκομαι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Φαγητό δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Δεν έχω κάτι να ταΐσω το ίδιο μου το παιδί. Τι μάνα είμαι εγώ; Θα το δω να πεθαίνει, ήδη έχει λιώσει από την πείνα. Έφτασα στο σημείο να ζηλεύω ένα πουλί, το οποίο δίνει σποράκια στο παιδί του. Δεν ξέρω τι να κάνω και πώς να αντιδράσω με αυτήν την κατάσταση που συμβαίνει. Πολλοί δίπλα μας πεθαίνουν. Είμαστε καταδικασμένοι, εξαθλιωμένοι και περικυκλωμένοι από τους Τούρκους. Ξέρω ότι οι μέρες μας είναι μετρημένες. Έτσι μου έρχεται να πάω να πέσω επάνω τους, ίσα για να πεθάνω ηρωικά. Αυτό που με παρηγορεί είναι πως βλέπω την φύση ανθισμένη. Είναι τόσο όμορφη. Μακάρι, όμως και μετά από εμάς, ο αγώνας και η θυσία μας να αποκτήσει κάποιο νόημα για την ελληνική επανάσταση.
Μαρκέλλα Μπουραντά
