«Οπαδική βία: Όταν το πάθος γίνεται κίνδυνος»
Τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο έχουμε γίνει μάρτυρες διάφορων περιστατικών βίας μέσα και έξω απ’ τα γήπεδα.
Φαινόμενα φανατισμού και βίας παρουσιάζονται συχνά σε ορισμένα ομαδικά αθλήματα (κυρίως σε αυτά για τα οποία ενδιαφέρονται οι περισσότεροι φίλαθλοι και τα οποία είναι τα πιο προβεβλημένα), όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Οδοφράγματα, εμπρησμοί, λιθοβολισμοί, καπνογόνα, συμπλοκές με την αστυνομία, συγκρούσεις μεταξύ οπαδών αντίπαλων ομάδων, λιντσαρίσματα παικτών ή διαιτητών, καταστροφές περιουσιών ιδιωτικών ή του δημοσίου, υβριστικά συνθήματα είναι μερικές από τις εικόνες που συχνά σημαδεύουν τη διεξαγωγή ή τη λήξη ενός αγώνα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ… Και το χειρότερο όλων αυτών είναι το να χάνονται ζωές.
Η κατάσταση αυτή μας στενοχωρεί και μας κάνει να αναρωτιόμαστε: γιατί συμβαίνει όλο αυτό;
Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν μερικοί βασικοί λόγοι. Πρώτα απ” όλα, υπάρχει μια μεγάλη αγάπη για την ομάδα μας. Αυτό είναι καλό, αλλά κάποιες φορές αυτή η αγάπη γίνεται υπερβολική και κάποιοι φίλαθλοι νιώθουν ότι πρέπει να «προστατέψουν» την ομάδα τους με κάθε τρόπο, ακόμα και με βία.
Ένας άλλος λόγος είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ των ομάδων. Αυτός ο ανταγωνισμός είναι μέρος του αθλήματος και το κάνει πιο συναρπαστικό, αλλά μερικές φορές ξεπερνάει τα όρια και μετατρέπεται σε έχθρα και επιθετικότητα ανάμεσα στους οπαδούς.
Επίσης, πολλές φορές η βία ξεκινάει από μικρές αφορμές ή παρεξηγήσεις πριν ή μετά τον αγώνα. Μερικοί άνθρωποι φαίνεται να ψάχνουν αφορμή για να τσακωθούν και το γήπεδο γίνεται ο χώρος όπου εκτονώνουν την έντασή τους.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ακόμα, ότι κάποιες φορές υπάρχουν και άτομα που οργανώνουν αυτές τις βίαιες συμπεριφορές. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να έχουν δικούς τους λόγους και να επηρεάζουν και άλλους να συμμετάσχουν στη βία.
Τις αιτίες του χουλιγκανισμού πρέπει να τις εντοπίσουμε και στην γενικότερη έκπτωση αξιών και στην αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων. Κάποιες φορές το κενό από την έλλειψη οραμάτων και νοήματος ζωής έρχεται να καλύψει η ομάδα, η οποία θεοποιείται και γίνεται ιδανικό ζωής. Η ένταξη, επίσης, στον κύκλο των οπαδών μιας ομάδας δίνει συχνά στα νέα παιδιά τη δυνατότητα να ενταχθούν κοινωνικά σε ένα σύνολο όπου εύκολα γίνεται αποδεκτά. Έτσι, αναπληρώνουν το αίσθημα της αποξένωσης, της κοινωνικής απομόνωσης, που μπορεί να βιώνουν στη ζωή τους.
Είναι κρίμα φαινόμενα φανατισμού και βίας να χαλούν την ατμόσφαιρα του αθλητισμού, που θα έπρεπε να είναι χαρά και διασκέδαση για όλους. Γι’ αυτό, λοιπόν, αναλογιζόμενοι τις συνέπειες οφείλουμε να προσπαθήσουμε να βρούμε αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισης του φαινομένου. Γεγονός, που σημαίνει αυστηροποίηση αστυνόμευσης των γηπέδων, αποκλεισμός ομάδων και οπαδών, που ευθύνονται για τα επεισόδια, ενίσχυση του φίλαθλου πνεύματος μέσα από τα σχολεία, την οικογένεια και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Και όλα αυτά…για να ξημερώσει η μέρα, που δε θα έχουμε τραυματισμούς και νεκρούς στις θύρες των γηπέδων. Πιστεύω ότι όλοι μαζί πρέπει να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση.
Του μαθητή Νίκου Ηλία, Β3
«Ο αθλητισμός ενώνει – Όχι στη βία των γηπέδων»
Η οπαδική βία αναφέρεται, κυρίως, σε οπαδούς, αλλά και φιλάθλους και είναι φαινόμενο, που εμφανίζεται σε αθλητικούς χώρους με πολλές αρνητικές επιπτώσεις.
Οι παράγοντες, που οδηγούν σε αυτά τα γεγονότα ανάμεσα σε οπαδούς είναι πολλοί. Αρχικά, ο πιο σημαντικός είναι το πάθος, που διεγείρει την ένθερμη υποστήριξη των οπαδών για την ομάδα τους.
Επιπλέον, η αίσθηση, που υπάρχει ότι η ομάδα πρέπει να νικήσει οπωσδήποτε, κι αν συμβεί το αντίθετο, μπορεί να υπάρξει έντονη διαμάχη. Επίσης, μια άλλη αιτία μπορεί να είναι και η κοινωνική θέση και οι πολιτικές πεποιθήσεις του άλλου, δηλαδή οι οικονομικές δυσκολίες ενός ατόμου, να τον παρασύρουν να βρει ως αντίδοτο την ομάδα του.
Δυστυχώς, όμως, αυτό έχει συνέπειες στον αθλητισμό, στις ομάδες και γενικά στην κοινωνία. Συγκεκριμένα, προκύπτουν τραυματισμοί οπαδών και μεγάλες ζημιές σε περιουσίες. Ακόμα, αυτό επηρεάζει, όχι μόνο τους φιλάθλους κάθε ομάδας, αλλά και τους παίκτες, όπως και τη διοίκηση, που εξαιτίας αυτών των επεισοδίων και βανδαλισμών τιμωρείται.
Τέλος, το γεγονός αυτό μειώνει και την απόλαυση, διασκέδαση του αθλήματος, καθώς το κλίμα, εντός και εκτός του γηπέδου, γίνεται ολοένα και δυσάρεστο. Έτσι, θα πρέπει να παρθούν μέτρα και να δοθούν σοβαρές ποινές, για να περιοριστούν τέτοιου είδους φαινόμενα βίας.
Του μαθητή Άκη Νάστου, Β3
«Σπάσε τη σιωπή – Όχι στο σχολικό bullying»
Πολλά παιδιά, όπως ήδη γνωρίζουμε, και στη χώρα μας και στο εξωτερικό βιώνουν τον παιδικό εκφοβισμό και δυστυχώς αυτά τα κακοποιημένα παιδιά δεν το απελευθερώνουν μιλώντας σε έναν ψυχολόγο ή σε κάποιον από τους γονείς τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τα μειώνει και τους προκαλεί πολλά μειονεκτικά προβλήματα όχι μόνο στην ψυχολογία αλλά και στην αυτοπεποίθηση.
Ο παιδικός εκφοβισμός ή αλλιώς όπως το αποκαλεί και η νεολαία, bullying είναι μία επιθετική συμπεριφορά (σωματική, λεκτική, ψυχολογική, κοινωνική) που εκδηλώνεται σκόπιμα και επαναλαμβανόμενα στο σχολείο, στον εργασιακό χώρο ακόμη και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σωματικός εκφοβισμός είναι τα χτυπήματα, τα σπρωξίματα, οι κλωτσιές κλπ. Λεκτικός εκφοβισμός είναι η κοροϊδία, οι διακρίσεις, τα σεξουαλικά σχόλια κ.ά. Κοινωνικός εκφοβισμός είναι η διάδοση φημών, η καταστροφή προσωπικών αντικειμένων, η απομόνωση από την ομάδα κλπ. Επίσης υπάρχει ο εκφοβισμός μέσω διαδικτύου, ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και μέσω μηνυμάτων στο κινητό τηλέφωνο. Τα άτομα που εκφοβίζουν τους άλλους έχουν σκοπό μέσα απ’ αυτή τη συμπεριφορά να γίνονται πιο σημαντικοί.
Ψυχολόγοι μας έχουν επισημάνει ότι τα παιδιά που υφίστανται bullying παλεύουν συχνά μόνα τους με αυτό το βαρύ φορτίο. Είναι όμως μια πρόκληση πολύ μεγάλη για να την αντιμετωπίσουν χωρίς στήριξη. Η προσπάθεια αυτή μπορεί να οδηγήσει σε έντονη πίεση, κλάματα, αισθήματα μειονεξίας και πτώση της αυτοεκτίμησης. Σοκαριστικό είναι το γεγονός ότι πάνω από το 60% των παιδιών έχουν βιώσει bullying από άτομα που θεωρούνται «σημαντικά» στο σχολείο. Γι” αυτό, είναι ζωτικής σημασίας οι καθηγητές να σταθούν δίπλα στα παιδιά, προσφέροντας στήριξη και ενθάρρυνση. Παράλληλα, η ενημέρωση των γονέων και η επίσκεψη σε έναν παιδοψυχολόγο είναι απαραίτητες. Ο ψυχολόγος μπορεί να προσφέρει στα παιδιά τον ασφαλή χώρο για να εκφράσουν όσα τα πληγώνουν και να βρουν τρόπους να τα ξεπεράσουν.
Κλείνοντας, ας τονίσουμε πως το bullying είναι μια απαράδεκτη πράξη που πληγώνει αθώα παιδιά και δεν πρέπει να έχει θέση στο σχολείο μας. Προκαλεί σοβαρά ψυχολογικά τραύματα στα παιδιά που το υφίστανται, ενώ και τα παιδιά που εκφοβίζουν αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των πράξεών τους από τους καθηγητές. Είναι ευθύνη όλων μας να δημιουργήσουμε ένα σχολικό περιβάλλον όπου τέτοιες συμπεριφορές δεν θα γίνονται ανεκτές.
Της μαθήτριας Αριστέας Παλαιοπούλου, Β3
