Οι μαθητές του Β2 ταξιδεύουν με τη φαντασία τους σε εποχές που δεν έχουν έρθει ακόμη. Φαντάζονται πώς θα είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος και “πιάνουν κουβέντα” μαζί τους. Προσπαθούν να μοιραστούν μαζί τους αγωνίες, σκέψεις, ανησυχίες, ακόμα και όνειρα και ευχές. Οι μαθητές γράφουν με χιούμορ, ευαισθησία και πολλή φαντασία, δείχνοντάς μας ότι το μέλλον δεν είναι κάτι μακρινό· χτίζεται κάθε μέρα από τις σκέψεις, τις επιλογές και τα όνειρά μας. Το μέλλον αρχίζει πάντα από το παρόν…
Αν είχα τη δυνατότητα να στείλω ένα μήνυμα στο μέλλον, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα ήθελα να το στείλω στον μελλοντικό εαυτό μου. Θα του έγραφα για όλα όσα με απασχολούν σήμερα, για τα όνειρα που προσπαθώ να πραγματοποιήσω και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω. Θα του θύμιζα να μη σταματήσει ποτέ να πιστεύει στον εαυτό του, γιατί κάθε βήμα, όσο μικρό κι αν φαίνεται, έχει τη δική του αξία. Θα του ζητούσα επίσης να μην ξεχάσει τους ανθρώπους που τον αγάπησαν και τον στήριξαν, γιατί χωρίς αυτούς κανείς δεν μπορεί να προχωρήσει πραγματικά. Θα του έγραφα: «Να θυμάσαι ποιος ήσουν. Να μη φοβηθείς να αλλάξεις, αλλά και να μην ξεχάσεις ποτέ τι σε έκανε να ονειρεύεσαι». Αν, όμως, το μήνυμα μπορούσε να φτάσει πιο μακριά —σε έναν κόσμο διαφορετικό, πιο προχωρημένο ή ίσως και πιο δύσκολο— θα ήθελα να μεταφέρει ένα απλό αλλά δυνατό μήνυμα: πως η ανθρωπιά, η καλοσύνη και η ελπίδα δεν πρέπει ποτέ να χαθούν. Ακόμη κι αν η τεχνολογία προχωρήσει, ακόμη κι αν αλλάξουν οι τρόποι ζωής, οι αξίες αυτές είναι που δίνουν πραγματικό νόημα στην ύπαρξή μας. Ίσως, τελικά, το μήνυμα αυτό να μην ήταν μόνο για το μέλλον, αλλά και για το παρόν — μια υπενθύμιση ότι το μέλλον αρχίζει από τώρα, από κάθε μας σκέψη, από κάθε μας επιλογή.
Της μαθήτριας Αμαλίας Πατσούρη
Σε μια πλατεία κάτω από ένα δέντρο. Ένα παγκάκι. Ένας ηλικιωμένος άντρας κάθεται ήρεμα, κοιτώντας τον ουρανό. Δίπλα του, ξαφνικά, εμφανίζεται ένας νεότερος άντρας με ένα κινητό στο χέρι. Κοιτάζονται με απορία, σαν να ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους.
Άνθρωπος του Παρελθόντος:
– Καλημέρα, νέε μου. Σπάνια βλέπω κάποιον να κάθεται πια εδώ, χωρίς βιασύνη. Μου θυμίζεις πως κάποτε, αυτή η πλατεία έσφυζε από ζωή. Παιδιά, φωνές, μυρωδιές από γιασεμί και φρέσκο ψωμί.
Άνθρωπος του Σήμερα:
– Καλημέρα… Ναι, όλα μοιάζουν πιο ήσυχα τώρα. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, εγώ δεν θα είχα προσέξει ούτε το παγκάκι, αν δεν είχε χαλάσει το σήμα στο κινητό μου.
Παρελθοντικός (χαμογελώντας):
– Τι ειρωνεία… Παλιά, χαιρόμασταν τη σιωπή. Ήταν φίλη μας. Τώρα μοιάζει να τρομάζει τους ανθρώπους. Όλα γίνονται με ταχύτητα, και τίποτα σε βάθος.
Σύγχρονος:
– Έτσι είναι… Ζούμε μέσα από οθόνες. Φωτογραφίζουμε το φαγητό αντί να το γευτούμε. Μιλάμε, αλλά δεν ακούμε. Επικοινωνούμε, αλλά δεν συνδεόμαστε πραγματικά.
Παρελθοντικός:
– Εμείς μιλούσαμε με τα μάτια. Ένα βλέμμα έφτανε να πει «είμαι εδώ για σένα». Τα βράδια, καθόμασταν όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι. Χωρίς τηλεοράσεις, χωρίς ειδοποιήσεις. Μόνο ιστορίες, αστεία, και το άρωμα της σούπας να γεμίζει το σπίτι.
Σύγχρονος (σιωπηλός για λίγο):
– Δεν ξέρω πότε χάσαμε αυτή την οικειότητα. Όλοι είναι απασχολημένοι, όλοι κυνηγούν κάτι. Καριέρα, χρήμα, επιτυχία… Αλλά οι καρδιές μένουν άδειες.
Παρελθοντικός:
– Ίσως γιατί ξεχάσαμε τι θα πει να ζεις απλά. Το λίγο μπορεί να είναι ευλογία, όταν είναι αληθινό. Ένα κομμάτι ψωμί, ένα χέρι να σε κρατά, ένας περίπατος στο χωράφι… Δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω.
Σύγχρονος:
– Ζηλεύω τον κόσμο σας. Όχι γιατί ήταν εύκολος – ξέρω πως υπήρχαν δυσκολίες. Αλλά γιατί ήταν πιο ανθρώπινος. Εμείς έχουμε μηχανές, ρομπότ, έξυπνα σπίτια… και παρόλα αυτά, δεν νιώθουμε ευτυχισμένοι.
Παρελθοντικός:
– Η πρόοδος είναι σπουδαίο πράγμα. Αν ήμουν στη θέση σου, θα τη θαύμαζα. Μα η πρόοδος χωρίς ψυχή, γίνεται απάνθρωπη. Το θέμα δεν είναι να απορρίψεις το καινούργιο, αλλά να μην ξεχάσεις το παλιό.
Σύγχρονος:
– Δηλαδή τι να κρατήσουμε; Πώς μπορούμε να βρούμε την ισορροπία;
Παρελθοντικός:
– Κρατήστε την τεχνολογία, αλλά μην αφήσετε να σας αποξενώσει. Κρατήστε την ταχύτητα, αλλά βρείτε στιγμές να σταθείτε. Μάθετε να λέτε «σ’ αγαπώ» όχι μόνο με μηνύματα, αλλά με πράξεις. Να πιάνετε χέρια, να χτίζετε σχέσεις, όχι προφίλ.
Σύγχρονος:
– Ίσως τελικά αυτό να είναι η λύση… Να ενώνουμε το παλιό με το καινούργιο. Να έχουμε φως στο χέρι και ρίζες στην καρδιά.
Παρελθοντικός (χαμογελώντας συγκινημένος):
– Όταν θυμάσαι ποιος είσαι, δεν κινδυνεύεις να χαθείς. Ο κόσμος αλλάζει. Μα ο άνθρωπος… ο αληθινός άνθρωπος… πάντα θα αναζητά το ίδιο: αγάπη, ουσία, σύνδεση.
Σύγχρονος (σηκώνει το βλέμμα του από το κινητό):
– Ευχαριστώ. Δεν ξέρω αν σε συνάντησα τυχαία… ή αν με βρήκες εσύ. Μα σ’ αυτό το παγκάκι, για πρώτη φορά εδώ και καιρό, νιώθω πως άκουσα κάτι αληθινό.
Παρελθοντικός (κοιτώντας μακριά):
– Δεν είμαι το παρελθόν. Είμαι η μνήμη σου. Κράτα με, και προχώρα μπροστά. Όχι μόνο με τα πόδια… αλλά με την ψυχή.
Του μαθητή Ευάγγελου Ρήττα
Αγαπητοί άνθρωποι του μέλλοντος, θα ήθελα να σας μεταφέρω ένα πολύ σημαντικό μήνυμα. Η Γη δε μας ανήκει! Μας φιλοξενεί και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να την προσέχουμε και να μην την καταστρέφουμε. Τότε αυτή θα μας ανταμείψει και θα μας δίνει πάντα καθαρό αέρα, νερό και ζωή. Για τον λόγο αυτό είναι πολύ σημαντικό να αγαπάμε και να σεβόμαστε τη φύση. Αν υπάρχει αυτός ο σεβασμός, ο οποίος λείπει στις δικές μας μέρες, τότε ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος. Εύχομαι εσείς να καταφέρετε να πετύχετε αυτόν τον στόχο και να προσπαθήσετε να μη χαθούν ποτέ οι αξίες της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της ανθρωπιάς. Είναι πάντα αναγκαίο να μαχόμαστε για έναν ειρηνικό και δίκαιο κόσμο όπως και για ένα καθαρό περιβάλλον. Μόνο τότε η ανθρωπότητα θα σωθεί!
Της μαθήτριας Ελισσάβετ Τέλα
Γεια σας αγαπητοί άνθρωποι του μέλλοντος! Ελπίζω τα πράγματα να έχουν βελτιωθεί πολύ από ό,τι είναι στην σημερινή εποχή. Οι δικοί μας άνθρωποι έχουν σχεδόν καταστρέψει τον πλανήτη αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό με τις πράξεις τους. Η τεχνολογία είναι αρκετά εξελιγμένη αλλά πιστεύω πως η δική σας τεχνολογία ξεπερνά τα δικά μας όρια. Οι δικοί μας άνθρωποι, τουλάχιστον οι περισσότεροι έχουν επηρεαστεί και κάθε μέρα παρασύρονται από μια «φήμη» που έβγαλε κάποιος. Θέλω να ελπίζω πως εσείς, οι άνθρωποι του μέλλοντος θα προσέχετε περισσότερο τον εαυτό σας ή το περιβάλλον. Ελπίζω η τεχνολογία να μην σας καταστρέψει εντελώς και να θέσετε κάποια όρια. Ελπίζω επίσης, να διαβάσετε και να κατανοήσετε το πόσα προβλήματα αντιμετωπίζει η δική μας κοινωνία και ελπίζω να την κάνετε καλύτερη.
Της μαθήτριας Σιμέλα Μαλάι
Σύγχρονος άνθρωπος: Ρε φίλε, εσύ δηλαδή πώς ζούσες χωρίς κινητό, χωρίς ίντερνετ, χωρίς τίποτα; Δεν βαριόσουν;
Αρχαίος άνθρωπος: Κινητό; Τι είναι αυτό; Εμείς μιλούσαμε από κοντά, καθόμασταν γύρω απ’ τη φωτιά, λέγαμε ιστορίες. Δεν είχαμε χρόνο να βαρεθούμε, πάντα είχαμε δουλειές — χωράφι, ζώα, οικογένεια.
Σύγχρονος άνθρωπος: Ε, ναι αλλά… χωρίς μουσική, χωρίς τηλεόραση; Πώς περνούσε η ώρα;
Αρχαίος άνθρωπος: Είχαμε μουσική! Παίζαμε τύμπανα, φλογέρες, τραγουδούσαμε. Δεν είχαμε μηχανές, αλλά είχαμε παρέα.
Σύγχρονος άνθρωπος: Και το φαγητό; Πώς τρώγατε;
Αρχαίος άνθρωπος: Ό,τι βγάζαμε μόνοι μας. Ψωμί, λάδι, γάλα, κρέας. Δεν υπήρχαν έτοιμα φαγητά ούτε μαγαζιά. Αν δεν δούλευες, δεν έτρωγες.
Σύγχρονος άνθρωπος: Εμείς τώρα έχουμε τα πάντα έτοιμα. Απλά τα παραγγέλνουμε από το κινητό και μας τα φέρνουν σπίτι.
Αρχαίος άνθρωπος: Εσείς έχετε ευκολία, αλλά έχετε και άγχος. Τρέχετε όλη μέρα. Εμείς είχαμε δυσκολία, αλλά ήμασταν πιο ήρεμοι.
Σύγχρονος άνθρωπος: Ναι… ίσως να ‘χεις δίκιο. Εμείς έχουμε την τεχνολογία, αλλά ξεχάσαμε λίγο να ζούμε απλά.
Αρχαίος άνθρωπος: Κάθε εποχή έχει τα δικά της προβλήματα. Εσείς έχετε γνώση, εμείς είχαμε γαλήνη.
Του μαθητή Γιώργου Παντελίδη
Αγαπητοί άνθρωποι του μέλλοντος,
Σας γράφω από το παρόν, από μια εποχή γεμάτη προκλήσεις αλλά και ελπίδες. Δεν ξέρω πώς θα είναι ο κόσμος σας, αν θα έχετε τεχνολογία που σήμερα φαντάζει απίθανη, ή αν θα έχετε λύσει προβλήματα που εμείς ακόμα τα παλεύουμε. Αυτό που ξέρω όμως είναι τι αξίες θα ήθελα να κρατήσετε από τη δική μας γενιά και ποια λάθη να αποτρέψετε. Κρατήστε την ανθρωπιά, τη συμπόνια, τον σεβασμό και την ευγένεια. Μην αφήσετε την τεχνολογία να σας κάνει να ξεχάσετε την ανθρώπινη επαφή. Η επικοινωνία δεν είναι μόνο με λέξεις, είναι και με βλέμματα, αγγίγματα, πράξεις. Σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, μην ξεχάσετε να κοιτάτε τους ανθρώπους γύρω σας με καλοσύνη. Μπορεί να μη γνωρίζετε την ιστορία τους, αλλά όλοι αξίζουν σεβασμό. Μην θεωρείτε δεδομένα όσα έχετε. Οι αξίες αυτές χτίζονται με κόπο και αγώνα από γενιά σε γενιά. Εσείς είστε εκείνοι που θα τις συνεχίσετε. Δεν ζούμε σε έναν κόσμο τέλειο, οπού όλα είναι εύκολα και απλόχερα. Πάντα θα αναζητάμε το κάτι καλύτερο, το κάτι παραπάνω. Όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πώς αυτός ο κόσμος δεν μας ανήκει και όπως σεβόμαστε τον εαυτό μας έτσι πρέπει και την φύση. Η φύση μάς δίνει ζωή, οξυγόνο, τροφή και ομορφιά. Μας προσφέρει όλα όσα χρειαζόμαστε για να υπάρχουμε. Αν την πληγώνουμε, πληγώνουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν τη χάσουμε, δεν θα έχουμε δεύτερη ευκαιρία. Σας παρακαλώ, λοιπόν, αγαπήστε τη γη όπως θα αγαπούσατε το σπίτι σας. Μην την βλέπετε σαν κάτι δεδομένο. Προστατέψτε τα δέντρα, τις θάλασσες, τα ζώα, τον αέρα που αναπνέετε. Φροντίστε το περιβάλλον, γιατί είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που μπορούμε να αφήσουμε ο ένας στον άλλον.
Αυτό το μήνυμα δεν γράφτηκε για να διδάξει, αλλά για να θυμίσει. Να θυμίσει σε όσους έρθουν μετά από εμάς πως οι αξίες, ο σεβασμός, η αγάπη, η φύση και οι άνθρωποι είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε.
Της μαθήτριας Σταματίας Μακρή
- Π. Εσείς στο σύγχρονο κόσμο πως επικοινωνείτε;
- Σ. Εμείς έχουμε τηλέφωνα, υπολογιστές και πολλά άλλα τεχνολογικά μέσα..
- Σ. Και εσείς;
- Π. Εμείς χρησιμοποιούμε για επικοινωνία τη φωτιά, τα σήματα καπνού…
- Σ. Πώς ξέρετε να τα χρησιμοποιείτε;
- Π. Τα μαθαίνουμε από τους μεγαλύτερους.
- Σ. Όμως πώς μπορείτε από τόσο μακριά;
- Π. Κοιτάμε τον ουρανό. Κάθε ήχος και φωτιά σημαίνει κάτι.
- Π. Εσείς πως επικοινωνείτε;
- Σ. Εμείς τώρα βασιζόμαστε στην τεχνολογία για σχεδόν τα πάντα.
- Π. Και αυτό είναι καλό;
- Σ. Δεν το σκεφτόμαστε!
- Π. Για εμάς οι αληθινοί δάσκαλοι είναι η φύση! Τα ποτάμια μας μαθαίνουν υπομονή, τα αστέρια την πορεία. Οι μεγαλύτεροι μας λένε ιστορίες και μέσα από το κυνήγι μαθαίνουμε πώς να επιβιώνουμε, πως να βγάζουμε το φαγητό μας.
Του μαθητή Αλέξανδρου Πολιουδάκη
Σε εσάς, που ζείτε χρόνια μετά από εμάς, στέλνω αυτό το μήνυμα σαν μια μικρή υπενθύμιση. Εμείς μπορεί να μην τα κάναμε όλα σωστά, αλλά προσπαθήσαμε να κρατήσουμε ζωντανή την ανθρωπιά μας μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει πιο γρήγορα απ’ ό,τι μπορούμε να τον καταλάβουμε. Ελπίζω εσείς να θυμάστε πως η τεχνολογία δεν πρέπει να αντικαθιστά την καρδιά. Μάθετε να κοιτάτε ο ένας τον άλλον στα μάτια, όχι μέσα από οθόνες. Να αγαπάτε τη φύση, γιατί αυτή είναι το πραγματικό σας σπίτι. Μην την αφήσετε να χαθεί για χάρη της ευκολίας. Μην ξεχάσετε επίσης τη σημασία της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Αυτά είναι που μας κράτησαν όρθιους, ακόμα κι όταν όλα γύρω μας κατέρρεαν. Κρατήστε ζωντανό το χαμόγελο, τη φιλία και το όνειρο. Ο κόσμος δεν αλλάζει με βία, αλλά με όνειρα και πράξεις. Αν μάθετε να νοιάζεστε, τότε ό,τι κι αν γίνει, ο κόσμος σας θα είναι καλύτερος απ’ τον δικό μας.
Του μαθητή Άγγελου Μάνι
Γειά σας γενιά του μέλλοντος,
Για να έχει φτάσει αυτή η επιστολή στα χέρια σας σημαίνει πως ο πλανήτης γη υπάρχει ακόμα. Δεν έχει τελειώσει, δεν έχει εξαφανιστεί από τα καμώματά μας. Kάτι έγινε σωστά!! Ξέρετε εμείς εδώ, οι άνθρωποι του 2025 δεν φροντίζουμε τόσο για το μέλλον…καταστρέφουμε αλόγιστα τα δάση, σπαταλάμε χωρίς όριο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, πλαστικά και κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να διαταράξουμε την φυσική ισορροπία του πλανήτη. Να μην μιλήσω για την υπερβολική χρήση της τεχνολογίας στη ζωή μας ,που πλέον η ανθρώπινη επαφή έχει αντικατασταθεί από μια οθόνη. Αν μπορούσα να σας δώσω μια συμβουλή, θα ήταν να προσέχετε τον πλανήτη μας, να συναναστρέφεστε περισσότερο με ανθρώπους παρά με μηχανές και να χρησιμοποιείτε την τεχνολογία με μέτρο. Ευτυχώς διατηρούμε ακόμα κάποιες αξίες ζωντανές, όπως η ειρήνη και η δικαιοσύνη. Καλό θα ήταν να αγωνίζεστε και εσείς καθημερινά για αυτές, το όφελος θα είναι πολύ μεγάλο! Και να θυμάστε: ο κόσμος μπορεί να αλλάξει μόνο αν υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται!
Χαιρετισμούς από το παρελθόν
Της μαθήτριας Λένιας Μαραγκού
Αγαπητέ κόσμε του Μέλλοντος, η δική μας γενιά, εύχεται να διασώσετε όχι μόνο τα επιτεύγματα της επιστήμης, της τεχνολογίας και της τέχνης, αλλά και το πνεύμα που τα γέννησε. Ευχόμαστε να διασώσετε αξίες όπως είναι ο σεβασμός, η ελευθερία, η κριτική, η σκέψη, η εν συναίσθηση, η υπευθυνότητα, η ειρήνη. Αυτές οι αξίες αποτελούν τον πυρήνα μιας πολιτισμένης ανθρώπινης κοινωνίας. Διαφυλάξετε την ιστορία μας, για να θυμάστε πόσο σημαντική είναι η ελευθερία και η πατρίδα. Πάνω από όλα όμως, προστατέψετε τον πλανήτη που σας παραδίδουμε, τη φύση, τα δάση, και τις θάλασσες. Να είστε σοφοί, ενωμένοι και πιο ευγενικοί από εμάς.
Με σεβασμό,
η γενιά του 2012
Της μαθήτριας Μαρίας Παπαϊωάννου
– Στον καιρό μου, άνθρωπε, είχαμε λιγότερα, μα μιλούσαμε περισσότερο.
– Στον δικό μου, έχουμε τα πάντα, μα ξεχάσαμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον διότι η τεχνολογία έφερε τις βίντεο κλήσεις και τα ηλεκτρονικά μηνύματα και μαζί και την απομάκρυνσή μας!
-Εμείς βγαίναμε και παίζαμε στους δρόμους όλα μαζί τα παιδιά της γειτονιάς διάφορα παιχνίδια μέχρι το βράδυ!
- Και δε φοβόσαστε τα αυτοκίνητα; Τους αγνώστους;
- Δεν υπήρχαν τέτοιοι κίνδυνοι!
–Εμείς σήμερα έχουμε ψηφιακά παιχνίδια, κονσόλες και κινητά που παίζουμε.
-Ναι αλλά είστε μόνος του ο καθένας! Πώς μπορείτε;;
-……………………
Του μαθητή Γιάννη Πλατή
Γεια σου, μέλλον!
Σου στέλνω αυτό το μήνυμα για να σου πω πώς ονειρεύομαι τη ζωή σου. Ελπίζω οι άνθρωποι να ζουν σε έναν κόσμο πιο καθαρό, με περισσότερο πράσινο χρώμα και χαμόγελα. Να μην υπάρχουν πόλεμοι και κακίες, αλλά μόνο αγάπη, φιλία και συνεργασία. Ονειρεύομαι μια τεχνολογία που θα βοηθάει τον άνθρωπο και τη φύση μαζί, και πόλεις φωτεινές, όπου όλα θα είναι οργανωμένα και όμορφα. Εύχομαι οι άνθρωποι να ταξιδεύουν σε μέρη που εμείς τώρα μόνο ονειρευόμαστε και να μαθαίνουν πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να φανταστούμε. Να θυμάσαι ότι το παρόν σας στέλνει ευχές, και ότι κάθε προσπάθεια που κάνουμε σήμερα είναι για να γίνει το μέλλον καλύτερο. Κράτα την ελπίδα ζωντανή και κάνε τον κόσμο όμορφο για όλους.
Της μαθήτριας Μεντινέ Καμπέρογλου
Για εσένα από το μέλλον,
Σου γράφω από το παρόν για να σου πω πώς φαντάζομαι τον κόσμο σου. Πιστεύω πως η τεχνολογία θα έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Ίσως τα αυτοκίνητα να πετάνε, τα ρομπότ να βοηθούν τους ανθρώπους στο σπίτι και τα μαθήματα να γίνονται με υπολογιστές. Μπορεί ακόμα να πηγαίνετε ταξίδια στο διάστημα ή να έχετε φάρμακα για όλες τις ασθένειες. Ελπίζω όμως η τεχνολογία να χρησιμοποιείται μόνο για καλό σκοπό. Να βοηθά τους ανθρώπους να ζουν καλύτερα και όχι να τους απομακρύνει. Φοβάμαι μήπως οι άνθρωποι ξεχάσουν να μιλούν μεταξύ τους και να περνούν χρόνο μαζί, γιατί όλα θα γίνονται μέσα από μια οθόνη. Εύχομαι επίσης το περιβάλλον να είναι πιο καθαρό και η φύση πιο προστατευμένη. Να μην υπάρχουν σκουπίδια στις θάλασσες και να αναπνέετε καθαρό αέρα. Μακάρι οι άνθρωποι του μέλλοντος να σέβονται τη γη, τα ζώα και τα δάση περισσότερο από ότι εμείς, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορεί να υπάρξει ζωή. Να θυμάσαι να αγαπάς τους ανθρώπους και τον κόσμο γύρω σου. Έτσι το μέλλον θα είναι όμορφο και φωτεινό για όλους.
Με αγάπη
Της μαθήτριας Λουκίας Σαντουρτζή
-Παρελθόν: Αχχ! Εμείς στην εποχή μας, σύγχρονε, έχουμε πολύ λίγα αγαθά διότι είμαστε δυστυχώς φτωχοί, αλλά τουλάχιστον είμαστε ήρεμοι και αρκετά χαρούμενοι.
-Παρόν: Το ξέρω, εμείς έχουμε μια πληθώρα από όλα τα αγαθά και δεν μας έχει λείψει τίποτα, αλλά δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι! Και συχνά είμαστε κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας.
-Παρελθόν: Δε μου αρέσει η ζωή σας! Προτιμώ να έχω αληθινές σχέσεις παρά χρήματα και υλικά αγαθά.
-Παρόν: Και εγώ θα το προτιμούσα! Πάντως η ζωή μας δεν έχει μόνο αρνητικά. Η τεχνολογία έχει εξελιχθεί τόσο ώστε να έχει κάνει πολύ εύκολη την ζωή μας.
-Παρελθόν: Α! Καλό αυτό! Δηλαδή η ζωή σας είναι πιο ενδιαφέρουσα;
-Παρόν: …. Μπορεί. Μπορεί να μην κάνουμε τόσες χειρωνακτικές εργασίες πλέον, ωστόσο, στην εποχή μας χάνεται η χαρά της δημιουργίας.
-Παρελθόν: Εμάς η δικιά μας εποχή περιέχει πολύ κούραση που μας εξουθενώνει καθημερινά! Αλλά όποτε βρούμε ευκαιρία γλεντάμε πραγματικά όλοι μαζί!
-Παρόν: Γλεντάτε;; Δεν ξέρω πόσο συχνά κάνουμε κάτι τέτοιο!
- Παρελθόν: Πολύ κρίμα! Τι είναι η ζωή χωρίς γλέντι, παρέα φίλων και συγγενών με την πρώτη ευκαιρία;
Του μαθητή Γρηγόρη Μάρα
Αγαπημένε Σιάτλ,
Στον κόσμο του σήμερα, όπου όλα αλλάζουν γρήγορα, τα λόγια σου εξακολουθούν να μας συγκινούν. Μίλησες για σεβασμό στη φύση, για ειρήνη και για αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτές οι αξίες είναι ακόμα πολύ σημαντικές, παρόλο που πολλοί τις ξεχνάμε σήμερα. Σήμερα έχουμε τεχνολογία, κινητά και ανέσεις, αλλά πολλές φορές χάνουμε την επαφή με τη φύση και με τους γύρω μας. Ξεχνάμε να μιλάμε, να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, να δείχνουμε καλοσύνη. Μα υπάρχουν ευτυχώς ακόμη άνθρωποι που προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανά όσα πίστευες: να φροντίζουν το περιβάλλον, να αγαπούν και να βοηθούν χωρίς αντάλλαγμα! Σε ευχαριστούμε που μας θύμισες τι σημαίνει ανθρωπιά. Ελπίζουμε να καταφέρουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο πιο ειρηνικό και δίκαιο, όπως τον ονειρεύτηκες!!
Του μαθητή Μάριου Ντούλη
Αν μπορούσα να στείλω ένα μήνυμα στον κόσμο του μέλλοντος, θα έγραφα πως ελπίζω οι άνθρωποι να έχουν μάθει να ζουν με αγάπη, σεβασμό, κατανόηση και ειρήνη. Να θυμούνται ότι η φύση δεν είναι κάτι ξένο από εμάς, αλλά το ίδιο μας το σπίτι. Στις μέρες μας η γνώση και η τεχνολογία μας ωφελούν , κάνοντας την ζωή μας ευκολότερη, όμως τις περισσότερες φορές δυστυχώς ξεχνάμε να κοιτάμε αυτό που βρίσκεται γύρω μας. Ξεχνάμε να χαρούμε και να απολαμβάνουμε αυτά που μας προσφέρει η φύση, όπως τα ηλιοβασιλέματα, τον ήχο των κυμάτων, τα ποτάμια που ρέουν και τα κελαηδήματα των πουλιών. Ξεχνάμε συνεχώς να προσφέρουμε μια καλή κουβέντα σε κάποιον που τη χρειάζεται. Θα επιθυμούσα οι επόμενες γενιές να διατηρήσουν και να κρατήσουν τις αξίες που κάνουν τον άνθρωπο πραγματικά άνθρωπο, όπως η καλοσύνη, η φροντίδα για τον πλανήτη ή και ακόμα και η φιλία. Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα ξέρουν τι πάει να πει συνεργασία, θα δείχνουν κατανόηση αντί να φωνάζουν όταν δεν γίνεται το δικό τους, θα αγαπάνε χωρίς ανταλλάγματα.
Της μαθήτριας Ιουλίας Ιωάννας Κατσαφάρου
Άνθρωποι του αύριο,
αν φτάσει ποτέ αυτό το μήνυμα στα χέρια σας, σημαίνει πως ο κόσμος μας άφησε ίχνη – μικρά, φθαρτά, μα αληθινά. Εμείς ζήσαμε σε μια εποχή γεμάτη φωνές και θόρυβο. Κυνηγήσαμε εικόνες, οθόνες, αριθμούς, και ξεχάσαμε καμιά φορά να κοιτάμε τον ουρανό. Μα, μέσα σε όλο αυτό, κρατήσαμε κάτι ιερό: την ικανότητα να νιώθουμε. Θα ήθελα να μάθετε πως δεν είμαστε μόνο τα λάθη μας. Υπήρξαμε γενιές που προσπαθούσαν να αγαπήσουν μέσα από ρωγμές. Που φοβήθηκαν, μα δεν σταμάτησαν να ελπίζουν. Θέλω να σωθεί η ευγένεια, αυτή η μικρή επανάσταση μέσα στην αδιαφορία. Να σωθεί η φιλία, που σε κρατά όρθιο όταν όλα γύρω σου λυγίζουν. Να σωθεί η περιέργεια, η σπίθα που κάνει τον άνθρωπο να προχωρά. Μη χάσετε την επαφή με τη γη. Αγγίξτε τη, μυρίστε τη βροχή, ακούστε το θρόισμα των φύλων. Μην αφήσετε την τεχνολογία να γίνει το μόνο σας παράθυρο. Ο κόσμος δεν χωρά σε pixels. Κι αν κάποτε αναρωτηθείτε ποιοι ήμασταν, θυμηθείτε αυτό: Ήμασταν οι άνθρωποι που, παρ’ όλο τον φόβο και τη φθορά, συνέχισαν να γράφουν, να αγαπούν και να ονειρεύονται. Γιατί πιστέψαμε πως το μέλλον, εσείς, αξίζετε κάτι καλύτερο!
Με εκτίμηση
Του μαθητή Σωτήρη Μπέτα.
Αγαπημένε Σιάτλ
Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω τις σκέψεις μου σχετικά με όσα είχες αναφέρει τότε για τους λευκούς και την μεγάλη διαφορά μας: στο πως βλέπετε την έννοια της φύσης. Στη σύγχρονη εποχή οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αλλάξει τον τρόπο σκέψης τους. Καθώς μετά από τόσους πολέμους ανάμεσα στους λαούς για το ποιος θα έχει τα πιο πολλά εδάφη και το μεγαλύτερο όφελος, ανεξάρτητα από τις συνέπειες, πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους ή κάποιο πολύ αγαπημένο τους πρόσωπο. Γι΄αυτό τον λόγο έχουμε αρχίσει και καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά που έλεγες, για την αγάπη που πρέπει να έχουμε ο κάθε άνθρωπος για την πατρίδα του, για τους συνανθρώπους του ,για τα ιδανικά που πρέπει να προασπιζόμαστε, , αλλά και για το καθετί πάνω στη γη. Πλέον οι πόλεμοι έχουν σταματήσει και όλοι οι άνθρωποι αλληλοβοηθιούνται και φροντίζουν για να είναι καθαρός ο πλανήτης για την καλύτερη ζωή των ζώων και για την όσο πιο σωστή και ειρηνική συνύπαρξη των ίδιων μεταξύ τους… Συμπερασματικά όπως καταλαβαίνεις και εσύ, τα λόγια που είπες κάποτε, έχουν βοηθήσει σημαντικά στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων και κυρίως των λευκών.
Σε ευχαριστούμε για την πολύτιμη βοήθεια σου!
Με εκτίμηση
Της μαθήτριας Μαίρης Ντάρδα
Αγαπητοί άνθρωποι του μέλλοντος,
Σας γράφω αυτήν επιστολή ως προειδοποίηση για όσα σας περιμένουν. Η δική μας γενιά έχει κάνει αμέτρητα λάθη εις βάρος του πλανήτη. Έτσι λοιπόν με σκοπό την τεχνολογική πρόοδο και την απόκτηση ευκολιών στην ζωή μας, δεν δείξαμε καθόλου σεβασμό στην μάνα γη. Γι’ αυτό, ήδη το περιβάλλον έχει μολυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που κινδυνεύουμε να χάσουμε την υγεία μας. Παντού υπάρχουν πεταμένα σκουπίδια ενώ στις μεγαλουπόλεις το καυσαέριο από τα αυτοκίνητα και τα εργοστάσια μολύνουν κάθε λεπτό τον αέρα. Ακόμη τα δάση, που σας δίνουν οξυγόνο, κόβονται , για να επεκταθούν οι πόλεις ενώ η θάλασσα δέχεται διαρκώς λήμματα από τα πλοία και τα εργοστάσια. Τέλος, από όλα αυτά προκαλούνται έντονα καιρικά φαινόμενα, όπως απότομες αλλαγές της θερμοκρασίας, πλημμύρες, με αποτέλεσμα την καταστροφή αλλά και την εξαφάνιση σπανίων ζώων και φυτών. Από όλα τα παραπάνω καταλαβαίνετε ότι σας δώσαμε έναν ήδη κατεστραμμένο πλανήτη. Πρέπει λοιπόν με κάθε τρόπο να τον προστατεύσετε και να τον σεβαστείτε, αν δεν θέλετε να σας βρουν τα χειρότερα. Γι΄αυτό καλό θα ήταν εσείς και τα παιδιά σας να αποκτήσετε οικολογική συνείδηση, έτσι ώστε να εκτιμάτε και να προσέχετε την φύση. Επιπλέον να τα μάθετε να κάνουν ανακύκλωση και να μην καταναλώνουν παραπάνω πράγματα από όσα χρειάζονται. Τέλος οφείλετε να περιορίσετε την λειτουργία των εργοστασίων και οι περισσότεροι να επιστρέψετε στη ύπαιθρο και να ξανά ασχοληθείτε πάλι με τη φύση. Σας οφείλουμε μία μεγάλη συγγνώμη για όλα όσα προκαλέσαμε στον πλανήτη και σε όλους εσάς τους νέους κατοίκους του και ελπίζουμε ότι εσείς δεν θα κάνετε τα ίδια λάθη με εμάς.
Με εκτίμηση
Του μαθητή Παναγιώτη Παντελιδάκη
- Στον καιρό μου άνθρωπε, είχαμε λιγότερα μα μιλούσαμε περισσότερο. Καθόμασταν στις αυλές , και λέγαμε τα νέα μας πρόσωπο σε πρόσωπο .
- Στον δικό μου καιρό , έχουμε τα πάντα , τη γνώση την τεχνολογία , τον κόσμο ολόκληρο σε μια οθόνη . Μα μερικές φορές , νιώθω πιο μόνος από ποτέ !!
- Εμείς περιμέναμε ένα γράμμα μέρες ολόκληρες και χαιρόμασταν όταν ερχόταν . Εσείς στέλνετε μηνύματα σε δευτερόλεπτα, μα δεν προλαβαίνετε να νιώσετε τίποτα.
- Ναι , αλλά μπορούμε να μιλάμε με ανθρώπους που βρίσκονται στην άλλη άκρη της γης . Δεν είναι αυτό θαύμα ;
- Είναι! Μα πρόσεξε μα μη χαθείς μέσα στα θαύματα! Η τεχνολογία είναι καλό εργαλείο αλλά όχι συντροφιά.
- Ίσως έχεις δίκιο . Ίσως χρειάζεται να θυμηθούμε τα παλιά, τη σιωπή και το βλέμμα.
- Αν έστελνα εγώ ένα μήνυμα στο μέλλον θα έλεγα: «Μην ξεχάσετε να αγαπάτε τους ανθρώπους πιο πολύ από τα πράγματα σας».
- Και εγώ , αν έστελνα ένα μήνυμα στο παρελθόν θα έλεγα: « Μην φοβηθείτε το καινούργιο , μα κρατήστε την καρδιά σας ζεστή »
Και από τότε για μια στιγμή οι δυο κόσμοι ενώθηκαν και το παλιό με τον νέο δεν πολεμούσαν πια.
Της μαθήτριας Έντα Μετσάι
Η εργασία αυτή υλοποιήθηκε στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β Γυμνασίου
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Βασιλική Λιούλη
