Τελευταίες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ημέρα Σάββατο και εγώ κλεισμένη στο δωμάτιό μου άκουγα την αγαπημένη μου μουσική. «Για άλλη μια φορά δεν κατάφερα να διαβάσω εχτές ένα ολόκληρο κείμενο στην τάξη! συλλογίστηκα»Δε θέλω να στενοχωρώ τους δικούς μου αλλά…». Ένα επίμονο κουδούνισμα διέκοψε απότομα τις σκέψεις μου κι έτρεξα αλαφιασμένη προς την πόρτα. Δεν ήθελα να ακούσω πάλι τα σχόλια της μητέρας μου για την παροιμιώδη αφηρημάδα μου! Μόλις την άνοιξα πάγωσα βλέποντας τον κ. Αστερίου, τον φιλόλογό μου, να στέκεται στο κατώφλι του σπιτιού. Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνέλθω από την έκπληξη και μετά βίας ψέλλισα κοιτάζοντάς τον με βλέμμα γεμάτο ερωτηματικά:
-«Κ. Αστερίου…..Περάστε!»
-«Ευχαριστώ Ερμιόνη» είπε σοβαρός και συνέχισε «Είναι οι γονείς σου εδώ; Να περάσω ίσως κάποια άλλη στιγμή…»
-«Εδώ…» Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη φράση μου και η μητέρα μου, η κ. Λουΐζα όρμησε σαν σίφουνας από την κουζίνα.
-«Κ. Αστερίου! Πόσο χαίρομαι ….Τι τιμή! Η αγαπημένη σας σύζυγος, τα παιδιά…όλοι καλά ; Μα, μη στέκεστε στην είσοδο!». Η μητέρα μου έβγαλε βιαστικά την ποδιά της κουζίνας και την ακούμπησε στο μικρό τραπεζάκι δίπλα στην πόρτα καθώς ο καθηγητής μου προχωρούσε προς την σάλα. Αφού βολεύτηκε στον καναπέ γύρισε προς το μέρος της με σοβαρό ύφος και είπε διστακτικά:
-»Κ. Λουΐζα, ξέρετε πόσο εκτιμώ εσάς και την οικογένειά σας και σε καμία περίπτωση δεν θα σας ενοχλούσα αν δεν επρόκειτο για κάτι σημαντικό… Γνωριζόμαστε τόσα χρόνια και…»
-«Βεβαίως, ούτε συζήτηση» Το πρόσωπο της μητέρας μου σκοτείνιασε.
–«Ερμιόνη πήγαινε στο δωμάτιό σου σε παρακαλώ.»
Ένιωσα τα πόδια μου καρφωμένα στο έδαφος. Κοίταζα μία τον έναν και μια τον άλλο αποσβολωμένη μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω ακόμη τι συνέβη. Πώς βρέθηκε ο καθηγητής μου στο σπίτι; Τι ήθελε πρωί-πρωί Σαββατιάτικα τη μητέρα μου;
-«Ερμιόνη!»
Η αυστηρή φωνή της με έκανε να τρέξω στο δωμάτιό μου, το μικρό μου καταφύγιο. Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου! Τι ήθελε να της πει; Δεν μπορούσα να θυμηθώ κάτι που να δικαιολογούσε την παρουσία του στο σπίτι μας αφού ποτέ δεν προκαλώ προβλήματα στο σχολείο. Οι καθηγητές έχουν να το λένε.
Μισή ώρα βασανιστικής αναμονής με κράτησε κλεισμένη στο δωματιάκι μου, που για πρώτη φορά το έβλεπα σαν φυλακή, μέχρι που κάποια στιγμή άκουσα την πόρτα της εισόδου να κλείνει και τις φωνές της μητέρας μου να αντηχούν στο σαλόνι. Κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες·
-«Μαμά τι συμβαίνει;»
-«Τι θες να συμβαίνει Ερμιόνη;» απάντησε νευριασμένη «Όλη μου τη ζωή δεν έχω δώσει ποτέ δικαίωμα σε κανέναν και ξαφνικά έρχεται σήμερα ο καθηγητής σου και μου ανακοινώνει ότι κινδυνεύεις να μείνεις στην ίδια τάξη αν δεν στρωθείς το διάβασμα εγκαίρως. Μέχρι και εκείνος έχει καταλάβει το κόλλημά σου με την μουσική!»
-«Να σου εξηγήσω μαμά….», αλλά δεν πρόλαβα να εξηγήσω τίποτα! Η μητέρα μου είχε αρχίσει να μαζεύει τα cd που είχα στη δισκοθήκη της σάλας! Τη συλλογή μου!
Πώς να της πω ότι η μουσική είναι η ζωή μου! Ότι κάθε φορά που τραγουδώ οι λέξεις βγαίνουν τόσο εύκολα από το στόμα μου! Θα μπορούσα να μάθω όλα τα μαθήματα του κόσμου αν ήταν τραγούδια με στίχους και μουσική! Δε μίλησα όμως! Αυτό κάνω πάντα. Οι καβγάδες με την μητέρα μου δε βγάζουν ποτέ πουθενά. Κλείστηκα στο δωμάτιό μου, έβαλα τα ακουστικά μου και χάθηκα στη μουσική μου.
Ούτε ξέρω πόση ώρα είχε περάσει, όταν είδα τον πατέρα μου να εμφανίζεται στην πόρτα. Είχαμε και πάλι ένα από τα γνωστά οικογενειακά συμβούλια που η μαμά είχε, όπως πάντα, συγκαλέσει. Κατέβηκα με μισή καρδιά. Πρώτος μίλησε ο πατέρας μου ενώ εκείνη δε γύρισε ούτε καν να με κοιτάξει.
-«Ερμιόνη τι πράγματα είναι αυτά που ακούω; Γιατί δεν διαβάζεις τα μαθήματά σου;»
-«Διαβάζω! Απλώς δεν μπορώ να τα καταφέρω! Μόνο η μουσική με βοηθά να ξεπεράσω τη στεναχώρια μου, την κοροϊδία των άλλων παιδιών, να πιστέψω στον εαυτό μου. Η μουσική είναι η ζωή μου!» τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Γιατί οι γονείς μου δεν σέβονταν τις επιλογές μου; Γύρισα το βλέμμα στον πατέρα μου με παράπονο.
-«Τελείωσε Ερμιόνη! Αυτό ήταν! Αποφασίσαμε με την μητέρα σου να μην ξανακούσεις μουσική μέχρι να βελτιωθείς στα μαθήματά σου. Μετά το ξανασυζητάμε!». Τον πήρε λοιπόν κι αυτόν με το μέρος της. Ήμουν μόνη μου. Χωρίς καμία υποστήριξη από κανέναν.
Πίσω στο δωμάτιο. Τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο. Ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου. Ο πατέρας μου μπήκε και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού μου. Έβγαλε από την τσέπη του ένα διπλωμένο χαρτί και μου το έδωσε. «Διάβασέ το» μου είπε με χαμηλή φωνή. Δεν ήθελα να διαβάσω τίποτα!Ήθελα να με αφήσουν στην ησυχία μου. «Διάβασέ το» ψιθύρισε ξανά χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά. Ξεδίπλωσα το χαρτί και με τα θολά από τα κλάματα μάτια μου άρχισα να διαβάζω:
| Διαγωνισμός Μουσικής για νέα ταλέντα Το Σάββατο 29 Ιουνίου 2021, στην αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών θα διεξαχθεί μουσικός διαγωνισμός νέων ταλέντων. Μπορούν να πάρουν μέρος έφηβοι από 12 έως 17 ετών με τη συγκατάθεση των κηδεμόνων τους. Οι νεαροί υποψήφιοι θα διαγωνιστούν στο τραγούδι ή σε κάποιο μουσικό όργανο που γνωρίζουν.
Αιτήσεις μέχρι 30 Ιανουαρίου 2022. Πληροφορίες: κ. Μπέτο Αθανάσιος, καθηγητής Μουσικής.
|
Τι παιχνίδι ήταν πάλι αυτό; Γιατί ο πατέρας μου με βασάνιζε; Δεν καταλάβαινα τίποτα! Τον κοίταξα με απορία κι εκείνος μου είπε συνωμοτικά:
-«Συνάντησα τον καθηγητή της Μουσικής εχτές στην συνέλευση γονέων του σχολείου και μου είπε πόσο όμορφα τραγουδάς και πόσο ξεχωριστή είναι η φωνή σου. Μου έδειξε την ανακοίνωση για τον διαγωνισμό και με παρακάλεσε να δώσω την συγκατάθεσή μου για να πάρεις μέρος. Ήθελα να σας το ανακοινώσω αύριο στο κυριακάτικο τραπέζι αλλά με πρόλαβε ο κ. Αστερίου… Θέλω να κάνουμε κάνουμε μία συμφωνία. Η μαμά αυτή τη στιγμή είναι πολύ θυμωμένη και δεν έχει και άδικο! Αν καταφέρεις μέχρι το καλοκαίρι να βελτιώσεις τις επιδόσεις σου στο σχολείο θα πάρεις μέρος στον διαγωνισμό. Θα μιλήσω και στον κ. Αστερίου να δούμε πως μπορεί να σε βοηθήσει. Ο κ. Μπέτο μου είπε ότι είναι διατεθειμένος να ξεκινήσει κάποιες πρόβες μαζί σου. Είμαι σίγουρος ότι τελικά η μαμά θα καταλάβει!»
Δεν πίστευα στα αυτιά μου! Όρμησα στην αγκαλιά του πατέρα μου κλαίγοντας, αυτή τη φορά από χαρά! Του υποσχέθηκα ότι θα έβαζα τα δυνατά μου στο σχολείο και θα έκανα περήφανους και αυτόν και την μητέρα μου. Έμενε να τους το αποδείξω…..
***
Έξι μήνες αργότερα βρίσκομαι στα παρασκήνια του Μεγάρου και περιμένω με αγωνία τη σειρά μου να διαγωνιστώ. Οι αναμνήσεις των τελευταίων μηνών περνούν σαν αστραπή από το μυαλό μου. Τόσο διάβασμα δεν έχω ξαναρίξει ποτέ στη ζωή μου! Ο κ. Αστερίου ήταν στο πλευρό μου ως τις εξετάσεις βοηθώντας με όποτε του το ζητούσα και ο κ. Μπέτο με τάραξε στις πρόβες! Χαλάλι όμως. Πέρασα πανηγυρικά όλα τα μαθήματα και το βλέμμα της μαμάς μαλάκωσε. Άλλωστε όλο αυτό τον καιρό παρακολουθούσε σιωπηλά τις προσπάθειές μου. Τώρα βρίσκεται κάτω στο κοινό. Την έχει φέρει ο μπαμπάς χωρίς να της πει την αλήθεια για εμένα.
Ένας κύριος με σκουντά ελαφρά βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου. Είμαι έτοιμη να βγω στη σκηνή. Παίρνω μια μεγάλη ανάσα. Ψάχνω με το βλέμμα μου να βρω τη μητέρα μου και τη βλέπω να κάθεται στην μπροστινή σειρά. Κλείνω τα μάτια μου και αρχίζω να τραγουδώ. Επιτέλους ζω το όνειρό μου! Όταν τα ανοίγω, όλος ο κόσμος χειροκροτεί ενθουσιασμένος, ο κ. Μπέτο με αγκαλιάζει αλλά η μητέρα μου δεν είναι πια στη θέση της! Η απογοήτευσή μου είναι μεγάλη. Γυρίζω στα παρασκήνια και όλοι μου δίνουν συγχαρητήρια. Εγώ όμως έχω παγώσει! Ούτε και όταν ανακοινώνονται τα ονόματα των νικητών ανάμεσα στους οποίους είμαι κι εγώ δεν καταφέρνω να συνέλθω εντελώς. Παίρνω τα λουλούδια και το βραβείο μου από τους κριτές και κοιτάζω το κοινό. Χαμηλώνω το κεφάλι για να υποκλιθώ και σηκώνοντάς το τη βλέπω να στέκεται εκεί, όρθια και να με χειροκροτεί κλαίγοντας από συγκίνηση. Τώρα πια δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο. Η μουσική μου με έχει σώσει….
Δημιουργός: ΦΑΤΟΥΡΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑ
Με το συγκεκριμένο διήγημα η μαθήτρια πήρε μέρος στον περσινό 1ο ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΕΦΗΒΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΕΜΒΡΥΟ με θέμα: «Η Τέχνη σώζει».
