Δήμητρα Κλήμη
Είναι νομίζω δεδομένο πως όλα τα παιδιά αγαπούν απεριόριστα τους γονείς τους και το αντίστροφο. Δεν υπάρχει τίποτα που να ξεπερνάει την απέραντη αγάπη που γεννιέται με την δημιουργία μιας οικογένειας. Μια αγάπη ανεκτίμητη και μοναδική. Ωστόσο, με την είσοδο των παιδιών στην εφηβεία, συχνά δημιουργείται ένα μικρό κενό στη σχέση αυτή. Ας το αναλύσουμε.
Με την αρχή της εφηβείας, τα παιδιά τείνουν να αποστασιοποιούνται και να απομακρύνονται από την οικειότητα και τη ζεστή συντροφιά των γονιών τους, αναζητώντας ηρεμία και απομόνωση στον προσωπικό τους χώρο. Βρίσκουν γαλήνη στην μοναξιά του δωματίου τους. Αυτό μπορεί να οφείλεται στις αλλαγές που παρουσιάζονται στο σώμα τους και γενικά την εμφάνισή τους, αλλά κυρίως, για την πράξη αυτή ευθύνεται έντονα η ψυχολογία τους και οι απότομες συναισθηματικές μεταπτώσεις που χαρακτηρίζουν αυτή την περίοδο της ζωής τους.
Ένα πολύ συχνό παράδειγμα, είναι η συνεχής αίσθηση των νέων, πως οι γονείς τους δεν αντιλαμβάνονται τα προβλήματα, τις ανησυχίες και την νοοτροπία τους. Επιπροσθέτως, οι έφηβοι με την εύθραυστη και ευαίσθητη αυτοπεποίθησή τους, συχνά προβληματίζονται για το πώς τους βλέπουν οι άλλοι. Η κριτική μέσα από τα μάτια των γύρω τους, αλλά και η ανάγκη τους να ενταχθούν και να ανήκουν σε κάποια ομάδα συχνά οδηγούν σε άγχος. Βέβαια πολλές φορές, ακόμα και οι αποδόσεις τους, ή η ανάγκη τους να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των αγαπημένων τους προσώπων μπορεί να εντείνει το άγχος τους και κατ’ επέκταση τη σχέση τους με το οικείο περιβάλλον τους.
Συμπερασματικά, όλες αυτές οι προκλήσεις επηρεάζουν τον έφηβο, ένα οποιοδήποτε μπερδεμένο παιδί που πρέπει να φορέσει τον μανδύα του ενήλικα και που προσπαθεί να βρει ισορροπία ανάμεσα στην παιδικότητα και την ενηλικίωση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανάγκη απομόνωσης καθώς και την μικρή αποστασιοποίηση από τους γονείς, χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει εξασθένηση εμπιστοσύνης ή έλλειψη αγάπης. Αντίθετα, είναι ένα φυσικό στάδιο της διαδικασίας ενηλικίωσης.
Πηγή εικόνας: https://www.goumenissa.eu/blog/?p=90484