Ο Αίσωπος, με τους διαχρονικούς του μύθους, μας διδάσκει ότι η αληθινή αξία δεν κρύβεται στην εξωτερική εμφάνιση, αλλά στα εσωτερικά χαρίσματα και στην ουσία των πραγμάτων. Με αφορμή τον γνωστό μύθο «Το Ελάφι – Η ομορφιά δεν είναι το παν» Ενότητα 7η, οι μαθητές και μαθήτριες στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών εμπνεύστηκαν και δημιούργησαν τις δικές τους ιστορίες, ακολουθώντας το ύφος του Αισώπου, αλλά και ημερολόγια και σύνδεση με άλλα μυθικά πρόσωπα που σχετίζονται με την ομορφιά με στόχο να αναδείξουν τη σοφία της φράσης «η ομορφιά δεν είναι το παν».
Μέσα από τη γραφή και τη ζωγραφική, τα παιδιά εξέφρασαν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, δημιουργώντας πρωτότυπους μύθους και εντυπωσιακά συννεφόλεξα. Εδώ, λοιπόν, φιλοξενούνται κάποιες από τις δημιουργίες τους, προσκαλώντας μας να προβληματιστούμε και να αναλογιστούμε την αληθινή σημασία της ομορφιάς. Ας αφεθούμε στη μαγεία των μύθων και ας αφήσουμε τους μικρούς μας συγγραφείς και καλλιτέχνες να μας ταξιδέψουν στον κόσμο της φαντασίας και της σοφίας.
Γιαννάκης Βασίλης, Ζήκος Αντώνης, Ζαράνης Λεωνίδας Ζιώγας Στέφανος,
Πρωτότυποι μύθοι εμπνευσμένοι από τον μύθο του Αισώπου:
Η Μαργαρίτα Γκουτζιομήτρου και η Μαρία Καφετζή γράφουν …
ΟΙ ΚΟΤΕΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ
Μία φορά κι έναν καιρό ,σε ένα κοτέτσι ζούσαν πολλές κότες και ένας κόκορας. Όλες οι κοτούλες ήταν κομψές και όμορφες, ενώ ο κόκορας μεγαλόσωμος, άσχημος και χοντρός. Μία μέρα οι κότες αποφάσισαν να διώξουν τον κόκορα από το κοτέτσι, γιατί έλεγαν πως τους χαλάει την ομορφιά του κοτετσιού αλλά και την δική τους. Μισούσαν τόσο πολύ το ράμφος του λόγω της ασχήμιας του. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελαν να φύγει. Εκείνο το βράδυ ο κόκορας έμεινε ξάγρυπνος, διότι στεναχωρήθηκε με τα λόγια από τις κότες. Κάποια στιγμή πέρασε από το κοτέτσι μια πεινασμένη αλεπού και αποφάσισε να μπει μέσα. Μόλις μπήκε μέσα ο κόκορας άρχισε να την τσιμπάει με το ράμφος του τόσο δυνατά που η αλεπού έφυγε τρέχοντας από το κοτέτσι. Οι κότες τότε κατάλαβαν το λάθος που έκαναν και αποφάσισαν να κρατήσουν τελικά τον κόκορα και να ζήσουν όλοι μαζί μονιασμένοι. Η ομορφιά δεν είναι το παν…
Οι μαθήτριες του τμήματος Α2 Γεωργαλή Μαρία – Δαμιανού Χριστίνα – Κούρα Παναγιώτα – Μέρου Μαρία γράφουν …
Το παγώνι και η κουκουβάγια
Κάποτε σε ένα δάσος ζούσε ένα παγώνι. Μια ηλιόλουστη μέρα πήγε στο ποτάμι για να πιει νερό , εκείνη την στιγμή είδε την αντανάκλαση του και ένιωσε το πιο όμορφο ζώο του δάσους. Από τότε μιλούσε απαξιωτικά σε όλα τα ζώα του δάσους . Μια μέρα όλα τα ζώα του δάσους είχαν μαζευτεί σε ένα σημείο, όταν το είδε το παγώνι με περιεργεια πήγε να δει τι συμβαίνει. Τότε είδε μία κουκουβάγια να τους μιλάει με σοφά λόγια . Εκείνη την στιγμή το παγώνι εξοργισμένο είπε στην κουκουβάγια《 Αν νομίζεις πως είσαι καλύτερος από εμένα είσαι γελασμένος!!! Σε προκαλώ λοιπόν σε μια μονομαχία!!! 》, η κουκουβάγια ανταποκρίθηκε με ένα κούνημα κεφαλιού. Την επόμενη μέρα, συναντήθηκαν στο σημείο που είχαν πει για την μονομαχία τους .Η κουκουβάγια τότε το ρώτησε ποιό είναι το τίμημα. Τότε το παγώνι της απάντησε《 Όποιος χάσει φεύγει από το δάσος. 》και αμέσως άρχισαν να μονομαχούν. Το παγώνι είχε όμορφα και μεγάλα φτερά αλλά δεν το βοηθούσαν καθόλου στην μονομαχία. Ενώ η κουβάγια αν και ήταν μικρόσωμη , ήταν πολύ έξυπνη και νίκησε το παγώνι. Το παγώνι άρχισε να κλαίει και να παρακαλάει την κουκουβάγια να το αφήσει να μείνει στο δάσος. Η κουκουβάγια κατάλαβε πως το παγώνι είχε πάρει το μάθημά του και το άφησε να μείνει στο δάσος . Από τότε το παγώνι φερόταν με ευγένεια σε όλα τα ζώα του δάσους και κατάλαβε ότι η ομορφιά δεν είναι το παν!
Βασίλης Γιαννάκης, Αντώνης Ζήκος, Στέφανος Ζιώγας, Λεωνίδας Ζαράνης
Η Ελένη του Ευριπίδη
Η Ελένη ζει με τη γνώση ότι η ομορφιά της, αν και μεγάλη, είναι ταυτόχρονα και ένα βάρος, μία παροδική κατάσταση που δεν της έφερε την ευτυχία. Μέσα από την τραγωδία του Ευριπίδη, βλέπουμε την Ελένη να συνειδητοποιεί την ματαιότητα αυτής της ομορφιάς.
Οι μαθήτριες ΠΑΥΛΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑ, ΠΟΛΩΝΙΔΟΥ ΧΑΡΑ, ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ ΗΛΙΑΝΑ, ΚΟΥΤΡΑΚΗ ΜΑΡΙΑ Α3 γράφουν συνεργατικά μπαίνοντας στη θέση της ωραίας Ελένης μετά την επιστροφή της στην πατρίδα
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Δεν μπορώ να πιστέψω πως επιτέλους επιστρέφω πίσω στη πατρίδα μου, την πολυαγαπημένη μου Σπάρτη. Ονειρευόμουνα εδώ και χρόνια αυτή τη στιγμή. Καθώς βηματίζω στα δρομάκια της Σπάρτης κάποιοι με κοιτάν σαν να φταίω εγώ για όλη αυτή την καταστροφή και άλλοι ψυθιρίζουν πίσω απ την πλάτη μου. Περνάω δίπλα από τους μοσχομυριστούς κήπους του παλατιού. Μου είχε λείψει αυτή η μυρωδιά. Μπαίνω μέσα στο παλάτι. Οι δούλες με χεραιτούν χαμογελαστές. Επιτέλους βλέπω ανθρώπους που χαίρονται με την παρουσία μου. Πάω να πάρω μια στάμνα για να γεμίσω νερό. Μια δυσάρεστη μυρωδιά μου τρυπάει τη μύτη. Μήπως οι κήποι δεν είναι τόσο μοσχομυριστοί όσο θυμόμουν; Μήπως κάτι έχει σαπίσει μέσα στο παλάτι; Σε αφήνω…Πάω να ζητήσω βοήθεια.
Θα τα πούμε σύντομα,
ΕΛΕΝΗ
Στον παρακάτω σύνδεσμο οι μαθητές του Α2, Χρήστος Βαλταδώρος, Γιάννης Γκούμας, Δημήτρης Εμφιεντζόγλου και Γιώργος Παπακώστας μας παρουσιάζουν και άλλους μύθους του Αισώπου με θέμα τη ματαιοδοξία. Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο για να δείτε την παρουσίαση.
Μύθοι του Αισώπου με θέμα τη ματαιοδοξία
