Μια μικρή χιουμοριστική ιστορία
Υπήρχαν τόσα, μα τόσα πολλά άτομα που περίμεναν έξω από το κατάστημα εισιτηρίων στον κινηματογράφο για την νέα ταινία. Τόσο χαζό… Γιατί απλά δεν κλέβουν τις σειρές των άλλων; Εγώ πάντα αυτό κάνω. Ντάξ…, όχι… θα ήταν πολύ άσχημο. Αλλά όντως τώρα, ποιος δημιούργησε τις σειρές αναμονής; Πόσο τέλειο θα ήταν να έβλεπα αυτόν το τύπο που είχε τέτοια «φαεινή» ιδέα…
«Ποπ!». Κάτσε που πήγα τώρα; «Στο έτος 1000 π.Χ.» είπε μια ρομποτική, κοφτή φωνή. Καλά τώρα δεν θα κάνω πως δεν ξέρω τι συμβαίνει. Έπρεπε να γίνει κάτι εξωπραγματικό, σχετικά με αυτό που είπα, ώστε να συνεχίσει η ιστορία. Άρα είμαι στο έτος που δημιουργήθηκαν οι ουρές. Οι ουρές αναμονής. Όχι ουρές ζώων.
Πολύ καλά! Τώρα μένουν δύο πράγματα που μπορώ να κάνω εδώ, στη μέση του πουθενά, αν υπάρχει μέση, γιατί αυτό το πράγμα φαίνεται ατελείωτο. Να φωνάξω, μέχρι το ρομπότ να απαντήσει, ή κάποιος να με ακούσει ή να ξεκινήσω να περπατάω μήπως βρω και κάτι. Αν με ξέρετε καλά πιστεύω πως μαντέψατε ήδη τι έκανα. Ναι, την έριξα για ύπνο.
Αφού ξύπνησα, κατευθείαν ένα πράγμα μου ήρθε στο μυαλό.
-Κυρία, ρομποτική φωνή;
-Παρακαλώ. Πες μου, ανθρώπινο ον.
-Δύο πράγματα. Θα μπορούσα να είχα ένα σουβλάκι; Και θα μπορούσα να έχω και ένα δεύτερο;
Καλά, δεν το πιστεύω ότι μου απάντησε που το είπα «ρομποτική φωνή», από το πρώτο χέρι. Αλλά και πάλι. Αντί να μου δώσει τα σουβλάκια που τόσο λαχταρούσε η κοιλιά μου, με τηλεμετέφερε σε ένα φαστφουντάδικο. Το 1000 π.Χ., απ’ ότι φαίνεται, δεν έχουμε και τόσες διαφορές με τότε. Πάλι όμως, όσο και να το ‘θελα το λαχταριστό μου σουβλακάκι, δεν φαινόταν πως θα γίνονταν πολλά εκεί. Ένας σωρός από ανθρώπους είχε περιτριγυρίσει όλο το μαγαζί. Ο καθένας φώναζε και κοπανούσε το κτίριο. Φαίνεται να πείναγαν όσο και ‘γω. Αντί να τους συνοδεύσω στην επιχείρηση κατάρρευσης του μαγαζιού, κάθισα και παρατήρησα το χάος. Στο άκυρο, πετάχτηκε έξω ένας υπάλληλος να μας μιλήσει. Μάλλον τον ανάγκασε το αφεντικό να το κάνει γιατί με κομπιασμένη φωνή είπε:
Αάμα δεν ηρεμήσετε, όχι σουβλάκι. Ο καθένας θα εξυπηρετηθεί με τη σειρά του. Κα-καλό θα ήταν να σχεδιάσετε μια γραμμή χρησιμοποιώντας τους εαυτούς σας με τέλος το ταμείο.
Εντάξει. Δεν έχω ακούσει ποτέ ξανά κάποιον να εξηγεί πώς να μπούνε άνθρωποι σε ουρά αναμονής. Όλοι άρχισαν να συμβιβάζονται και ο υπάλληλος έδειξε χαρούμενος και υπερήφανος με τον εαυτό του που κατάφερε να λήξει τον Γ’ παγκόσμιο πόλεμο. Ενώ ήμουν αφηρημένος στην πλοκή της κατάστασης μου ήρθε. Ξέρω γιατί είμαι εδώ και όχι στο σινεμά να περιμένω να έρθει η σειρά μου την οποία, τώρα που το σκέφτομαι, έχασα. Πρέπει να σκεφτώ έναν τρόπο να ανατρέψω την πολύωρη αναμονή. Αφού βέβαια πρώτα πάρω το σουβλάκι μου. Και πως θα το κάνω αυτό; Θα κλέψω σειρές. Κυριολεκτικά πλέον, το παλαιότερο κόλπο στο βιβλίο. Ελπίζω να μην με γράψουν γι’ αυτό στο βιβλίο της ιστορίας. Βασικά καλό θα ήταν γιατί θα έπαιρνα 20 στο μάθημα.
Καλά…!!! Τα σουβλάκια τότε δεν συγκρίνονται με αυτά σήμερα. Χα, χα! Δεν θα σου πω ποια ήταν καλύτερα! Πλέον, με γεμάτη και ικανοποιημένη κοιλιά, ήρθε η ώρα να πιάσω δουλειά.
-Ε, να σας πω σχετικά με την γραμμή που σχηματίσαμε χρησιμοποιώντας τα σώματά μας.
-Ακούω.
-Γιατί απλώς δεν επεκτείνετε τον πάγκο ώστε να εξυπηρετούνται περισσότερα άτομα πιο γρήγορα;
Όλοι με κοίταξαν σαν να συμφωνούν, κουνώντας καταφατικά το κεφάλι τους. Παίζει να μην κατάλαβαν καν τι είπα.
-Μα, δεν είμαι ο….
-Ναι, κι αυτό δεν ήταν ερώτηση.
Κάπως έτσι λήγει η ιστορία, και σίγουρα είμαι γραμμένος στο βιβλίο της ιστορίας σου. Αν δεν με πιστεύεις, πάνε κοίτα. Και τώρα περιμένω να με πάει πίσω στις 32 Φεβρουαρίου του 2023 το ρομπότ. Για κάποιο λόγο όμως δεν γίνεται τίποτα. Καλά, εγώ το έληξα το θέμα με τις ουρές πάντως, έτσι ρομπότ; Να, δες… δεν απαντάει. Όσο έχω σουβλάκι εδώ, είμαι μια χαρά.
