Όσο κι αν ταξίδεψα, τα μάτια μου δεν ξαναείδαν τέτοια ομορφιά. Τα Τρίκαλα Κορινθίας, αυτό το το γραφικό χωριουδάκι, μου έδωσε πολλά. Και ο Χειμώνας αλλά ειδικά το Καλοκαίρι εκεί, μου έμεινε χαραγμένο στο νου μου. Η ηρεμία του δάσους και ο άνεμος που φύσαγε στον καταγάλανο, ηλιόλουστο ουρανό και τριγύριζε μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων αφήνοντας πίσω του το γλυκό θρόισμα των φύλλων, έφερνε κοντά μας τις μυρωδιές από τις λεμονιές και τα γιασεμιά. Τα δέντρα χόρευαν μαζί του,κι εκείνος μας αγκάλιαζε σαν απαλός μανδύας.Οι ακτίνες του ήλιου που χάιδευαν το πρόσωπό μας και άφηναν ένα χρυσωπό χρώμα στις άκρες των φύλλων με μάγεψαν. Έκλεινα τα μάτια μου και ζούσα την αναγέννηση της φύσης νιώθοντας κάτι που δεν ήταν δυνατό να νιώσω στη σκληρή και σκοτεινή τσιμεντούπολη. Από τα μάτια μου έτρεξαν δύο μικρά ρυάκια και η καρδιά μου,  χτυπούσε δυνατά…. Πόσο θα ήθελα να με πάρει μαζί του ο άνεμος μακριά, πολύ μακριά από τις σκέψεις, τις έννοιες, τον άδικο κόσμο που ζούμε! Μακριά ,για να μπορέσω και εγώ να ακουμπήσω τον ήλιο, δίχως να μου λιώσει τα φτερά μου… Να κοιτώ τα κλαδιά των δέντρων, ν’ αφήσω τα μαλλιά μου να ανεμίζουν και να ξεχάσω τη σκληρή και γρήγορη σε ρυθμούς ζωή που όλοι μας ζούμε…

Μαρία Δαμηλάκη, (Γ3)