της Ναταλίας Βάδη
Άμα κοιτάξεις πρώτα μέσα σου και ύστερα γύρω σου, θα παρατηρήσεις ότι, κρυμμένους στην καθημερινότητα, αριθμούς αξιοποιείς για να μετρήσεις πολλά πράγματα, όπως τα χρόνια της ζωής σου, τα λεπτά μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι, τις μονάδες που έχασες στην έκθεση, τα κιλά σου, το χαρτζιλίκι σου, τα δώρα που πήρες στα γενέθλιά σου, την απόσταση ανάμεσα σε εσένα και τους αγαπημένους σου, τους ακόλουθούς σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τους φίλους σου, το συναίσθημά σου. Άμα κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά, θα δεις ότι κι εσύ ο ίδιος μετρήθηκες όταν γεννήθηκες, όταν περίμενες τη σειρά σου και γενικότερα σε κάθε περίπτωση που οι συνθήκες απαιτούσαν να ξεχωρίζεις πρακτικά από τους υπόλοιπους – λες και η προσωπικότητα ή το όνομά σου δεν επαρκούσαν για αυτόν τον σκοπό. Τότε για χάρη εύκολης ταξινόμησης – σα να βάζουμε ταμπέλες σε βαζάκια με μπαχαρικά – η οντότητά σου συμπυκνώθηκε στον αριθμό της ταυτότητάς σου ή κάθε ανάλογου εγγράφου της κατοχής σου, το οποίο προφανώς παραλείπει όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που κάνουν εσένα, Εσένα.
Όταν, λοιπόν, οι αριθμοί χτυπούν τον ώμο του Ανθρώπου, τότε είναι ανεπαρκή μεγέθη, αφού ένα σύνολο από κενά ψυχρά ψηφία δεν μπορεί να καλύψει τις χαράδρες μίας προσωπικότητας ή να περιγράψει την ένταση των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ο Λέο Μπουσκάλια, συγκεκριμένα για την αγάπη, αναφέρει ότι «όσο πιο νωρίς καταλάβεις ότι η αγάπη δεν μοιράζεται, γιατί η αγάπη δεν μετριέται, τόσο λιγότερο θα κλάψεις» παροτρύνοντας με αυτόν τον τρόπο τους αναγνώστες του να μην τοποθετούν το συναίσθημα στο καλούπι της μονάδας. Ομοίως, σε τέτοιο δεν μπορεί να περιοριστεί η αξία ενός ανθρώπου, η προσπάθεια και η αναμενόμενη απόδοση (ή ίσως όχι), τα όνειρα, η επιθυμία, η θέληση. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που η σύγκριση μεταξύ ανθρώπων ή ιδιοτήτων τους είναι αδύνατη και άγονη: δεν υπάρχει μέγεθος που να εκφράζει κάτι τόσο πολυδιάστατο.
Όπως καταλαβαίνεις, τα πιο βαθιά, αληθινά, σπουδαία της ζωής ούτε φαίνονται με γυμνό μάτι ούτε εκφράζονται από αριθμούς. Σταμάτα, λοιπόν, να αλλοιώνεσαι μετρώντας χρήματα, φίλους, αστοχίες, ατέλειες, χαμένες ώρες, αναμνήσεις και πάρε τα μέτρα σου, κάνε την κάθε μέρα να μετρά και σκέψου, τις αποστροφές του Μπουσκάλια: «τι κρίμα είναι για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. [...] Δεν δίνω δεκάρα για αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θέλεις να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου.»
Μπουσκάλια,Λεό (1988). Να ζεις, ν” αγαπάς και να μαθαίνεις, μτφρ. Μαρίνα Λώμη, Αθήνα, Εκδόσεις Γλάρος.
