Ο Διγενής Ακρίτας και οι άθλοι του

Ξημέρωνε μια ηλιόλουστη μέρα για τον Διγενή. Αυτός ως συνήθως είχε ξυπνήσει απ’ τα χαράματα, για να ετοιμαστεί για άλλη μια μέρα γεμάτη κίνδυνο και εμπόδια. Καβάλησε το κατάμαυρό του άλογο, και μέχρι να ανατείλει ο ήλιος αυτός είχε φτάσει σε ένα χωριό στα σύνορα Βυζαντίου-Αραβίας. Οι άνθρωποι είχαν αρχίσει τις εργασίες στα κτήματά τους, τα παιδιά έπαιζαν στις φάρμες και στο κατώφλι της εκκλησιάς. Ο Διγενής, όμως, με την αλάνθαστη του όραση εντόπισε λίγο έξω απ’ το χωριό ένα αγρόκτημα κοντά στο δάσος που είχε αρπάξει φωτιά. Έκανε δύο δρασκελιές και έφτασε, για να βοηθήσει τους ντόπιους. Φύσηξε μια, δυο φορές και η φωτιά έσβησε. Όλοι οι χωρικοί ευχαρίστησαν τον Διγενή για την καλή του πράξη που έκανε, μα αυτός είχε άλλες σκέψεις στο μυαλό του. Είχε ακούσει στα βάθη της πεδιάδας γυναικείες κραυγές. Με γοργούς ρυθμούς είχε διασχίσει όλη την κοιλάδα με το πιστό του άλογο και αντίκρισε μια βοσκοπούλα που κινδύνευε από έναν τεράστιο δράκοντα.

-Πρόσεχε, ο δράκος είναι δηλητηριώδης του είπε αυτή.

-Μην ανησυχείς σε διαβεβαιώ πως θα σωθείς απ’ αυτή τη κατάσταση! Της απάντησε εκείνος.

Έτσι, τη σήκωσε στη σέλα, έτρεξε μακριά και λίγο πριν χάσει το θηρίο από τα μάτια του το πέτυχε με ένα βέλος απ’ το τόξο του. Η γυναίκα, που αργότερα έμαθε πως λεγόταν Ευδοκία τον θαύμασε για αυτή την ηρωική του κίνηση και για αυτό κατέληξαν να παντρευτούν με δόξα και τιμές, λίγο καιρό μετά.

Βάγιας Αθανάσιος