Ο Διγενής έφιππος με το θαμπούρι του

 Ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας σηκώθηκε ένα πρωί και δεν ακολούθησε το καθημερινό του πρόγραμμα που περιελάμβανε τις αγροτικές εργασίες και τη φροντίδα των καλλιεργειών του. Φόρεσε την καλή στολή του, πήρε το θαμπούρι του και ανέβηκε στο αγαπημένο του άλογο. Ένιωσε την ανάγκη να ξεφύγει απ’ την καθημερινότητά του και να κάνει κάτι διαφορετικό. Καθώς ίππευε  το ολόμαυρο άλογό του και θαύμαζε την ομορφιά της φύσης, σταμάτησε να ξεκουραστεί και να δώσει νερό στο άλογο. Μετά από λίγη ώρα, μη θέλοντας να συνεχίσει τη βόλτα του, έπιασε το θαμπούρι του, κάθισε επάνω στη σέλα του αλόγου με το αριστερό του πόδι να κρέμεται και να είναι περασμένο το πέλμα του μέσα στον αναβολέα και το δεξί του πόδι να το έχει σταυρώσει επάνω στο αριστερό. Άρχισαν να του έρχονται στο νου εικόνες απ’ την παιδική του ηλικία, να θυμάται τις υπερφυσικές του ικανότητες και την ανδρεία που είχε νικώντας τους πάντες και που ήταν πάντα το σύμβολο των υπόλοιπων ακριτών. Παίζοντας το μουσικό όργανο ταυτόχρονα σιγοτραγουδούσε και για την αγαπημένη του Ευδοκία, που την έκλεψε σκοτώνοντας χίλιους απελάτες, φεύγοντας μακριά απ’ όλους και όλα. Καθ” όλη τη διάρκεια του τραγουδιού με τη συνοδεία του μουσικού οργάνου, το ολόμαυρο αγαπημένο του άλογο είχε σκύψει το κεφάλι του σαν να καταλάβαινε πόσο γενναίος και ανδρείος ήταν ο αναβάτης και αφεντικό του και συμφωνούσε μαζί του. Με αυτή τη στάση του έδειχνε την ευγνωμοσύνη και το σεβασμό που είχε απέναντί του.

Ιωάννα Ανδριανάκη