Με αφορμή το μάθημα των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και συγκεκριμένα το διήγημα του Γιώργου Ιωάννου «Να σαι καλά δάσκαλε», οι μαθητές του Β2 πήραν συνέντευξη από μεγαλύτερους σε ηλικία συγγενείς τους με θέμα τα σχολεία του παρελθόντος, ενώ η μαθήτρια Σήλια Διαμαντή δημιούργησε μια παρουσίαση για το ίδιο θέμα.

Η Κασσσάνδρα Κάρλου γράφει:

Η συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από τον μπαμπά μου και μιλάει για το σχολείο της δεκαετίας του 70.

-Πως ήταν οι τάξεις τότε;

-Ήμασταν 70 παιδιά στην τάξη. Οι τάξεις ήταν μεγάλες, ψηλοτάβανες, τα θρανία ξύλινα και η έδρα του δασκάλου ήταν πάνω σε βάθρο, για να βλέπει ποιος προκαλεί και τον παραμικρό ψίθυρο.

-Ποιο ήταν το κλίμα στην τάξη και ποιες οι σχέσεις δασκάλου – μαθητών;

-Η βέργα χρησιμοποιούνταν καθημερινά κι έτσι οι μαθητές εκτελούσαν και υπάκουαν φοβισμένοι  οποιαδήποτε εντολή. Οι δάσκαλοι τότε ήταν μικροί ηγεμόνες. Μόνο τους επιθεωρητές φοβόνταν. Μέσα στην τάξη μπορεί να  ψήνανε στην ξυλόσομπα, να διαβάζανε εφημερίδα και να έστελναν μαθητές για δικές τους δουλειές.

-Πως αντιμετώπιζαν οι οικογένειες των παιδιών το σχολείο εκείνη την εποχή;

-Με απόλυτο σεβασμό. Θεωρούσαν το σχολείο  κάτι ανώτερο, καθώς εκείνοι ήταν απλοί αγρότες ή εργάτες. Αν ο δάσκαλος σου έβαζε τιμωρία στο σχολείο, στις περισσότερες περιπτώσεις ακολουθούσε σκληρή τιμωρία και στο σπίτι. Θυμάμαι πως, όταν η μητέρα μου ερχόταν στο σχολείο, έβαζε τα πιο όμορφά της ρούχα, στολιζόταν και έβαζε πολύ άρωμα που άφηνε «ουρά» πίσω της,  όπως θυμάμαι χαρακτηριστικά.

-Ευχαριστώ.

Για να δείτε την παρουσίαση πατήστε εδώ..