Το επίκαιρο στην Ελλάδα προσφυγικό ζήτημα  αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού μεγαλύτερων και νεότερων σε ηλικία. Οι μαθητές του σχολείου μας ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στο κάλεσμα της Περιφερειακής Δ/νσης  Εκπ/σης Θεσσαλίας   κι εξέφρασαν τους προβληματισμούς τους σχετικά με το ζήτημα με ποιήματα που δημιούργησαν μόνοι τους στη διάρκεια μιας διδακτικής ώρας. Όλες οι προσπάθειες υπήρξαν αξιόλογες και θα συμπεριληφθούν σε μια παρουσίαση (ppt),που επιμελούνται καθηγήτριες του σχολείου μας. Επιλέξαμε, όμως, να παρουσιάσουμε εδώ αυτές που ξεχώρισαν και παρουσιάστηκαν από τα ίδια τα παιδιά στην εκδήλωση  στο Πνευματικό Κέντρο, που διοργανώθηκε από τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης  Νομού Μαγνησίας, τη Δευτέρα 21/3/2016.

Απολαύστε, λοιπόν, τις δημιουργίες τους. Πραγματικά αξίζει τον κόπο…

 

 

Γ΄ ΤΑΞΗ

ΦΥΛΛΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

 

Άλλη μια μέρα πέρασε, δίχως ψωμί να φάω.

Άνθρωποι σβήνουν γύρω μου, τους βλέπω και πονάω.

Μη φύγεις, στάσου ένα λεπτό, θέλω να σου μιλήσω,

να πω γι”  αυτά που πέρασα, μήπως και επιζήσω.

Ο πόλεμος αυτός βαθιά με έχει πληγώσει,

δεν ξέρω αύριο τι θα συμβεί ,ούτε  αν θα ξημερώσει.

Χάνονται οι ελπίδες μου, εξαντλείται η υπομονή μου,

το τέλος ήρθε κάπου εδώ, χαμηλώνω τη φωνή μου.

Η θλίψη μου αβάσταχτη κι η πίκρα μου μεγάλη,

δεν ξέρω καν πού η μάχη αυτή έχει σκοπό να βγάλει.

Μονάχα συμφορές βρήκαν τον τόπο ετούτο,

τον σπάραξαν, τον ρήμαξαν, στο όνομα του πλούτου.

Φεύγουν οι ανθρώπινες ζωές, σαν φύλλα στον αέρα,

και η απώλεια με στιγμάτισε μέρα με την ημέρα.

Φοβάμαι, πάνε οι φίλοι μου κι η οικογένειά μου,

πνίγονται σε μια θάλασσα και φεύγουν μακριά μου!

Τους βλέπω, λέω εκεί ψηλά εκεί είναι  και μου γελάνε.

Ξέρω πως κάπου εκεί βαθιά πολύ με αγαπάνε

Αντίο, φωνάζω δυνατά.  Τι ειρωνεία Θεέ μου!

Χάνω αυτούς που λαχταρώ. Βοήθεια ! Μίλησέ μου

Μαύρα τα πάντα γύρω μου, μαύρη είν’ η καρδιά μου

Αίμα η ζωή μου και κυλά ρυάκι από μπροστά μου 

                                                                       Ακριβοπούλου Αικατερίνη

                                               

ΖΩΗ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ

 

Δυνατοί ήχοι γύρω μου,

κραυγές μες στο σκοτάδι

άνθρωποι σβήνουν γύρω μου,

η ζωή μου πάει στράφι

Τα παιδιά μεγάλωσαν νωρίς

Οι μικροί γίναν μεγάλοι

Δεν έχεις κάπου να το πεις,

χαμένος στ’ ακρογιάλι..

Μια νέα αρχή αναζητάς

Οι φίλοι; Όλοι χαμένοι

Δεν έχεις τώρα πού να πας

Ζωή καταραμένη… 

                                                     Γελαδάρης Δαφνομήλης

 

ΔΑΚΡΥ

Δεν ήμουν παρά ένας απλός άνθρωπος

με σπίτι, δουλειά, φίλους, ζωή.

Μετά σφαίρες, βόμβες, φωτιά, καταστροφή

 

Το χαμόγελο έσβησε,

η ελπίδα έδυσε,

απελπισία απλώθηκε παντού

και φάνηκε στο δάκρυ ενός μικρού παιδιού.

 

Κυνηγημένος έφτασα

χωρίς χαρτιά, παράνομα

κι απ’ την πατρίδα μου έφυγα

θαρρείς και ήμουν μίασμα.

 

Σε ξένη γη επαίτης έγινα

Ανεπιθύμητος.

Τάφος υγρός για όλους το Αιγαίο

Του εαυτού μου ο ίδιος δήμιος.

                                                  Γ3

 

 

 

ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ ΤΟ ΠΛΟΙΟ

 

Της προσφυγιάς το  πλοίο,

της Σμύρνης το καράβι

έπλευσε μια φορά για κάπου μακριά,

μακριά από τη βία κι από τη δυστυχία.

 

Άνθρωποι με μάτια στραμμένα

στη φλεγόμενη πατρίδα,

άνθρωποι στη τύχη αφημένοι…

Έτσι  και τώρα

Ίδιες εκφράσεις, ίδιες καταστάσεις…

Μόνο οι άνθρωποι αλλάζουν κι η φυλή

Τότε της Σμύρνης, τώρα της Συρίας

Πάντα πλέουν στο ίδιο το καράβι, αυτό της δυστυχίας…

                                                                        Κουρκούβελος Δημήτρης

 

 

ΣΚΕΨΟΥ….

 

Σκέψου να ‘σουν αλλιώτικος

χωρίς παρέα και φίλους.

Σκέψου να ζούσες κάπου αλλού

απ’ όλους μακρυσμένος

Σκέψου να ξεχώριζες ανάμεσα στο πλήθος,

πνιγμένος απ’ το φόβο και το μίσος

                                                                                    Ζημέρη Ζέτα 

 

 

Β΄ ΤΑΞΗ

ΠΛΗΓΕΣ

 

Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι,

 άνθρωποι πονεμένοι,

που ο πόλεμος τους έδιωξε μακριά από τη γη τους.

Ποθούνε την πατρίδα τους

και θέλουν να γυρίσουν,

όμως πολύ θ’ αργήσουν.

Βουλιάζουν σ’ ένα πέλαγος,

πέλαγος νοσταλγίας

Όλοι αυτοί οι πρόσφυγες θυμούνται την πατρίδα

Όλοι αυτοί οι πρόσφυγες πολλά έχουν περάσει.

Έχουν βαθιά τους πληγωθεί, δεν έχουνε ξεχάσει….

                                                                        Δέλλιος Γεώργιος

 

 Α΄ ΤΑΞΗ

ΝΤΡΟΠΗ

 

Οι πρόσφυγες πεινάνε,

δεν έχουνε να φάνε

Τους βλέπουν να πονάνε

και δεν τους βοηθάνε.

Μακάρι να μπορούσα

κι εγώ να τους βοηθούσα!

Τους βλέπω και λυπάμαι,

ντρέπομαι, δεν κοιμάμαι…

                                      Βελάνης Στέργιος

 

 

ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

 

Δεν σταματάει η ζωή.

Έχει πολλούς κινδύνους.

Τους νιώθουμε  όλοι

κι είναι σαν να βλέπουμε

όνειρα σκληρά  για κείνους.

 

Κάποιοι δεν έχουν να φάνε,

κοιμούνται στο κρύο και φοβούνται.

Και όλοι λυπόμαστε

και κλαίμε για το δράμα γύρω μας.

Και να τι έχω να πω

σε σένα που ήρθες εδώ:

“Να περνάς τα εμπόδια

στο δρόμο που πας”

και να θυμάσαι,

στο λέω με αγάπη.

                                  Αγγέλεια Αραμπατζή  Α1