ΑΤΥΧΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ( ΡΑΠ ΣΤΙΧΟΣ)

Μια φορά κι ένα καιρό,

ήταν βράδυ το θυμάμαι

βγήκα έξω για ποτό

και συ ήσουν στο φινάλε.

Σε κοίταξα, με κοίταξες

καθόμασταν μακριά,

μα αυτός ήταν ο τρόπος

που ήρθαμε πιο κοντά.

Άρχισες να μου μιλάς

κι εγώ σε φάση

Τι μου λέει πάλι;

Δυστυχώς δεν καταλάβαινα

είχα κάνει κεφάλι.

Μα δεν πειράζει τελικά

ίσως καλύτερα έτσι

καλύτερα που απ΄ όσα έλεγες

δεν κράτησα ούτε λέξη.

Εξάλλου λέξεις έλεγες,

λόγια και λέξεις πάντα

κι όλες τις δήθεν πράξεις σου,

τις έπνιξες για πάντα.

Αφού δε νοιάστηκες ποτέ,

ποτέ πραγματικά

το μόνο πράγμα που ΄θελες

ήτανε να ΄χεις συντροφιά.

Μα χάρισμα η συντροφιά

άμα δεν σε αγαπάνε,

άμα όταν σου μιλούν,

αλλού πάντα κοιτάνε.

Και δε νομίζω να ΄ναι αυτά,

όλα αυτά που ονειρεύτηκες

αυτά που δίχως κόπο

κατόρθωσες κι απέκτησες.

Ακόμα απορώ

γιατί ΄μαι εδώ και σου μιλώ,

αφού είναι βέβαιο

πως πια εσύ δε βάζεις μυαλό.

Αντίο σου λοιπόν

και να θυμάσαι να προσέξεις,

στη ζωή σου ξανά

με συναισθήματα μην παίξεις.

Της Κατερίνας Ακριβοπούλου -Β1

Με το ποίημα αυτό η μαθήτρια κέρδισε το Α΄ βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό ποίησης που διοργάνωσε το Ωδείο Φουντούλη.