Από τα αρχαία χρόνια έως και σήμερα η σχέση του Έλληνα με τη θάλασσα είναι χαρακτηριστική. Η άγονη γη και η δυσκολία διαβίωσης στη στεριά τον οδήγησαν  να στρέψει τις ελπίδες του στη θάλασσα. Η προοπτική αυτή βοήθησε όλα τα ελληνικά φύλα  να αναπτύξουν  ισχυρούς εμπορικούς δεσμούς  μεταξύ τους, αλλά και με άλλους λαούς. Τα εμπορικά πλοία μετέφεραν όχι μόνο προϊόντα αλλά και ιδέες,  απόψεις, αντιλήψεις, με λίγα λόγια στοιχεία  πολιτισμού.

Σταδιακά, η ναυπηγική τέχνη εξελίχτηκε, τα ταξίδια έγιναν μακρινότερα κι ασφαλέστερα και δημιουργήθηκε ένα αξιόμαχο ναυτικό, που  κέρδισε πολλές μάχες κι έγινε σε πολλές περιπτώσεις ο εφιάλτης του εχθρού.

Αφού, λοιπόν, η ζωή του Έλληνα ήταν άρρηκτα δεμένη με τη θάλασσα, δεν θα μπορούσε αυτή να μην κοσμεί τα έργα τέχνης του κάθε μορφής.

.

..

Ο Έλληνας την αγαπάει τη θάλασσα,  τη χαίρεται… Απολαμβάνει τη δροσιά της το καλοκαίρι, γεύεται τους μεζέδες της σε κάποιο παραλιακό ταβερνάκι, μυρίζει την αύρα της, ταξιδεύει και νιώθει τυχερός που περιουσία του είναι όλα τα όμορφα νησιά και οι δαντελωτές παραλίες.

Τη θαυμάζει το χειμώνα τρικυμισμένη και νιώθει μικρός μπρος στην οργή της. Έχει μάθει όμως και να τη σέβεται, γιατί ξέρει πως δεν αστειεύεται, όταν θυμώσει…

«Είπες θάλασσα, είπες γυναίκα; Το ίδιο κάνει», γράφει χαρακτηριστικά ο Α. Καρκαβίτσας.

«Κι εγώ καίκι που ερωτεύτηκε μαζί σου να πνιγεί,

                                                                                           απόψε ταξιδεύω στα νερά σου……»

ΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑ:

Αποστολοπούλου Ιωάννα  

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:

Κυρμιζή Κων/να

Μεντής Παναγιώτης