Ορέστης:

Ήμουν σίγουρος όλες αυτές οι φυσικές καταστροφές είχαν προέλθει από  τον  Άσερ.  Εκείνος έφταιγε για όλα και αν δεν τον αντιμετώπιζα γρήγορα η Αντελίνα με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο σύντομα θα έχανε τη ζωή της.  Ήταν εκεί στο τέλος του δάσους.   Με περίμενε με τον σκιώδη εαυτό του.  «Δεν έχεις ιδέα που έχεις μπλέξει και με ποιους τα βάζεις.»

«Χρησιμοποιείς τις δυνάμεις σου εναντίον αυτών που αγαπώ, πας ενάντια σε κάθε κώδικα, έχω κάθε λόγο να σε σταματήσω.»

«Κάνεις λάθος.  Δεν έχω αψηφήσει κανένα κώδικά μας και ότι συμβαίνει δεν είναι εξαιτίας μου, αλλά εξαιτίας αυτού που προστατεύεις.  Δυστυχώς υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να καταλάβεις.»

Ενώ παλεύαμε, ο σκιώδης εαυτός του Άσερ έτρεξε προς το δάσος.  Μόλις το συνειδητοποίησα βούτηξα προς τα κάτω για να τον σταματήσω, αλλά αυτό ήταν αρκετό για τον Άσερ, ο οποίος κατάφερε να μου επιτεθεί πισώπλατα και να με νικήσει.  Τώρα ο Άσερ είχε το πάνω χέρι, θα μπορούσε να κάνει ότι ήθελε με εμένα και την Αντελίνα.  Πριν χάσω τις αισθήσεις μου, είδα τους σκιώδεις υπηρέτες του συμβουλίου να καταφθάνουν.

Μόλις ανέκτησα τις δυνάμεις μου βρισκόμουν σε ένα μέρος που ευχόμουν να μην ξαναδώ.  Ήταν το μέρος στο οποίο είχα εκπαιδευτεί από τους συμβούλους, οι οποίοι σίγουρα δεν ήταν ευχαριστημένοι με τις πράξεις μου.  Έπρεπε να δραπετεύσω.  Βρισκόμουν τόσο μακριά από την Αντελίνα, η οποία ήταν στα χέρια του Άσερ.  Όσο ήταν φίλη μου , ήταν ασφαλής.  Ακόμα και μαζί του αλλά σίγουρα είχε κάποιο σχέδιο.  Αν δεν απελευθερωνόμουν γρήγορα απ’ όλες τις αλυσίδες που με περιέβαλαν, όλα θα χάνονταν.  Δυστυχώς όμως, ένας ήταν ο τρόπος διαφυγής από αυτό το μέρος.  Έπρεπε να κερδίσω την εμπιστοσύνη του, αλλιώς οι αλυσίδες θα με συντρόφευαν για πάντα.

…συνεχίζεται

Αντωνία Ποδότα