Από την Ευδοκία Σκλαβούνου, μαθήτρια του Β4
Η λέξη φθορά μου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μια πλευρά με παραπέμπει στα γηρατειά. Με την πάροδο του χρόνου το σώμα γερνάει δηλαδή χάνει την δύναμή του, είναι πιο ευάλωτο στις ασθένειες και αυτό είναι λυπηρό. Από την άλλη πλευρά η φθορά με ταξιδεύει σε αρχαιολογικούς χώρους. Εκεί έρχομαι σε επαφή με το παρελθόν είτε με την σκέψη μου είτε με τις αισθήσεις μου. Σκέφτομαι πως μετά από αιώνες αυτοί οι θησαυροί στέκονται άφθαρτοι μέχρι σήμερα και αυτό μου προκαλεί δέος. Τέλος η φθορά με συνδέει με τα προσωπικά αντικείμενα καθημερινής χρήσης τα οποία μπορούν να χαλάσουν, να σπάσουν, να χάσουν την λάμψη τους, να φθαρούν, να σκουριάσουν. Βέβαια ,υπάρχουν κάποια αντικείμενα που όσο και να φθαρούν δεν χάνουν την συναισθηματική αξία τους
