Από το μαθητή Δημοσθένη Δεληφώτη, μαθητή του Β6
Διάφορα υλικά αγαθά που κατασκευάζει ο άνθρωπος ή δημιουργεί η ίδια η φύση, ενώ όταν δημιουργούνται έχουν τέλεια μορφή, αυτή με το πέρασμα του χρόνου φθείρεται, και αλλοιώνεται.
Ζωντανό παράδειγμα τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα των ανθρώπων μεγάλης ηλικίας και το απλανές, χαμένο, βλέμμα τους που κανείς δεν μπορεί να σταματήσει αυτή τη φθορά που γίνεται με το πέρασμα του χρόνου, ούτε η ίδια η επιστήμη.
Οι ηθικές αξίες (δηλαδή οι πράξεις που θεωρούνται από την κοινωνία αποδεκτές και πράγματι είναι σωστές), με την πάροδο του χρόνου αλλοιώνονται. Έτσι βλέπουμε να επικρατούν τα συμφέροντα, να υπάρχει κατάχρηση εξουσίας, προτιμήσεις στις προσλήψεις για εργασία, ενώ θα έπρεπε να γίνονται με αξιοκρατικά κριτήρια, περιορισμός στην ελευθερία του λόγου, με αποτέλεσμα οι ηθικές αυτές αξίες να απαξιώνονται.
Στο στόμα της νεολαίας λέξεις και φράσεις αποκτούν διαφορετικά νοήματα, αλλοιώνεται η πραγματική τους έννοια. Επικρατεί ξενομανία και πολλοί μιμούνται τις ξένες συμπεριφορές, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της ελληνικής γλώσσας με το πέρασμα του χρόνου.
Η φθορά κάθε πράγματος ή αξίας είναι αναπόσπαστο μέρος τους από τη στιγμή που δημιουργούνται, και τα ακολουθεί μέχρι το τέλος τους, δηλαδή μέχρι να πάψουν να υπάρχουν.
Ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης σε ένα ποίημά του που αποτελείται από δυο στίχους έγραψε για τη φθορά ότι « οι άνθρωποι κάνουν μεγάλα έργα, αλλά επειδή με το πέρασμα του χρόνου όλα φθείρονται, είναι σαν να κτίζουν στην άμμο. Ενώ ο χρόνος τα καταστρέφει, όπως ένα μικρό παιδί γκρεμίζει με το πόδι του όσα κάστρα κάνουμε με την άμμο στην παραλία.
Τέλος πιστεύω ότι μόνο η πραγματική αγάπη αντέχει στο χρόνο και δεν φθείρεται.
