«Θρησκεία και δικαιώματα, δύο συμβατές έννοιες»
Από τη Σοφία Καπουκράνη, Β΄Λυκείου
Τα τραγικά επεισόδια τα οποία διαδραματίζονται αυτή την περίοδο στο Ιράν έχουν αφορμή τον θάνατο και την πιθανή δολοφονία της 22χρονης Μαχσά Αμίνι η οποία συνελήφθη στις 13 Σεπτεμβρίου από την αστυνομία πειθαρχίας λόγω του λανθασμένου τρόπου με τον οποίο φορούσε το χιτζάμπ. Και ενώ η πληροφορίες που δόθηκαν στον αδελφό της αφορούσαν μονάχα την μονόωρη επιμόρφωση της σχετικά με το χιτζάμπ, η Μαχσά κατέληξε νεκρή στην νοσηλευτική κλινική Κασρά στην Τεχεράνη στις 16 Σεπτεμβρίου μετά από τρεις μέρες οπού βρίσκονταν σε κόμμα. Και έτσι οι διαδηλώσεις κατά της θρησκευτικής καταπίεσης ξεκίνησαν…
Μολονότι υπάρχει νόμος στον Ιράν ο οποίος αναφέρει ρητά πως οι γυναίκες πρέπει να φορούν το χιτζάμπ χρειάζεται να κατανοήσουμε πως ο Μουσουλμανισμός είναι θρησκεία η οποία δεν επιβάλει την θανατική ποινή. Πρέπει να γίνεται από επιλογή και όχι από υποχρέωση και είναι αναπόσπαστο δικαίωμα της κάθε μίας Μουσουλμάνας να την φοράει χωρίς να αισθάνεται την κοινωνική καταπίεση και φόβο για την ζωή της. Όταν αυτό συμβαίνει τότε παύει να λέγεται θρησκεία και τρεις καινούργιες έννοιες χαρακτηρίζουν την πίστη, ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία και ο φονταμενταλισμός.
Κάθε μία από τις τρεις παραπάνω λέξεις είναι προσδιοριστικές του τρόμου, της ψυχοσωματικής τυραννίας, της ανελεύθερης βούλησης, της ιδεολογικής και πολιτισμικής στασιμότητας, και μίας νοοτροπίας γραώδους και εκδικητικά σωφρονιστικής. Και δυστυχώς αυτή είναι η ανόθευτη, ειδεχθής πραγματικότητα για πολλές γυναίκες στις περισσότερες μουσουλμανικές χώρες.
Αναμφίβολο αποτελεί το γεγονός πως η θρησκευτική γαλούχηση των γυναικών συνάδει με την νόρμα και την νοοτροπία η οποία κυριαρχεί στο Ιράν, σύμφωνα με την οποία οι γυναίκες υπολείπονται των αντρών τόσο στο οικογενειακό όσο και στο κοινωνικό τους περιβάλλον. Επομένως, τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία κατέχουν θεμελιώδη ρόλο στην διατήρηση της ισορροπίας ανάμεσα στα δύο φύλλα, καταργούνται και καταπατούνται.
Ωστόσο, με ποιο δικαίωμα μπορεί ο οποιοσδήποτε να αποφασίζει για το αν μία γυναίκα θα μπορέσει να ξαναδεί φως του ήλιου, να σμίξει με την οικογένεια της, να δει γνωστούς της; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει για το αν μπορεί ή όχι να κυκλοφορεί στον έξω κόσμο χωρίς το Χιτζαμπ, το Νικάμπ, τη Μπούρκα και το Τσαντόρ; Το επαναστατικό κίνημα των γυναικών σε όλη την οικουμένη αλλά σημαντικότερα στο Ιράν απαντάει σε αυτά τα ερωτήματα και λέει «ΚΑΝΕΝΑΣ». Κανένας δεν μπορεί να αφαιρέσει μία ζωή, να τρομοκρατήσει, να περιορίσει, να χειραγώγηση, να υπαγορεύσει στον άλλον πώς θα ζήσει, πώς θα ντυθεί. Η κάθε γυναίκα μπορεί και έχει το δικαίωμα να παίρνει τις δικές τις αποφάσεις για την ζωή της χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να σημαίνει πως φέρεται με ασέβεια προς την θρησκεία της.
Η θρησκεία είναι κάτι το οποίο ο καθένας από εμάς το βιώνει, το αισθάνεται και το αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο και σε προσωπικό επίπεδο. Είναι η πνευματική αφοσίωση σε κάποια ανώτερη δύναμη που σου δίνει μία μοναδική ελευθερία και ένα αίσθημά γαλήνης. Επομένως, για να μπορέσει κάποιος να βρει και να νιώσει το ουσιαστικό νόημα της, πρέπει να αφεθεί μόνος του, ελεύθερος να το ανακαλύψει, χωρίς φόβο και χωρίς απάνθρωπους «κανόνες» οι οποίοι προάγουν την βία, την ανελευθερία, τον θάνατο. Εν τούτοις αγάπη, ελπίδα και πίστη καθώς αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της πραγματικής θρησκείας και όπως είπε και ο Πλάτων «Πόρρω ηδονής και λύπης ίδρυται το θείον» (Η θρησκεία κρατάει αποστάσεις από ηδονή και λύπη)
