Δευτέρα 22 Μαρτίου 2021
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σε λίγες εβδομάδες κλείνουμε πέντε μήνες από την ημέρα που ξεκίνησε η δεύτερη καραντίνα για τη χώρα μας. Αυτή η περίοδος πέρασε με αρκετές δυσκολίες και πολλές προκλήσεις για εμάς και τις οικογένειές μας, καθώς άλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή μας, τα οποία δεν είχαμε φανταστεί ποτέ ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν. Έτσι αναγκαστήκαμε να προσαρμοστούμε σε μία νέα πραγματικότητα. Απαγορεύτηκε η αγκαλιά, η χειραψία, ακόμα και η συνύπαρξη ανθρώπων σε μικρή απόσταση. Πρέπει πλέον να προσπαθήσουμε να οργανώσουμε διαφορετικά τη συμπεριφορά μας, έτσι ώστε να προστατευτούμε από τον ιό. Επιβλήθηκε σε κάποιους ανθρώπους να εργάζονται από το σπίτι τους, να μπορούν να επικοινωνούν μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών τους και να ανταλλάζουν απόψεις σαν να βρίσκονται στο χώρο εργασίας τους. Όλα αυτά ώστε να πάρει η ζωή όλων μία μορφή κανονικότητας.
Από τη στιγμή που ανακοίνωσαν ότι και τα σχολεία πρέπει να παραμείνουν κλειστά, άρχισε η τηλεκπαίδευση έτσι ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τα μαθήματά μας κανονικά. Ωστόσο, αυτή δεν έχει καμία σχέση με τη δια ζώσης εκπαίδευση. Ήταν κάτι το διαφορετικό και πρωτόγνωρο για εμένα και τους καθηγητές μου. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα μπορούσα από το χώρο του δωματίου μου και με τις πιτζάμες μου, να παρακολουθώ το δάσκαλό μου να παραδίδει το μάθημα. Στην αρχή αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα δικτύου με τις ίδιες τις πλατφόρμες που συνδεόμασταν, ενώ στη συνέχεια, αφού αυτά επιδιορθώθηκαν, έμειναν τα προβλήματα σύνδεσης που είχε ο καθένας από εμάς. Ευτυχώς εγώ δεν αντιμετώπισα πολλά τεχνικά θέματα, παρόλο που στο διπλανό δωμάτιο έκανε και η αδελφή μου μάθημα και επιβαρυνόταν πολύ το δίκτυο του σπιτιού μου. Ωστόσο, υπήρχαν περιπτώσεις που θα έπρεπε να συνδεθώ στο μάθημα με άλλη συσκευή γιατί έπεφτε το δίκτυο. Μετά τις πρώτες εβδομάδες, όταν όλα είχαν σταθεροποιηθεί, άρχιζα να συνηθίζω να κάνω μάθημα υπό αυτές τις συνθήκες. Όλοι πιστεύαμε ότι θα επιστρέφαμε γρήγορα στην τάξη μας, οπότε το είδαμε σαν μια μικρή αλλαγή. Δεν χρειαζόταν να ξυπνάω πολύ πρωί για να ντυθώ και να φύγω, δεν έχανα καθόλου χρόνο για να πηγαινοέρχομαι από το σχολείο στο σπίτι μου και δεν χρειαζόταν να φοράω, για 6 ώρες συνεχόμενα, μάσκα. Όσο περνούν οι εβδομάδες όμως, η τηλεκπαίδευση γίνεται όλο και πιο κουραστική. Ο χρόνος που είμαι μπροστά από τον υπολογιστή μου αυξάνεται συνεχώς. Οι ώρες που περνάω εβδομαδιαία μπροστά από μία οθόνη ξαφνικά μου φαίνονται ατελείωτες.
Μένοντας στο σπίτι όλη μέρα η καθημερινότητά μου έγινε μονότονη και βαρετή. Η ζωή μου μέσα σε αυτούς τους λίγους μήνες μετατράπηκε σε μία ρουτίνα και μου φαίνεται ότι οι όλες οι μέρες έχουν το ίδιο χρώμα. Καθημερινά ακολουθώ πιστά το ίδιο πρόγραμμα. Η μέρα άλλοτε φεύγει πολύ γρήγορα και άλλοτε οι ώρες δεν κυλούν καθόλου. Δεν υπάρχουν εναλλαγές αφού δεν μπορούμε να βγούμε έξω και να συναντήσουμε αυτούς που αγαπάμε. Κάποιες φορές, νιώθω επιβαρυμένη ψυχολογικά αφού έχω αμελήσει κάποιες από τις φυσικές μου δραστηριότητες και έχω πεθυμήσει το παλιό καλό καιρό που ήταν όλα κανονικά.
Επιπρόσθετα, μη πηγαίνοντας στο σχολείο, νιώθω ότι θα αποξενωθώ από όλους τους καινούργιους μου φίλους, διότι δεν τους έχω δει καθόλου εδώ και πολύ καιρό. Πέρα όμως από τους φίλους μου, δεν επιτρέπεται να συναντήσω τους παππούδες μου διότι είναι επικίνδυνο για αυτούς, αφού βρίσκονται σε μεγάλη ηλικία. Επίσης στις γιορτές των Χριστουγέννων δεν μπόρεσα να επισκεφτώ ούτε τους πιο κοντινούς μου συγγενείς, όπως τα ξαδέλφια μου και τη νονά μου και να ανταλλάξουμε τα καθιερωμένα μας δώρα.
Αυτή η κατάσταση με έχει εξαντλήσει πολύ, ημερολόγιό μου. Είναι πολύς καιρός από τότε που ξεκίνησαν όλα και ακόμα δεν ξέρω πότε θα τελειώσουν. Πολλοί άνθρωποι βασανίζονται καθημερινά μέσα στα νοσοκομεία, πολλοί έχουν χαθεί εξαιτίας της πανδημίας και όλων η υπομονή έχει εξαντληθεί. Ελπίζω και εύχομαι όλη αυτή η περιπέτεια να τελειώσει γρήγορα, ώστε να γυρίσουμε στην καθημερινότητά μας, να μπορέσουμε να πάρουμε τις ζωές μας πίσω, να αγκαλιάσουμε ξανά τους αγαπημένους μας και να εκτιμήσουμε περισσότερο όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα!
Νικόλ Στασή, Α3
