Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Άλλη μία εβδομάδα πέρασε, όντας εγκλωβισμένος μέσα στο σπίτι και προστατευμένος από έναν εχθρό που είναι αόρατος και από ό,τι μαθαίνω φονικός. Άλλη μία εβδομάδα μακριά από τους φίλους, το σχολείο, τις βόλτες και την άθληση. Είναι βέβαιο ότι μετά από τόσους μήνες περιορισμού και εγκλεισμού η ψυχολογία μου δεν είναι καλή. Έχω αρχίσει να βολεύομαι σε μία καθημερινότητα αδράνειας που περιέχει μεγάλη δόση τεχνολογίας και ψηφιακής εικόνας. Τα μάτια μου όπως και το κεφάλι μου πονάνε καθημερινά, παρακολουθώντας τη ζωή να τρέχει μέσα από έναν υπολογιστή. Όσο και να θέλω να είμαι ενεργητικός δεν έχω τους κατάλληλους τρόπους για να το πετύχω. Η τηλεκπαίδευση βοηθάει όσο μπορεί, όμως νιώθω ότι έχω χάσει την επαφή με την ουσία της γνώσης που μου την προσφέρει η ζωντανή επικοινωνία με τους καθηγητές μου.
Εδώ θα ήθελα να αναφέρω λίγα λόγια περισσότερα για τους καθηγητές μου. Οι άνθρωποι αυτοί χωρίς οργάνωση και υποστήριξη, όλους αυτούς του μήνες, μπόρεσαν να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον και να μας στηρίζουν ψυχολογικά. Είναι δίπλα μας, όχι μόνο για τις απορίες αλλά κυρίως για να μας εμψυχώσουν, για να μας δώσουν θάρρος, να μας κάνουν να νιώσουμε έστω και για λίγο όμορφα. Προσπαθούνε επίσης να μας μεταφέρουν τις γνώσεις τους έτσι ώστε να μην έχουμε κενά και οι περισσότεροι από αυτούς μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε παιδιά τους. Μέχρι πριν λίγο καιρό τους συναντούσαμε στο σχολείο, ενώ τώρα πια “μπαίνουν κι στο σπίτι μας”. Είναι μια πραγματικότητα πρωτόγνωρη, όπου το δωμάτιο μου είναι μέρος της τάξης και μαζί χώρος ψυχαγωγίας και ξεκούρασης. Πάντως, σε κάθε περίπτωση οι περισσότερες διαδικτυακές ώρες περνάνε σχετικά ήρεμα και μονότονα.
Ωστόσο κανείς μας δεν πρέπει να γκρινιάζει. Εκεί έξω υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που συνεχίζουν και δίνουν μάχη για να αντιμετωπίσουν την ασθένεια. Είναι κυρίως γιατροί, νοσηλευτές, ερευνητές που προσπαθούν να ανακουφίσουν εκείνους που χτυπιούνται από την αρρώστια. Είναι οι άνθρωποι που τους θαυμάζω γιατί δεν κάνουν απλώς και μόνο τη δουλειά τους αλλά θυσιάζονται για τον συνάνθρωπό τους. Έχουν κάνει τα εργαστήρια και τα νοσοκομεία σπίτια τους και κάθε φορά που βγαίνει ένας ασθενής ζωντανός από την εντατική πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά.
Μέσα από αυτήν την παγκόσμια δοκιμασία βλέπω στοιχεία θετικά αν και σίγουρα καταπιέζομαι. Βλέπω ανθρώπους να σέβονται καθώς και άλλους να θυσιάζονται. Είμαι σίγουρος όταν κλείσει αυτή η μαύρη παρένθεση όλοι μας θα είμαστε πιο ώριμοι και πιο δυνατοί.
Παπάς Βασίλης, A3
