Τριγύρω σε κάθε διάλειμμα βλέπω παιδιά να εκδηλώνουν διάφορες μορφές βίας σε συμμαθητές τους. Χτυπήματα, βρισιές, ειρωνεία, εκβιαστικά μηνύματα μέσω κινητού ή μέσω ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Κι όλα αυτά επαναλαμβανόμενα και «για πλάκα», όπως υποστηρίζουν οι «θύτες». Δυστυχώς  όμως τα σοβαρότερα πράγματα στη ζωή γίνονται ή λέγονται για «πλάκα», με καθόλου αστεία, αλλά τραγικά  αποτελέσματα για τα «θύματα». Η βίαιη και επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά μεταξύ μαθητών ονομάζεται “bullying”, στα ελληνικά «σχολικός εκφοβισμός». Όμως ποιοι  συμμαθητές μας γίνονται «νταήδες» έναντι κάποιων άλλων «αδύναμων κρίκων» και για ποιους λόγους;

Οι «νταήδες» είναι κι αυτοί παιδιά όπως όλα τα υπόλοιπα. Συνήθως αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους κάποια προβλήματα, σκληρά πολλές φορές για παιδιά. Άλλοτε τα θέματα που τους βασανίζουν είναι οικογενειακά ( σωματική και ψυχολογική βία μέσα στη δική τους οικογένεια, φτώχια, αδιαφορία των γονέων τους προς αυτά),  άλλοτε κοινωνικά (η ανάγκη τους να μπουν σε ομάδες, παρέες, ώστε να γίνουν κάποιοι, να νιώσουν σημαντικοί, να βγουν από το περιθώριο, όπου τους είχαν βάλει οι δικοί τους), άλλοτε εμφανισιακά (η επιβεβαίωση της σωματικής δύναμής τους). Επίσης, πολλές φορές οι «θύτες» είναι πρώην «θύματα» και για να ξεφύγουν από αυτή τη θέση εντάσσονται ή δημιουργούν οι ίδιοι «κλίκες»,  δηλαδή κλειστές ομάδες παιδιών  που συμφωνούν στο χαρακτήρα.

Οι παραπάνω λόγοι έχουν ένα κοινό σημείο. Ότι οι «νταήδες» είναι ουσιαστικά πιο αδύναμοι από τα «θύματά» τους και πιο ανασφαλείς, γιατί δεν αγαπιούνται, δεν υποστηρίζονται, δεν παίρνουν ενδιαφέρον από τον περίγυρο. Έτσι, κλονίζονται και καταλήγουν να ξεσπούν με αυτόν τον τρόπο, για να τους προσέξουν, για να νιώσουν δυνατοί, για να πάρουν ενδιαφέρον. Άλλωστε, επιλέγουν συνήθως τα «θύματά» τους μεταξύ συμμαθητών τους μικρόσωμων, ντροπαλών και χαμηλών τόνων. Στην πραγματικότητα οι «θύτες» είναι θύματα του εαυτού τους.

Όσο για τα «θύματα»,  οι επαναλαμβανόμενες μορφές βίας τα σημαδεύουν σωματικά και κυρίως ψυχικά για μια ζωή. Καθημερινότητα, σωστή κόλαση, χαμηλή αυτοπεποίθηση, διαρκής φόβος, αδυναμία να μιλήσουν για όσα τους συμβαίνουν είτε στους δικούς τους είτε στους δασκάλους τους. Τα συνεχόμενα τραύματα σπάνε τα νεύρα και τις αντοχές των «θυμάτων», είτε τα ωθούν σε χρήση βίας προς τους άλλους. Ένας φαύλος κύκλος.

Οι πληγές μπορούν να κλείσουν με έγκαιρη αντιμετώπιση. Η συμβουλή προς τα «θύματα»  «ΜΙΛΑ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ» είναι εύστοχη και μακάρι να αρχίσουν να μιλούν για όσα παθαίνουν χωρίς να διστάζουν. Πιστεύω όμως πως είναι δύσκολο, ακριβώς εξαιτίας του μεγάλου τους φόβου. Κυρίως η βοήθεια μπορεί να προέλθει από όποιον διαπιστώνει περιστατικά σχολικού εκφοβισμού. Από τους δασκάλους, τους συμμαθητές, αλλά και τους γονείς, δηλαδή τους πιθανούς «παρατηρητές».  Θεωρώ λοιπόν πως υπάρχει λύση, εάν να το θελήσουμε και αν κοιτάξουμε λίγο πιο πέρα από τους εαυτούς μας με αγάπη. Γιατί η αγάπη και η θέληση βοηθάει να καταφέρουμε τα ΠΑΝΤΑ!!!!!