γράφουν οι μαθήτριες της Γ τάξης Νατσιοπούλου Σοφία και Παπακωνσταντίνου Θεοδώρα 

Από πάντα τα παιδιά παίζουν, όπως είναι λογικό. Ανεξαρτήτως εποχής βρίσκουν με κάτι να ψυχαγωγούνται και να περνούν τον χρόνο τους δημιουργικά είτε μόνοι τους είτε με τους φίλους τους. Στη σημερνή εποχή τα παιδιά προτιμούν να ασχολούνται με το κινητό τους παρά να βγουν έξω και να παίξουν. Ωστόσο, η παλιά γενιά (οι προπαππούδες μας) που δεν είχαν και κινητά έπαιζαν διάφορα παιχνίδια, τα λεγόμενα ΄΄παραδοσιακά΄΄.

Ένα από τα ποιο γνωστά παιχνίδια είναι το «κρυφτό». Το «κρυφτό» παίζεται με όσα άτομα επιθυμούν να παίξουν. Το ένα άτομο θα φυλάει με κλειστά μάτια   και θα μετράει από μέσα του μέχρι το 10 ή την προπαιδεία του 5 και τα υπόλοιπα παιδιά τρέχουν να κρυφτούν, ώστε να μην τα βρει  αυτός που θα φυλάει. Όταν τελειώσει από το μέτρημα φωνάζει << φτου και βγαίνω>>. Όταν βρει  ένα παιδί, λέει «φτου» και το όνομα του παιδιού. Το παιδί αυτό που βρέθηκε, κινδυνεύει να πάρει τη θέση αυτού που φυλάει στον επόμενο γύρο. Το τελευταίο παιδί, που δεν βρέθηκε, πρέπει να πει «φτου ξελευθερία»,  για να ξαναφυλάξει το ίδιο παιδί. Άμα αυτό δεν γίνει, τότε φυλάει το παιδί που βρέθηκε πρώτο από αυτόν που φύλαξε στον γύρο.

Ένα εξίσου γνωστό παιχνίδι  είναι  οι «τρεις  και το λουρί της μάνας». Το «λουρί της μάνας» παίζεται ως εξής: τα παιδιά κάθονται κάτω και σχηματίζουν ένα μεγάλο κύκλο  με ένα άτομο όρθιο μέσα στον κύκλο. Αυτός θα  κάνει την μανά.  Ο ίδιος βγάζει τη ζώνη του/της ή ένα φουλάρι ή οτιδήποτε άλλο. Με αυτό που θα κρατάει, θα πρέπει να σχηματίσει κάτι, όπως ένα φρούτο, ένα πράγμα κλπ. Τα αλλά παιδιά θα πρέπει να μαντέψουν  τι σχηματίζει. Όποιος το βρει, του δίνει η μάνα το λουρί και τότε εκείνος έχει το δικαίωμα να σηκωθεί και να κυνηγήσει τ” άλλα παιδιά. Η μάνα μένει στη θέση της και κάθε τόσο φωνάζει: «Τρεις και το λουρί της μάνας! ». Εκείνος που κρατάει το λουρί, συνεχίζει το κυνήγι του κι αν κτυπήσει κανένα παιδί, τότε εκείνο βγαίνει απ” το παιχνίδι. Αν όμως η μάνα φωνάξει: «Τρεις και το λουρί της μάνας! », τότε αυτός που κυνηγάει, πρέπει αμέσως να γυρίσει πίσω και να παραδώσει το λουρί στη μάνα, αλλιώς τα άλλα παιδιά έχουν το δικαίωμα να τον πάρουν στο κυνήγι, να του πάρουν το λουρί και ν” αρχίσουν μ” αυτό να τον χτυπούν.

Ένα, ωστόσο, παιχνίδι, που δεν είναι τόσο ακουστό ή γνωστό είναι το «μπιζζζζζ». Το «μπιζζζζζ» παίζεται κάπως έτσι: μαζεύονται τα παιδιά και αποφασίζουν ποιος θα τα φυλάει. Αυτός κάθεται  σ” ένα σκαμνί ή στέκει σκυφτός και βάζει το δεξί του χέρι κάτω από την αριστερή του μασχάλη, κρατώντας την παλάμη ανοιχτή προς τα επάνω, ενώ με το αριστερό του χέρι κρατάει κλειστά τα μάτια του. Οι άλλοι παίκτες στέκονται προς τ” αριστερά του και ένας απ” αυτούς τον πλησιάζει, του χτυπάει την ανοιχτή παλάμη και ύστερα απομακρύνεται μαζί με τους άλλους. Όλοι χοροπηδούν γύρω του και στριφογυρίζουν το δάχτυλο τους φωνάζοντας «Μπιζζ!» Αυτός που τα φυλάει, πρέπει να μαντέψει, ποιος τον χτύπησε. Αν τον ανακαλύψει, τότε αυτός παίρνει τη θέση του, αλλιώς το παιχνίδι συνεχίζεται κατά τον ίδιο τρόπο.

Ένα, επίσης παιχνίδι, που δεν το παίζουμε ούτε σήμερα είναι η «καμήλα» . Στην «καμήλα»,  σχηματίζονταν δυο ομάδες αγοριών  και ένα παιδί από την κάθε ομάδα, που ήταν σκυφτή, έκανε τον καμηλιέρη. Τα παιδιά της μιας ομάδας αγκαλιάζονταν σε κύκλο με τα κεφάλια σκυμμένα προς τα κάτω. Αυτή ήταν η καμήλα. Τα άλλα παιδιά προσπαθούσαν να ανέβουν στην καμήλα χωρίς να τους κλοτσήσει ο καμηλιέρης. Ο καμηλιέρης  προσπαθεί να χτυπήσει με μια  ζώνη τους αντίπαλους και όποιον  χτυπήσει βγαίνει εκτός παιχνιδιού (καίγεται). Αν ο καμηλιέρης κάψει όλους τους παίχτες, τότε κερδίζει η ομάδα του. Αν  η καμήλα πέσει, συνήθως από το βάρος ή κακή τοποθέτηση, τότε κερδίζει η ομάδα που προσπαθεί ν”  ανεβεί και συνεχίζεται.

Ένα παιχνίδι που το παίζουμε μέχρι και σήμερα είναι το «κυνηγητό». Τα παιδιά χαράζουν πάνω στο χώμα μια γραμμή για αφετηρία και ορίζουν το τέρμα,  που είναι ένα δέντρο ή μια πέτρα στημένη στο χώμα. Ύστερα ορίζεται με λαχνό  αυτός που θα τα φυλάει. Μόλις δοθεί το σύνθημα, τα παιδιά τρέχουν να φύγουν και  αυτός που τα φυλάει, τρέχει να τα πιάσει, ενώ εκείνα με διάφορους ελιγμούς προσπαθούν να τον αποφύγουν και να φτάσουν στο τέρμα. Μόλις φτάσουν, πρέπει να  χτυπήσουν το τέρμα, να  φτύσουν και να φωνάξουν “έφτυσα”. Αν ένα παιδί χτυπηθεί στον ώμο απ’ αυτόν που τα φυλάει, πριν φτάσει στο τέρμα  ή αν ξεχάσει να φτύσει, τότε καίγεται και τα φυλάει αυτό με τη σειρά του.

Ένα από τα αγαπημένα παραδοσιακά παιχνίδια είναι τα «μήλα». Δύο παιδιά χωρίζονται και αποτελούν τα «τέρματα». Χαράζονται δύο γραμμές σε απόσταση δέκα περίπου βήματα η μια από την άλλη. Οι δυο αυτές γραμμές είναι τα τέρματα και πίσω από αυτές τις γραμμές στέκονται οι δυο παίκτες.  Αριστερά από τις γραμμές χαράζεται μια άλλη που από πίσω της πηγαίνουν και στέκονται τα υπόλοιπα παιδιά. Με κλήρο ορίζουν ποιος από τα τέρματα θα ρίξει πρώτος την μπάλα, για να χτυπήσει ένα από τα παιδιά που βρίσκονται στο κέντρο. Αυτά τα παιδιά πρέπει όλη την ώρα να τρέχουν από την μια άκρη στην άλλη, για να μην χτυπηθούν. Αν αυτός που θα ρίξει την μπάλα δεν πετύχει κανένα, τότε βγαίνει και στέκεται πίσω από την αριστερή γραμμή. Με τη σειρά του ρίχνει την μπάλα ο άλλος. Όταν το παιδί που πετάει την μπάλα, για να χτυπήσει κάποιο από τα παιδιά,  για να φύγει από το παιχνίδι, τότε αν κάποιο παιδί πιάσει την μπάλα και την κρατήσει, κερδίζει ένα μήλο και δεν βγαίνει από το παιχνίδι. Αν πάλι κάποιο παιδί πιάνει πολλά μήλα, μπορεί να χαρίσει σε κάποιο άλλο που έχει φύγει από το παιχνίδι και έτσι ξαναμπαίνει, ή τα κρατά για το τέλος που μένει, για να κερδίσει. Όταν χτυπηθεί μια φορά,  αφαιρείται ένα μήλο, και έτσι ξαναρχίζουν το παιχνίδι με τους ίδιους παίχτες. Όταν μείνει μονάχα ένα παιδί στο κέντρο, τότε παίζονται τα μήλα, δηλαδή θα χτυπηθούν δώδεκα μπαλιές, έξι από κάθε τέρμα. Πρώτα ρίχνει ο ένας λέγοντας «Ένα μήλο», έπειτα ο άλλος «Δύο μήλα!» κ.λπ. Το παιδί που είναι στη μέση τρέχει και κάνει κάθε είδους κινήσεις, ώστε να αποφύγει την μπάλα. Αν χτυπηθεί τότε χάνει και το παιχνίδι ξαναρχίζει με νέα τέρματα. Αν τα καταφέρει να μην χτυπηθεί, έχει το δικαίωμα να ξανακαλέσει όλους του παίκτες και να αρχίσει το παιχνίδι με τα ίδια τέρματα.

Θα ήταν ακόμα πιο ωραίο,  αντί αυτή η γενιά να είναι  με τα κινητά, με τους υπολογιστές και με όλα τα άλλα επιτεύγματα της τεχνολογίας,  να προτιμήσει να βγει  έξω  με τους φίλους της και να παίξει όλα  αυτά τα παιχνίδια.

Γράφουν οι μαθητές της Γ τάξης Δημήτρης Αραϊτζόγλου και Κωνσταντίνος Μούρνος

Στη σύγχρονη ψηφιακή εποχή, οι «influencers» ή «επηρεαστές» είναι άτομα που έχουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν τις απόψεις και τις επιλογές των ακολούθων τους μέσω των κοινωνικών δικτύων. Χρησιμοποιώντας πλατφόρμες όπως το Instagram, το TikTok, το YouTube και το Twitter, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ισχυρές κοινότητες ακολούθων, με τις  οποίες μοιράζονται περιεχόμενο που καλύπτει μια ποικιλία θεμάτων, όπως μόδα,  ομορφιά, τεχνολογία,  υγεία.

Αρχικά, οι influencers επηρεάζουν τους ακολούθους τους, κυρίως τη νεολαία, ψυχολογικά. Μέσα από τα διάφορα videos, posts στα Μ.Μ.Ε. παρουσιάζουν μια στρεβλωμένη πραγματικότητα, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση σχετικά με την έννοια της  τελειότητας. Αυτές οι εσφαλμένες αντιλήψεις παράγουν πλαστά πρότυπα τα οποία οι νέοι, χωρίς να έχουν ανακαλύψει πλήρως τον εαυτό τους, προσπαθούν να μιμηθούν. Όλα αυτά οδηγούν τους νέους στην κατάθλιψη και σε ανασφάλειες για την εξωτερική  εμφάνιση, καθώς νιώθουν κατώτεροι.

Επίσης, οι influencers επηρεάζουν το κοινό τους  μέσω της «αυθεντικότητας» του περιεχομένου τους. Οι ακόλουθοι συνήθως νιώθουν ότι οι influencers είναι «σαν κι αυτούς», και γι” αυτό εμπιστεύονται τις προτάσεις τους. Είτε πρόκειται για αναρτήσεις για μόδα, προϊόντα ομορφιάς, ταξίδια ή γυμναστική, οι influencers παρουσιάζουν προσωπικές εμπειρίες, συμβουλές και ιστορίες, κάνοντάς τα να φαίνονται αληθινά και προσιτά. Αυτή η «αυθεντικότητα» ενισχύει το δεσμό με το κοινό, κάνοντάς το να αισθάνεται ότι οι συμβουλές και οι προτάσεις που δίνονται είναι αξιόπιστες.

Επιπλέον, συνεργάζονται με εταιρείες και μάρκες για να προωθήσουν προϊόντα και υπηρεσίες, και αυτός είναι ένας ακόμα τρόπος με τον οποίο επηρεάζουν το κοινό τους. Πολλές φορές, οι influencers παρουσιάζουν προϊόντα με έναν τρόπο που φαίνεται φυσικός και άμεσος, ενσωματώνοντάς τα στην καθημερινότητά τους. Οι προτάσεις τους έτσι καθίστανται  ιδιαίτερα ελκυστικές από το κοινό και συχνά οδηγούν σε αυξημένες πωλήσεις.

Τέλος, είναι  υπεύθυνοι για τη διαμόρφωση τάσεων και κοινωνικών προτύπων. Από τη μόδα και την ομορφιά μέχρι τις κοινωνικές αντιλήψεις και τις αξίες, οι influencers επηρεάζουν τη στάση του κοινού απέναντι σε διάφορα ζητήματα. Συχνά, με τη βοήθεια των κοινωνικών δικτύων, οι τάσεις που προωθούν γίνονται ευρέως αποδεκτές και ακολουθούνται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας, καθιστώντας τους influencers σημαντικούς διαμορφωτές της σύγχρονης κουλτούρας.

Ανακεφαλαιώνοντας, οι influencers επηρεάζουν το κοινό τους με πολλούς τρόπους στηριζόμενοι κυρίως  στην  «αυθεντικότητα» του περιεχομένου τους, δημιουργώντας κοινωνικές τάσεις, αλλά  και  προωθώντας προϊόντα. Η επιρροή τους έχει ισχυρές συνέπειες, καθώς επηρεάζουν όχι μόνο τις αγοραστικές αποφάσεις, αλλά και τις κοινωνικές στάσεις και αξίες. Θα λέγαμε ότι οι influencers έχουν δημιουργήσει έναν ισχυρό μηχανισμό επιρροής που διαμορφώνει την καθημερινότητά μας.

Γράφει η μαθήτρια της Γ τάξης Κιστογλιδη Ελένη

Στις μέρες μας όπως ήδη γνωρίζουμε οι περισσότεροι είτε από τις ειδήσεις είτε από άλλα μέσα ενημέρωσης υπάρχουν πολλές ομάδες ανηλίκων που απειλούν και εκφοβίζουν (bullying) άλλα παιδιά κοντά στην ηλικία τους,

Το τελευταίο διάστημα υποθέσεις συμμοριών των ανηλίκων ολοένα και αυξάνονται. Ένας από τους λόγους που οι έφηβοι φτάνουν στο σημείο να δημιουργούν τέτοιου είδους συμμορίες είναι ο θυμός που τους περιβάλει ανάλογα φυσικά και τις επιρροές που δέχονται από τα κοντινά τους άτομα. Ένα άλλο αίτιο είναι και οι οικογενειακές συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά. Για παράδειγμα σε ορισμένες οικογένειες να υπάρχουν γονείς που να έχουν την πεποίθηση πως η σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους πρέπει να βασίζεται στην βία.

Υπάρχουν διάφορων ειδών συμμορίες. Μερικές από αυτές είναι πιο ελαστικές και φτάνουν μόνο μέχρι το σημείο του εκφοβισμού. Αντίθετα άλλες ομάδες φτάνουν σε βαθμό κακουργήματος. Για παράδειγμα ορισμένοι φίλαθλοι δημιουργούν ομάδες με κοινό σκοπό να πράξουν επικίνδυνα. Αυτές οι περιπτώσεις που αναφέρθηκαν μέχρι τώρα πραγματοποιούνται έκτος του σχολικού χώρου. Υπάρχουν όμως και ομάδες παιδιών που δρουν κυρίως μέσα στο σχολικό τους περιβάλλον.  Οι ομάδες αυτές δημιουργούνται είτε από μαθητές που πιστεύουν πως είναι ανώτεροι από όλους είτε από υποβαθμισμένα παιδιά που απλώς θέλουν να νιώσουν σημαντικοί και να τους αποδεχτούν διάφορες παρέες. Έτσι λοιπόν δημιουργείτε μία παρέα εφήβων που συνήθως επιτίθονται σε παιδιά πιο αδύναμα από αυτούς.

Συνοψίζοντας όσα είπαμε παραπάνω, οι συμμορίες των ανηλίκων σήμερα είναι ποικίλες, καθώς αυτό το θέμα έχει απασχολήσει πολύ σχεδόν όλο τον κόσμο. Σκοπός είναι να βρεθεί μία κοινή λύση είτε από το οικογενειακό είτε από το σχολικό περιβάλλον.

Γράφουν οι μαθήτριες της Γ΄ Γυμνασίου: ΦΑΝΤΑΚΗ ΦΩΤΕΙΝΗ, ΤΣΑΛΟΥΧΙΔΟΥ ΒΙΚΤΩΡΙΑ, ΣΙΓΚΟΥΝΑ ΘΕΟΔΩΡΑ

Οι περισσότεροι άνθρωποι παραδέχονται ότι υπάρχουν χρώματα που επηρεάζουν τη διάθεσή τους, ωστόσο υπάρχει κάτι περισσότερο από μια γενική αίσθηση. Η ψυχολογία του χρώματος βασίζεται στις συναισθηματικές και μερικές φορές ακόμα και στις σωματικές επιδράσεις που δημιουργούν τα χρώματα στους ανθρώπους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι υπάρχουν πολιτισμικές παραλλαγές που επηρεάζουν το νόημα ορισμένων χρωμάτων (δηλαδή ροζ για τα κορίτσια και το μπλε για τα αγόρια), υπάρχουν κοινά αποδεκτές ψυχολογικές επιδράσεις των χρωμάτων. Έτσι, τα χρώματα που μας περιβάλλουν στην καθημερινή μας ζωή,  μπορούν να έχουν άμεση επίδραση στη διάθεσή μας.  Για παράδειγμα τα ψυχρά χρώματα μπορούν ακόμα και να προκαλέσουν θλίψη ή καταθλιπτικές σκέψεις. Συγκεκριμένα:
Το Μπλε προκαλεί συμπόνια, δηλώνει την αλήθεια και την πίστη, ενώ συνδέεται συχνά με την παραίτηση και τη μοναξιά.
Το Πράσινο ως ένα αρμονικό χρώμα, ενθαρρύνει μια χαλαρωτική, άνετη στάση, γεμάτη ελπίδα και επούλωση.
Το Μωβ ως το παραδοσιακό χρώμα των βασιλιάδων, συνδέεται με τον πλούτο και το κύρος. Χρησιμοποιείται και από την εκκλησία υποδηλώνοντας μυστήριο και πνευματικότητα.

Η ψυχολογία του χρώματος υποδηλώνει ότι τα ζεστά χρώματα μπορεί να διεγείρουν την ενέργεια και τη διάθεση, ενώ κάποιες φορές μπορεί ακόμα και να προκαλέσουν αυξημένη ευερεθιστότητα και άγχος. Έτσι:
Το Κόκκινο είναι συνδεδεμένο με τον ρομαντισμό και τον ενθουσιασμό, ενώ εκφράζει τη δύναμη και τη φιλοδοξία. Ωστόσο, μπορεί να προκαλέσει αύξηση της αίσθησης του κινδύνου, της εξέγερσης και της βίας.
Το Πορτοκαλί  λαμβάνεται, επίσης, ως ένα ενθουσιώδες και χαρούμενο χρώμα. Πιστεύεται ότι λειτουργεί ως ένα πρότυπο φροντίδας και ζεστασιάς.
Το Κίτρινο είναι γνωστό ως το χρώμα της ευτυχίας. Αυτό το παραδοσιακά χαρούμενο χρώμα ξυπνά τη φιλία και τη φαντασία. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την άλλη πλευρά του κίτρινου χρώματος, αφού χρησιμοποιείται για να επιδείξει την προσοχή και τον κίνδυνο.

Υπάρχουν ακόμη και τα ουδέτερα χρώματα, όπως:
Το Λευκό, το οποίο  αναδεικνύει την αγνότητα και την αθωότητα. Αυτό το χρώμα συνδέεται παγκοσμίως με την καθαριότητα. Ωστόσο, είναι επίσης ένα «σκληρό» χρώμα, που συνδέεται ακόμα και με το θάνατο.
Το Γκρι είναι ο «βασιλιάς» της ουδετερότητας.  Αυτό το χρώμα αντιπροσωπεύει τον συμβιβασμό και προσδίδει μια αίσθηση γαλήνης. Ωστόσο, μερικές φορές συνδέεται με τη θλίψη ή τη μελαγχολία.
Το Καφέ είναι  γνωστό ως το χρώμα της «φύσης».  Το καφέ συνδέεται με την άνεση και τη ζεστασιά. Ωστόσο, επειδή θεωρείται ένα κάπως «μουντό» χρώμα, μπορούμε να πούμε πως έχει έναν μελαγχολικό τόνο.
Το Μαύρο, το οποίο  από μία θετική άποψη  μπορεί να θεωρείται ακόμη και μυστηριώδες. Ωστόσο, στις περισσότερες κουλτούρες συνδέεται με τη νοσηρότητα και το θάνατο.

Έχει παρατηρηθεί, επίσης, ότι ο άνθρωπος επιλέγει να διακοσμήσει τον χώρο του ή να ντυθεί με τα χρώματα τα οποία εναρμονίζονται τέλεια με την ψυχολογική του κατάστασή. Ένας άνθρωπος που πάσχει από κατάθλιψη θα προτιμήσει τα σκούρα χρώματα, ενώ παρατηρούμε στα παιδιά και στους ευτυχισμένους ανθρώπους την προτίμησή τους στα ζωηρά και φωτεινά χρώματα. Τέλος, σίγουρα, θα έχετε ακούσει για τη μέθοδο των παιδοψυχολόγων που δίνουν στα παιδιά να ζωγραφίσουν κάτι και στη συνέχεια μελετούν τα χρώματα που έχει επιλέξει το παιδί για να ζωγραφίσει.