της Δέσποινας Μπαλάτσα
Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο ήταν η βιωματική δράση που πραγματοποιήθηκε στο σχολείο μας με θέμα τον σχολικό εκφοβισμό και υλοποιήθηκε από την οργάνωση «ΑΝΤΙΓΟΝΗ». Αποφάσισα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας, ελπίζοντας να δώσω ερεθίσματα προβληματισμού.
Οι παραπάνω λόγοι έχουν ένα κοινό σημείο. Ότι οι «νταήδες» είναι ουσιαστικά πιο αδύναμοι από τα «θύματά» τους και πιο ανασφαλείς, γιατί δεν αγαπιούνται, δεν υποστηρίζονται, δεν παίρνουν ενδιαφέρον από τον περίγυρο. Έτσι, κλονίζονται και καταλήγουν να ξεσπούν με αυτόν τον τρόπο, για να τους προσέξουν, για να νιώσουν δυνατοί, για να πάρουν ενδιαφέρον. Άλλωστε, επιλέγουν συνήθως τα «θύματά» τους μεταξύ συμμαθητών τους μικρόσωμων, ντροπαλών και χαμηλών τόνων. Στην πραγματικότητα οι «θύτες» είναι θύματα του εαυτού τους.
Όσο για τα «θύματα», οι επαναλαμβανόμενες μορφές βίας τα σημαδεύουν σωματικά και κυρίως ψυχικά για μια ζωή. Καθημερινότητα, σωστή κόλαση, χαμηλή αυτοπεποίθηση, διαρκής φόβος, αδυναμία να μιλήσουν για όσα τους συμβαίνουν είτε στους δικούς τους είτε στους δασκάλους τους. Τα συνεχόμενα τραύματα σπάνε τα νεύρα και τις αντοχές των «θυμάτων», είτε τα ωθούν σε χρήση βίας προς τους άλλους. Ένας φαύλος κύκλος.
Οι πληγές μπορούν να κλείσουν με έγκαιρη αντιμετώπιση. Η συμβουλή προς τα «θύματα» «ΜΙΛΑ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ» είναι εύστοχη και μακάρι να αρχίσουν να μιλούν για όσα παθαίνουν χωρίς να διστάζουν. Πιστεύω όμως πως είναι δύσκολο, ακριβώς εξαιτίας του μεγάλου τους φόβου. Κυρίως η βοήθεια μπορεί να προέλθει από όποιον διαπιστώνει περιστατικά σχολικού εκφοβισμού. Από τους δασκάλους, τους συμμαθητές, αλλά και τους γονείς, δηλαδή τους πιθανούς «παρατηρητές». Θεωρώ λοιπόν πως υπάρχει λύση, εάν να το θελήσουμε και αν κοιτάξουμε λίγο πιο πέρα από τους εαυτούς μας με αγάπη. Γιατί η αγάπη και η θέληση βοηθάει να καταφέρουμε τα ΠΑΝΤΑ!!!!!