Ο καθηγητής Charles Babbage (1792-1871) του πανεπιστημίου Cambridge της Αγγλίας είχε την ιδέα για την κατασκευή αυτόματων μηχανών, που θα μπορούσαν όχι μόνο να εκτελούν τέσσερις αριθμητικές πράξεις, αλλά ακόμα και μια ολόκληρη συνεχή σειρά υπολογισμών. Την πρώτη υπολογιστική μηχανή του την ονόμασε διαφορική μηχανή, γιατί επρόκειτο να τη χρησιμοποιήσει στον υπολογισμό μαθηματικών πινάκων διαφορών. Η μηχανή δεν ολοκληρώθηκε, γιατί δεν τον βοήθησε η τεχνολογία της εποχής. Τη δεύτερη υπολογιστική μηχανή του την ονόμασε αναλυτική μηχανή. Και αυτή η μηχανή όμως δεν ολοκληρώθηκε, παρ’ όλο που μερικά από τα τμήματά της είχαν κατασκευαστεί.
Το 1804 έγινε η πρώτη ανακάλυψη της διάτρητης καρτέλας, που αργότερα βρήκε εφαρμογή στους ψηφιακούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Πρόκειται για ιδέα του Γάλλου μηχανικού Jacquard, ο οποίος χρησιμοποίησε διάτρητες καρτέλες για να ελέγχει τα νήματα στις υφαντικές μηχανές. Το 1890 ο στατιστικολόγος Herman Hollerith χρησιμοποίησε τη διάτρητη καρτέλα για την απογραφή του πληθυσμού των Η.Π.Α. Για το σκοπό αυτό σχεδίασε μια μηχανή, που τρυπούσε καρτέλες, τις επεξεργαζόταν και στη συνέχεια τις ταξινομούσε με τη βοήθεια ηλεκτρονικών μηχανικών διατάξεων.
Ο πρώτος αυτόματος ψηφιακός υπολογιστής έχει την ονομασία A.S.C.C. (Aytomatic Seqeyence Controlled Calculator). H κατασκευή του, που έγινε το 1944 από το πανεπιστήμιο Harvard, βασίστηκε στην τεχνική των διακοπτών, που χρησιμοποιούνται στις τηλεφωνικές συνδέσεις (Relay Techniques). Είχε τη δυνατότητα να προσθέτει δύο 23ψήφιους δεκαδικούς αριθμούς σε χρόνο 1/3 του δευτερολέπτου ή να τους πολλαπλασιάζει σε έξι δευτερόλεπτα. Το 1946 κατασκευάστηκε στο πανεπιστήμιο της Πεσυλβάνιας ο αυτόματος ηλεκτρονικός ψηφιακός υπολογιστής E.N.I.A.C. (Electronic Numevical Integrator and Calculator). O υπολογιστής E.N.I.A.C. χρησιμοποιούσε για τη λειτουργία του 18.000 ηλεκτρονικές λυχνίες και είχε τη δυνατότητα να εκτελεί 5.000 προσθέσεις ή 500 πολλαπλασιασμούς στο δευτερόλεπτο. Από το 1950 η εξέλιξη στην κατασκευή βελτιωμένων ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι ραγδαία. Σ’ αυτό συντελεί σημαντικά η μεγάλη πρόοδος της ηλεκτρονικής επιστήμης.
Η ιστορία των υπολογιστών χωρίζεται σε τέσσερις γενιές. Η πρώτη γενιά χαρακτηρίζεται από τη χρήση των ηλεκτρονικών λυχνιών, το μεγάλο όγκο της κατασκευής και τη μικρή ταχύτητα υπολογισμών. Η δεύτερη γενιά, που αρχίζει το 1959, χαρακτηρίζεται από τη χρήση ημιαγωγών, πετυχαίνοντας έτσι τη μείωση του όγκου της μηχανής και την αύξηση της ταχύτητας επεξεργασίας. Η τρίτη γενιά, που αρχίζει το 1965, χρησιμοποιεί μικροκυκλώματα και ολοκληρωμένα κυκλώματα, με αποτέλεσμα την αύξηση ταχύτητας των υπολογισμών, έτσι ώστε ο χρόνος υπολογισμού να είναι της τάξης του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου. Κατά τη διάρκεια της τρίτης γενιάς αυξάνονται οι δυνατότητες των περιφερειακών μονάδων και εισάγεται η τεχνική του πολυπρογραμματισμού. Η τέταρτη γενιά αρχίζει το 1970 και χαρακτηρίζεται από τη βελτίωση της τεχνολογίας των υπολογιστών ακόμη περισσότερο.
ΠΗΓΕΣ:
https://sites.google.com/site/kentropliroforikismypc/istoria-ton-ypologiston
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD
