Επιμέλεια Άρθρου: Κεμίδη Αμέρισσα, Καρακίτσου Ευαγγελία
Στη σύγχρονη εποχή, με την εξέλιξη της τεχνολογίας παρατηρούμε διάφορες καινοτομίες. Μία από αυτές είναι και η κατασκευή των ρομπότ. Τα ρομπότ έχουν κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν ποικίλες ικανότητες και να εκτελούν διάφορες λειτουργίες. Τελευταία διακρίνουμε την ενεργή συμμετοχή τους στον χώρο της τέχνης, δημιουργώντας έργα με εντυπωσιακό περιεχόμενο και περνώντας χρήσιμα μηνύματα.
Το “Can’t help myself” είναι ένα παράδειγμα ρομπότ που δημιουργεί τέχνη. Το έργο αυτό ανατέθηκε το 2016 από το Μουσείο Guggenheim στους Sun Yuan και Peng Yu, οι οποίοι τροποποίησαν ένα βιομηχανικό βραχίονα σαν εκείνους στις γραμμές παραγωγής των εργοστασίων αυτοκινήτων με ένα ειδικά σχεδιασμένο φτυάρι στο μπροστινό του μέρος. Διαθέτει, ακόμη, αισθητήρες κίνησης καθώς επίσης βαθύ κόκκινο υγρό, που μοιάζει με αίμα, το οποίο διαρρέει από αυτό συνεχώς προς τα έξω.
Το ρομπότ αυτό έχει ένα συγκεκριμένο δια βίου καθήκον: να ανιχνεύει το παχύρευστο κόκκινο υγρό και να το φτυαρίζει μανιωδώς, σέρνοντας το σάρωμα του στο πάτωμα με υπολογισμένες χορευτικές κινήσεις, στέλνοντάς το στη θέση του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παραμένουν μουντζούρες στο έδαφος και πιτσιλιές στα γύρω ακρυλικά χωρίσματα που το περιβάλλουν. Όμως, τρία χρόνια μετά το μηχάνημα φαίνεται να είναι “κουρασμένο” και απελπισμένο, αφού οι χορευτικές του κινήσεις έχουν ελαχιστοποιηθεί. Το ρομπότ αυτό σταμάτησε να λειτουργεί το 2019 και μέχρι τότε είχε ως μοναδικό σκοπό του την επιβίωση και όχι τόσο την ευχαρίστηση των θεατών του. Τελικά, δεν μπόρεσε να βοηθήσει τον εαυτό του!
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το ρομπότ επέτρεψε στους καλλιτέχνες να προσφέρουν έναν κριτικό στοχασμό σε ζητήματα που αφορούν τον κόσμο στις μέρες μας, όπως η μετανάστευση, ο αυταρχισμός, καθώς επίσης και η ίδια η τεχνολογία. Συγκεκριμένα, για το ζήτημα της μετανάστευσης, το ρομπότ με τις μουτζούρες του υγρού που μοιάζει με αίμα, αντιπροσωπεύει τον πόνο που νιώθουν οι μετανάστες όταν απορρίπτονται από τις άλλες κυβερνήσεις, που επιβάλλουν τα σύνορα τους, και έτσι στέλνονται πίσω στη χώρα καταγωγής τους. Εκτός από αυτό, η θλιβερή, χωρίς νόημα ζωή του ρομπότ παρομοιάζεται με τη ζωή σε μια ψηφιακή καπιταλιστική κοινωνία. Τέλος, η παράσταση που δίνει το ρομπότ μας κάνει να αναλογιστούμε την αποξένωση που προκαλεί η άσκοπη εργασία.
Η εντυπωσιακή παράσταση του ρομπότ:
https://www.youtube.com/watch?v=jRjrI42WsH4
Πηγές πληροφοριών
https://www.guggenheim.org/artwork/34812
