Με την τσάντα στους ώμους

Αυλογιάρη Δήμητρα-Μαρία Γ2, Ελένη Γκούρα Γ1

Κάνοντας μια βόλτα στη Χαριλάου, τη γειτονιά μας, διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν πολλές δημόσιες υπηρεσίες -και όχι μόνο- που δεν είναι εύκολα προσβάσιμες από άτομα με κινητικά προβλήματα. Δυστυχώς, δεν υπάρχει επαρκής αριθμός από ράμπες και το γεγονός αυτό δυσκολεύει τους αναπήρους και τις μητέρες με καροτσάκι για τα μωρά να εξυπηρετηθούν. Παρακάτω αναφέρουμε συγκεκριμένα παραδείγματα δημοσίων υπηρεσιών που βγάζουν τους πολίτες της Θεσσαλονίκης εκτός εαυτού.

Ξεκινώντας με το ΠΕΔΥ (Πρωτοβάθμιο Εθνικό Δίκτυο Υγείας), είδαμε στην είσοδο του κτηρίου μια υποτυπώδη ράμπα που όχι μόνο δε διευκολύνει τα άτομα ΑΜΕΑ αλλά δυσκολεύει και τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που συχνά επισκέπτονται την υπηρεσία.

Επίσης, παντελή απουσία ράμπας παρατηρήσαμε στο 5^ο Δημοτικό Διαμέρισμα που στεγάζεται στη βίλα Μορντώφ και συγκεκριμένα στο υπόγειο. Όταν μετατράπηκε η βίλα σε δημόσια υπηρεσία θα μπορούσε κάλλιστα να προστεθεί μια ράμπα όμως ο δήμος αδιαφόρησε πλήρως για τις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία. Παρόμοια κατάσταση συναντήσαμε  στην ΔΕΗ ευτυχώς όμως όχι και στον ΟΑΕΔ.

Βέβαια, γίναμε μάρτυρες ενός κωμικοτραγικού θεάματος που θεωρούμε ως ευαισθητοποιημένοι και ενεργοί δημοσιογράφοι καθήκον να σας το αναφέρουμε. Όποιος κάνει μια βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης προς την μεριά του Μεγάρου Μουσικής θα παρατηρήσει ότι ο ποδηλατοδρόμος τέμνει για αρκετά μετρά το ειδικό μονοπάτι για τους τυφλούς.

Είναι χρέος μας λοιπόν ως πολίτες να αναφέρουμε τέτοια περιστατικά και να διεκδικούμε το δίκιο μας καθώς τα άτομα με αναπηρία είναι άνθρωποι ίσοι με εμάς και έχουνε και αυτοί δικαιώματα.