Αν και από το 1989 έχει υπογραφεί η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, δυστυχώς δεν έχουν όλα τα παιδιά ίσα δικαιώματα, όπως να πηγαίνουν σχολείο, να έχουν ιατρική περίθαλψη και να μοιράζονται την ημέρα με την οικογένεια τους.
Ένα από αυτά τα παιδιά είναι και ο Ικμπάλ Μασίχ. Ο Μασίχ γεννήθηκε το 1982 στη Λαχόρη του Πακιστάν. Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια του. Η μητέρα του εργαζόταν ως οικιακή βοηθός. Την προσοχή του Μασίχ την είχαν τα μεγαλύτερα αδέρφια του. Η μητέρα του τον πούλησε για σκλάβο για να ξεπληρώσει ένα μεγάλο δάνειο που είχε η οικογένεια. Από 5 χρονών ο Μασίχ δούλευε στη γραμμή παραγωγής χαλιών. Εκεί εργάζονταν και άλλα πολλά παιδιά. Μάλιστα τα αφεντικά του τον έδεναν με αλυσίδες για να μην το σκάσει. Εργαζόταν 14 ώρες την ημέρα. Τους έδιναν ελάχιστη τροφή. Όταν ο Μασίχ έγινε 10 χρονών, το 1992 ψηφίστηκε νόμος που καθιστούσε παράνομη την παιδική εργασία. Η απόφαση αυτή του έδωσε το θάρρος που χρειαζόταν για να δραπετεύσει. Έφυγε από την γραμμή παραγωγής χαλιών και κατήγγειλε τον εργοδότη του στην αστυνομία. Όμως η εταιρία όπου εργαζόταν δωροδόκησε τους αστυνομικούς και ο μικρός γύρισε στην εφιαλτική ζωή του. Για να τον τιμωρήσουν για την απόδραση του και ως παράδειγμα για τους υπόλοιπους, τον τάιζαν ακόμα λιγότερο. Αποτέλεσμα ήταν ο Μασίχ να μην μεγαλώνει σωστά (μικρότερο ύψος και βάρος για την ηλικία του) και να εμφανίσει διάφορα προβλήματα υγείας. Μερικούς μήνες αργότερα το ξανά έσκασε, όμως αυτή την φορά δεν απευθύνθηκε στην αστυνομία. Πήγε στους ανθρώπους του Απελευθερωτικού Μετώπου του Πακιστάν για την Εκμετάλλευση της Παιδικής Εργασίας. Εκείνοι τον βοήθησαν και για πρώτη φορά στη ζωή του Μασίχ κατάφερε να βρει αγάπη και φροντίδα.
Ο Μασίχ κατάφερε να πάει στο σχολείο και μάλιστα μέσα σε δύο χρόνια έβγαλε τέσσερις τάξεις! Ταξίδεψε στο εξωτερικό για να καταφέρει να κινητοποιήσει την διεθνή κοινή γνώμη ενάντια στη παιδική εργασία στο Πακιστάν. Παράλληλα κατάφερε να μπαίνει κρυφά στο Πακιστάν με την βοήθεια ακτιβιστών μέσα στο εργοστάσιο χαλιών και φωτογράφιζε τα παιδιά σκλάβους. Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να απελευθερώσει 3.000 παιδιά!!! Και αν σας φαίνονται πολλά σκεφτείτε πως τα παιδιά που εργάζονται στο Πακιστάν ήταν 7.000.000!!!
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να έρθει η μέρα που κανένα παιδί δεν θα το εκμεταλλεύονται σε όλο τον κόσμο!!!
Ζωή Περχανίδου
Πηγή:
