Ήρθε η στιγμή που μια ξαφνική μετακόμιση ενός πολύ καλού φίλου, και συμμαθητή έρχεται να αλλάξει την ζωή σου. Σε κάνει να νιώθεις λυπημένος, στεναχωρημένος, να λες μαμά δεν θέλω να φύγει , να κατεβάζεις το κεφάλι κάθε φορά που το σκέφτεσαι.
Πρόκειται για εκείνο το άτομο που περνούσες τη μισή σου μέρα μαζί του στο σχολείο, βρίσκατε χρόνο να τα λέτε, ξεκινούσατε μαζί την μέρα από το σχολικό λεωφορείο, απολάμβανε ο ένας την παρέα του άλλου, παίζατε μπάλα στα παρκάκια, τα βάζατε με κάτι μάγκες που σας την λέγαν, σχολιάζατε τι συνέβη στην καθημερινότητα και γελούσατε με αναμνήσεις και αστεία που κανείς άλλος δεν ξέρει και ίσως και να μη μάθει ποτέ.
Τα συναισθήματα δεν άλλαξαν με την νέα του αρχή, ίσα-ίσα που έγιναν πιο δυνατά, επειδή θα εξακολουθήσει να είναι -ακόμη και από μακριά- το φιλαράκι που έκανε τα δύσκολα να φαίνονται εύκολα με ένα χαμόγελο ή με κάποιο αστείο μέσα από κάποια βιντεοκλήση. Βλέπετε η τεχνολογία έχει πλέον εκμηδενίσει τις αποστάσεις.
Μπορεί να μας χωρίζει μία κάμερα, αλλά θα μπορούμε ακόμα να πούμε ό,τι θα λέγαμε σαν ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο. Τίποτα δε χάνεται, γιατί κανείς δεν θα το επιτρέψει.
Ένα βήμα τη φορά, ένα τηλεφώνημα, ένα ηχητικό μήνυμα, ένα ανέκδοτο, νέα για τους παλιούς δασκάλους και συμμαθητές, νέα για τους καινούργιους δασκάλους και συμμαθητές , ιστορίες για τους φίλους που θα κάνεις στο καινούργιο σου σχολείο, γειτονιά ….. και τα γέλια θα αντηχούν……
………… Καλή αρχή φίλε Στέφανε
Γιάννης Παπαγεωργίου
