Της Χρυσάνθης Ακτύπη, Γ1

Αγαπητό μου ημερολόγιo,

              Έχουν περάσει ακριβώς 782 εβδομάδες και 45 ημέρες από την ημέρα εκείνη. Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω το κακούργημα, το αισχρό πράγμα που έκανα στην ίδια μου τη γυναίκα. Τη θυσίασα γιατί; Για μια γέφυρα. Στοίχειωσα την αγάπη της ζωής μου για μια ασήμαντη, άκαρδη γέφυρα.

              Θυμάμαι παλιά, όταν συζητούσαμε για το μέλλον μας, θα είχαμε δύο παιδιά, θα παίρναμε ένα μεγαλύτερο σπίτι. Εκείνη μου έλεγε ότι κάθε βράδυ θα έλεγε στα παιδιά μας για τη γέφυρα που θα έφτιαχνα. Ήταν ο λόγος που κάθε μέρα ξυπνούσα για να τη δω. Τώρα δεν ξέρω πώς ακόμα ζω. Κάθε δευτερόλεπτο σκέφτομαι να πάω μαζί της στον Παράδεισο. Εκεί πέρα μπορούμε να έχουμε την ονειρεμένη ζωή μας. Αλλά δεν ξέρω αν με έχει συγχωρέσει, αν καν θέλει να με κοιτάξει στα μάτια. Οπότε θα περιμένω εδώ στη γη και θα κλαίω, θυμώνω με τον εαυτό μου που τη θυσίασα για ένα γιοφύρι.

             Τώρα πια ζω στην Αθήνα, όποτε βλέπω τη γέφυρα, θυμάμαι τη στιγμή που σε έθαψα εκεί μέσα. Έτσι δεν περνάω ποτέ σχεδόν από εκεί. Ανακαλώ τις μέρες που είχαμε καβγάδες, δεν έπρεπε να της φωνάζω. Σήμερα οι περισσότερες αναμνήσεις μου μαζί της είναι οι καβγάδες. Υπήρχε ένας τεράστιος τσακωμός που θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν βράδυ, μόλις είχα πάρει ένα γράμμα από τους προύχοντες της Άρτας για να κατασκευάσω το γιοφύρι. Το γράμμα έγραφε ότι θα έπρεπε να αφιερώσω άπειρες μέρες γι” αυτό. Μόλις το άκουσε αυτό η γυναίκα μου με παρότρυνε να μην πάω, ότι θα υπάρξουν κι άλλες ευκαιρίες. Άρχισα να της φωνάζω, να της λέω τσιτάτα για το κοινό καλό, για το κοινό συμφέρον και άλλα τέτοια. Δε μου μιλούσε για μέρες, με απέφευγε. Αν μπορούσα να πάω πίσω τον χρόνο και να την άκουγα, τώρα θα ήταν ακόμη ζωντανή, θα ήταν δίπλα μου, θα είχαμε την οικογένειά μας.

           Ελπίζω να με συγχωρέσει κάποτε και να περνάει όμορφα στον παράδεισό της κρατώντας μόνο τις όμορφες στιγμές μας.

Σε αφήνω για σήμερα, τα λέμε σύντομα.