Της Πολυχρόνη Μαρίνας, Β3

Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια…

Και κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια και μπήκαμε σε μια ηλικία που όλα αλλάζουν. Ο τρόπος σκέψης, ο τρόπος που παρατηρούμε πολλά πράγματα, ο τρόπος που αντιδράμε σε κατατάσεις… όλα αυτά γίνονται διότι μπαίνουμε στην εφηβεία.Σε δύσκολα χρόνια της ζωής μας με πολλή σκέψη, άπειρες αλλαγές με άφθονες ερωτήσεις και αμφιβολίες για τον εαυτό μας. Χρόνια που θα κάνουμε πάρα πολλά λάθη και θα σκοντάψουμε αμέτρητες φορές, αλλά τα λάθη και οι δυσκολίες της ζωής μπορεί να μας πονέσουν από τη μια μεριά, αλλά από την άλλη τουλάχιστον θα μας βγάλουν πιο ώριμους και πιο δυνατούς για άλλες καταστάσεις στη ζωή.

Πώς πέρασαν έτσι τόσο γρήγορα τα χρόνια;

Ναι, δε λέω, είναι ωραίο, γιατί αρχίζεις να μαθαίνεις το ποιος είσαι, αλλά από την άλλη είναι περίεργο και τρομακτικό γιατί ήταν τόσο όμορφα και εύκολα παλιά. Πότε ήσουν τεσσάρων χρονών και σου έλεγε παραμύθια και ιστορίες ο μπαμπάς πριν κοιμηθείς και πότε πήγες 13 και κοιμάσαι μόνη σου τώρα… Πότε ήσουν έξι χρονών και έπαιρνες κρυφά τα καλλυντικά της μαμάς και πότε έφτασες τα δεκαπέντε και έχεις τα δικά σου τώρα…Δεν το παρατήρησες…δεν παρατήρησες πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος.

Αλλά, αν μπορούσα να καθίσω στο τραπέζι της κουζίνας με τον εξάχρονο εαυτό μου, θα της έλεγα ότι είχε δίκιο ως προς τα τέρατα. Ναι, τα τέρατα είναι αληθινά, αλλά θα πρότεινα στον μικρό μου εαυτό να σταματήσει να ψάχνει κάτω από το κρεβάτι της ή μέσα στην ντουλάπα της για τα τέρατα με τα μεγάλα δόντια και τα αιχμηρά δόντια, γιατί δε θα τα βρει εκεί. Μερικές φορές ή μάλλον τις περισσότερες τα πραγματικά τέρατα είναι τα άτομα που κάποτε αγάπησες, που κάποτε θεωρούσες φίλους. Γι” αυτό λοιπόν σταμάτα να ψάχνεις κάτω από το κρεβάτι σου και κοίτα καλύτερα τα άτομα που είναι τριγύρω σου, τα άτομα που έχεις καθημερινά στη ζωή σου πο κρύβονται πίσω από μάσκες και προσποιούνται. Αλλά ίσως δεν πρέπει να του τον πω ακόμα…

Νομίζω ότι αν καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας με τον εξάχρονο εαυτό μου, θα κρατούσα την αλήθεια ώστε ίσως να είχε μερικά χρόνια ακόμα να πιστεύει ότι τα πιο τρομακτικά τέρατα είναι αυτά που κρύβονται στο δωμάτιό μας. Θα της πρότεινα όμως να μη βιαστεί τόσο πολύ να μεγαλώσει κα να μη βλέπει και να αγχώνεται για το αύριο, γιατί θα χάσει το σήμερα και θα το μετανιώσει πικρά σε κάτι χρόνια.

Γι” αυτό λοιπόν απόλαυσε την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία σο, γιατί όπου ψάξεις ομορφιά και χαρά θα τη βρεις. Έτσι κι αλλιώς μια ζωή την έχουμε, κυνήγησε τα όνειρά σου, κάνε αυτό που σου αρέσει και μην ντρέπεσαι. Κάτι που έμαθα όσο μεγάλωνα είναι ότι η ζωή είναι πολύ όμορφη και θα μας προσφέρει πολλές εμπειρίες και μαθήματα για να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Κάθε ηλικία έχει τη δυσκολία της αλλά με τα σωστά άτομα δίπλα σου είναι πιο εύκολη και όμορφη.