Ίκαρος
Και αν σου έλεγε κανείς πως ο Ίκαρος γελούσε όταν έπεφτε, θα τον πίστευες;
Αν σου έλεγαν πως φώναζε χαρούμενα στον έξω κόσμο κοιτάζοντάς τον μέσα από τα ανοιχτά του χέρια,
πώς θα αντιδρούσες;
Και το κερί; Το κερί αυτό που έλιωνε αργά και κυλούσε σε όλο του το σώμα του καυτό. Αυτό το κερί που κάποτε είχε κολλήσει τα φτερά του.
Και τα φτερά; Αυτά που τώρα είχαν γίνει απλά πούπουλα ανεμίζοντας στον αιθέρα. Αυτά που αν τα έπιανε, κανείς θα νόμιζε πως θα σωζόταν, πως δεν θα τον άφηναν να αγγίξει το Χάος.
Το Χάος. Το αχανές μαύρο και ο Θάνατος που χόρευαν γλυκά μαζί με τον Ίκαρο. Αυτό το χάος που του ψιθύριζε ηδονικά ότι ο πόνος του τελείωσε.
Τελείωσε ανορθόδοξα.
Όπως άρχισε.
Estas Tonne Bird΄s Teardrops
Όμορφα λυπητερό και θλιμμένα υπέροχο. Μπράβο Νικολέττα… Πήρες έναν μύθο και μας έδωσες την ευκαιρία να τον ξαναδούμε κάτω από το δικό σου μοναδικό πρίσμα. Ο Ίκαρος, ο αιώνιος νέος, ο αιώνια αιθεροβάμων, ο άπαξ πεπτωκώς αλλά αιώνια εξυψωμένος, όπως όλα τα σύμβολα της αληθινής ζωής.
«Θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.
Αυτή (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ΄ επνίγη
θαλασσωμένος·
Αφ΄ υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος.» Θα τραγουδούσε μαζί σου, Νικολέττα, ο Ανδρέας Κάλβος.
Φοβερή ιστορία του Ικάρου. Είναι πολύ λυπητερή και ταυτόχρονα μας δείχνει το πόσο ήθελε να πετάξει ψηλά. Έδειξε θάρρος και πέταξε χωρίς να φοβάται. Ένιωσε ελεύθερος.