(Α)ΔΥΝΑΤΟ
Γράφοντας για το αδύνατο -για δες!- φαντάζει κάπως πιο εφικτό
Τρέμει το χέρι μήπως ένα λάθος, μια απροσεξία της στιγμής
το ρίξει μες στο άδυτο πηγάδι του μυαλού…
Μπερδεμένη μέσα σε γράμματα, λέξεις και προτάσεις που στροβιλίζονται
Ψάχνοντας απεγνωσμένα για το νόημα που θα φτερουγίσει την καρδιά
το λόγο να κυνηγήσω το άφταστο
τον τρόπο το «αν» να γίνει «να»…
Όσο επιζητώ την τέλεια αυτή συνύπαρξη των λέξεων
τόσο ξεμακραίνει η ουσία της ζωής…
Όσο το ανήμπορο μελάνι ξεθωριάζει
η παντοδύναμη επιθυμία προφταίνει ανέλπιστα και γράφει…
μια αόρατη φράση χαραγμένη: «ζήσε δυνατά!»
Η ψυχή μου την είδε φευγαλέα αλλά τα μάτια δεν πρόλαβαν μες στον πανικό
Τώρα όμως το χαρτί έχει απομείνει πια λευκό, ψυχρό, αδειανό
Προσπαθώ να το γεμίσω ξανά…σκέψεις, ιδέες, γνώσεις, «πρέπει» και «γιατί»
Έχω κι άλλη ευκαιρία να αποτυπώσω την άπιαστη μορφή του ονείρου
Πώς όμως να αγκαλιάσεις μια ανύπαρκτη σκιά;
Όλο τρέχω χωρίς να ξέρω πού είναι ο τερματισμός
Νιώθω κοντά αλλά είμαι χρόνια μακριά…
Για πόσο καιρό (θα) κυνηγάω το αδύνατο;
Αν γυρίσω προς την αντίθετη κατεύθυνση ίσως δεν είσαι εκεί
Όμως σε χρειάζομαι σ΄ αυτήν την αναζήτηση…
η δύναμη της θέλησης πηγάζει κι απ΄ τους δυο!
Όλο κι ανοίγουν πόρτες αλλά όχι αυτή που αγωνιωδώς επιζητώ…
Τι σημασία έχει το κλειδί αν δεν ταιριάζει στη μοναδική που ΄ναι κλειστή;
Ταλαντεύομαι ψάχνοντας την αλήθεια
χαμένη στου εαυτού μου τη συνήθεια…
Αναπνέω ή μήπως είναι κι αυτό ένα θρόισμα άψυχων πεσμένων φύλλων;
Υπάρχεις ή μήπως η ψευδαίσθηση έχει κρυφτεί πίσω απ΄ το τέλειο προσωπείο σ΄ ένα θέατρο σκιών;
Ψάχνω το νόημα μες στην αμφισημία…
αλλά ίσως αυτή να ΄ναι πραγματικά η μαγεία
Πλησιάζω όλο και περισσότερο στην αλήθεια…
εκεί όμως παύει να υπάρχει η δική σου βοήθεια
Μπορεί μια μαριονέτα να κινήσει μόνη της τα νήματα…
να εναντιωθεί με θάρρος στα προκαθορισμένα βήματα;
Μοιάζει αδύνατο όπως το να πετάς χωρίς φτερά
κι όμως η δύναμη της θέλησης μάς ταξιδεύει μακριά…
Αναζητώ το τέλειο…- όμως τι ανόητο! – η κάθε ατέλεια μ΄οδηγεί όλο και πιο κοντά
Πρέπει να μπω στη μάχη δίχως πανοπλία
Πρέπει να κλέψω χρόνο μήπως και βρω την ευτυχία…
Με τι θράσος να σκαρφαλώσω στο σύννεφο δίχως να φοβάμαι την πτώση;
Ο ενθουσιασμός με έχει ανεβάσει ήδη στην πιο ψηλή του ονείρου κορυφή
Πρέπει να το πιστέψω…κι ας περπατάω στο χείλος του γκρεμού με κομμένη αναπνοή
Η θέα είναι μαγευτική εδώ…άλλο ένα βήμα κι ίσως χαθώ κι εγώ…
Αυτό είναι το σημείο που διασταυρώνονται δύο απροσπέλαστα μονοπάτια
εκεί που η μοναχική ζωή ανεβαίνει σιωπηλά τα πιο ριψοκίνδυνα σκαλοπάτια
συναντά στο διάβα της ανυπέρβλητα εμπόδια κι όμως -με περίσσιο πείσμα- τα ξεπερνά
τα πιο απίθανα γίνονται αληθινά…το αδιέξοδο γέφυρα για την απέναντι πλευρά…
Τότε αρχίζει να κυλά ο χρόνος σαν τον καταρράκτη που είχες ονειρευτεί…
πώς θα μπορέσω να παγώσω αυτή τη μοναδική στιγμή;
Η άπιαστη ευτυχία μού δίνει το χέρι…άραγε αν την αγγίξω για πόσο θα πορευτούμε μαζί;
Όλη η ζωή μια απόφαση ή μήπως πάλι ψάχνω πρόφαση για να την αρνηθώ;
Πρέπει γρήγορα να γυρίσω στο γραπτό…
«Α δ ύ ν α τ ο» … ένα γράμμα απ΄ την αρχή αν αφαιρέσω γίνεται αμέσως δυνατό…
Να αλλάξω το τέλος -έτσι κι αλλιώς- αδυνατώ!
Δέσποινα Ντάρλα
«Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις… γιατί δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους. Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και αν κάμεις, ό,τι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο. Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή ΄ναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο· και να ΄ναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν δε λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουργος κοινός νους δε θα μπορούσε να το μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό.»
Απόσπασμα από τον «Καπετάν Μιχάλη» του Νίκου Καζαντζάκη
«Δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο γι΄αυτόν που θα προσπαθήσει.»
Μέγας Αλέξανδρος
«Μόνο ένα πράγμα κάνει τα όνειρα αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Ο φόβος της αποτυχίας!»
Paulo Coelho
«Φαίνεται πάντα αδύνατο μέχρι να γίνει.»
Nelson Mandela
James Arthur – Impossible
Delacey – Dream it possible
Καθώς διάβασα το ποίημά σου και τα κείμενα που το συνοδεύουν και τώρα ακούω το υπέροχο τραγούδι στο τέλος, αδυνατώ να γράψω κάτι που θα περιγράφει το θαυμασμό και τα συναισθήματα που με πλημμύρισαν. Συμφωνώ ότι πολλές φορές ένα γράμμα, μια κίνηση, μια απόφαση μακριά είναι η απόσταση μεταξύ εφικτού κι ανέφικτου. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε τα πάντα ή έστω να χαθούμε προσπαθώντας. Ακόμα κι αν σβήσει το αστέρι μας πάνω στην προσπάθεια, η αστερόσκονη που θα απλωθεί είναι αρκετή για να μεταφέρει το μήνυμα σε όσους κοιτούν ψηλά.