Όταν το θρανίο κι ο τοίχος γίνονται καμβάς για μαθητές/ήτριες, τα αποτελέσματα είναι -αν μη τι άλλο- αξιοπρόσεκτα. Επέλεξα, λοιπόν, μπαίνοντας σε αίθουσες και παρατηρώντας τοίχους και θρανία που δεν ήταν και τόσο «καθαρά», ορισμένες στιγμές που οι καλλιτέχνες δεν θα έδιναν μάλλον τη δέουσα προσοχή στο μάθημα, αλλά ο νους και η καρδιά τους θα ταξίδευαν κάπου αλλού… Αυτό το «κάπου αλλού» είναι ενίοτε αρκετά ενδιαφέρον και -αν ξέρεις το κοιτάζεις- μπορεί να σε οδηγήσει λίγο πιο κοντά στην ψυχή ενός παιδιού.
Ιδού μερικά έργα «αφηρημένων» μαθητριών και μαθητών του σχολείου μας:
Επειδή η δημιουργικότητα, η φαντασία αλλά και η… ανία των παιδιών στο σχολείο δεν πρόκειται να σταματήσει, θα συμπληρώνω με καλλιτεχνήματα την παραπάνω ανάρτηση ως το τέλος της χρονιάς. Οπότε, οι λάτρεις της school art (τώρα μου ήρθε ο όρος, δεν ξέρω αν υφίσταται ή ονομάζεται έτσι κάτι παρόμοιο) μείνετε συντονισμένοι στον Ερωδιό και στο Τι ζωγραφίζεις βρε παιδί μου;