Στίχοιμα - «10 Χρόνια Μηχανές»
Ο τέταρτος δίσκος των «Στίχοιμα» κυκλοφόρησε στις 26 Νοέμβρη του 2012 και ήταν αυτός που καθόρισε τον ήχο του συγκροτήματος αλλά και τη θέση του απέναντι στη σιωπή που επιβάλλουν οι φόβοι κάθε εποχής… Συντρόφευσε το συγκρότημα σε δεκάδες συναυλίες και αγαπήθηκε από το κοινό ως ήχος και ως ιστορία που γραφόταν κάθε φορά που οι στίχοι των τραγουδιών του συναντούσαν την επιβεβαίωση. Για να γιορτάσουν λοιπόν τα 10 χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου, οι Στίχοιμα ανακοινώνουν το επετειακό τους live στο Fuzz, στις 26 Νοέμβρη του ΄22.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Η ώρα 7:30μ.μ. και βρίσκομαι ηδη σε μια ουρά από ένα ανυπόμονο πλήθος που έχει σχηματιστεί έξω από το Fuzz club περιμένοντας τις πόρτες να ανοίξουν και να βρεθεί στον χώρο στον οποίο σε λίγη ώρα θα αποθέωνε τη Μαρίνα και τον Ψηλό, όπως τους αποκαλούν. Η ώρα περνάει, το ρολόι δείχνει 10 και το πολυαναμενόμενο live ξεκινά. Το Fuzz ασφυκτικά γεμάτο και ο κόσμος παραληρεί σ΄ ένα χιπ χοπ πανδαιμόνιο!
Οι «ΣΤΙΧΟΙΜΑ» είναι επί σκηνής και μας καλοσωρίζουν με το intro του δίσκου «Αρχή» και η ατμόσφαιρα δεν αργεί ούτε ένα δευτερόλεπτο να γίνει εκρηκτική με τον έντονο παλμό του κοινού. Το «Intro» αποτελεί το πρώτο τραγούδι και ξεκινά με την αφήγηση του μικρού Αλέξανδρου, μια «βροχή προτάσεων» που αναφέρουν γεγονότα και συναισθήματα.
Μας προσκαλεί να «πάμε μαζί του» για να μας πει για τη ζωή και το θάνατο και ιδού! «Μηχανές»! Με τη συνοδεία ενός δυναμικού beat αρχίζουν να ακούγονται οι πρώτες ρίμες του X-plicit, Βαλάντη, ο οποίος μας εξηγεί για τη δράση των Μηχανών και εκφράζει πολλά από τα παράπονα του σκεπτόμενου πολίτη: «Οι άνθρωποι είναι λίγοι, ο φόβος τους τυλίγει». Το κυνήγι τους, μαζί με την αναφορά στον Χριστό, θυμίζει αυτές τις υποκινούμενες μάζες που στρέφονται αυτόματα ενάντια σε κάθε ένα που τολμά να ξεχωρίσει. «Ψηφίζουμε μαζί, μα δεν πεθαίνουμε μαζί…». Είναι μια κριτική στην πολιτική ζωή της χώρας, συντηρούμενη από τη διαφθορά ή τον εγκλωβισμό των «Μηχανών». Μαζί με τις αναφορές για την νέα μάστιγα της πολιτικής κοινωνίας, τον ναζισμό, οι Στίχοιμα δείχνουν την πολιτική χροιά του στίχου τους, η οποία μπορεί να μη φανερώνει κάποιο χρώμα, αλλά εκφράζει ιδέες κι αποπνέει ανθρωπιά και αγωνία, κι αυτό είναι το σημαντικότερο.
Σκηνικό Αποκάλυψης!
Ενώ ο ενθουσιασμός και ο παλμός του κοινού είναι μεγάλος, μια μεγάλη έκπληξη μας περιμένει! Οι «Λόγος Τιμής» εμφανίζονται στη σκηνή και μας ραπάρουν το «Βράχος» καθώς το κοινό «βράζει» ακόμα πιο πολύ.
Μετά από σχεδόν μιαμιση ώρα, το tracklist του δίσκου τελειώνει με το κομμάτι «Τέλος» αλλα ο Βαλάντης και η Μαρίνα μένουν ακάθεκτοι οσο το κοινό διψά για παραπάνω ραπ! Η Μαρίνα στα decks «δίνει ρέστα» και ο Xplicit αρχίζει να ραπάρει τραγούδια από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους, με τίτλο «Θάλασσα». Το «Θάλασσα» είναι ένα κατά κάποιο τρόπο ένα concept hip hop άλμπουμ, κρατάει τη φιλοσοφία των «Μηχανών» σε αυτό το επίπεδο, με τη θάλασσα να γίνεται το σημείο αναφοράς κι ο νοηματικός σύνδεσμος των κομματιών.
«…όσοι σου μίλησαν για ομόνοια και συμπόνοια
τους πίστεψες και εκείνοι σε πάτησαν στη Χαιρώνεια
ό,τι σου δείχνει η οθόνη δεν είναι εκεί
και δεν πιστεύω σε καμιά υπευθυνότητα εταιρική
σε αυτόν τον ποταμό τα θύματα μονάχα ακούν
πέντε κανάλια φωνάζουν και οι τράπεζες νομοθετούν
μπρος τα μικρόφωνα οι βλάκες ξεκατινιάζονται
γιατί δε μάθαν λέξη απ΄ όσα δε διαβάζονται
με τους ρουφιάνους καλοσύνες δε χρειάζονται
στη χώρα που οι μπάτσοι κι οι φασίστες συνεργάζονται
και από ό,τι βλέπω τα παιδιά τουμπεκί
και αυτή η ζωή να μη πηγαίνει ούτε από δω μέχρι εκεί
μέσα σε πόλεις που μοιάζουν ψυχιατρική κλινική
και όλοι οι φίλοι σκορπισμένοι σε Ευρώπη κι Αμερική
και έτσι συντρίβονται οι κοινωνίες του τόπου»
Φυσικά ανάμεσα στα κομμάτια που ακούγονται, πέρα από τους ομώνυμους δίσκους τους, δεν απουσιάζει η «Βαστίλη». Ένα τραγούδι των Στίχοιμα που προσομοιάζει τη σημερινή πραγματικότητα με το φρούριο της Βαστίλης, που μοιάζει σα να χτίζεται μια πελώρια φυλακή γύρω μας με σκοπό να συγκρατήσει την αντίδραση και να ελέγξει τις τυχόν αντιρρήσεις και αμφισβητήσεις απέναντι σε όλα τα συνεχώς αυξανόμενα και άδικα μέτρα που σταδιακά επιβάλλονται και κρίνεται αναγκαίο και απαραίτητο να εφαρμοστούν. Ένα τραγούδι που περιγράφει την πάλη του καθενός από εμάς σε καθημερινή βάση με το άδικο, την αυξανόμενη και αναίτια καταστολή με βία, τις φυλακές και τους καταυλισμούς των προσφύγων που στοιβάζονται σε συνθήκες απάνθρωπες, με μόνο κατηγορητήριο την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής από τις εμπόλεμες χώρες τους. Ένα τραγούδι για τη διαρκή και αδιάκοπη προσπάθεια να ελέγξουν τη σκέψη και τη γνώμη μας, καλλιεργώντας μόνο φόβο και ανασφάλεια, μίσος και ανταγωνισμό για το διπλανό μας και μας εγκλωβίζουν όλους σε φανταστικές και πραγματικές φυλακές, όπου κάποια στιγμή όταν ολόκληρος ο κόσμος εξεγείρεται… πόσο να δείρετε;;;
Η απόλυτη επικοινωνία κοινού-συγκροτήματος είναι μπροστά μας, μια σχέση δυνατή!
Το live έφτασε στο τέλος του κατά τη 01:00 και η αλήθεια είναι πως ούτε καταλάβαμε πως τελείωσε, θέλαμε κι άλλο… Γεμίσαμε όμως με αισιοδοξία και περηφάνια! Νιώσαμε πως δεν είμαστε λίγοι, δεν είμαστε μόνοι σε αυτά που σκεφτόμαστε και οι περισσότεροι θα θέλαμε να πούμε. Τα λένε οι «Στίχοιμα» μέσα από τα τραγούδια τους κι έτσι αποκτάνε ρυθμό και μελωδία οι πνιγμένες μέσα μας κραυγές!
Τρεις ώρες γεμάτες τραγούδι και χορό σε μια γιορτή που μόνο αντάξια αυτού του δίσκου μπορεί να θεωρηθεί.
Άντε και στα επόμενα…
Κατερίνα Ντούρα
ΜΗΧΑΝΕΣ:
ΝΙΩΣΕ ΜΑΣ:
ΣΕ ΕΝΑ ΙΣΟΓΕΙΟ ΜΕΣ ΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ:
Μπράβο Κατερίνα! Με τον μοναδικό σου τρόπο πέρασες όλη αυτή την ενέργεια και την επαναστατικότητα μιας γενιάς που βράζει κι ας τη λένε χλιαρή… Για τους Στοίχιμα δεν θέλω να πω πολλά. Ανοίξτε αυτιά και ακούστε! Κι αν μας πειράζουν στ΄ αυτιά κάποιοι όχι και τόσο «καθώς πρέπει» στίχοι, ας σκεφτούμε αν είναι οι πράξεις μας «καθώς πρέπει» πρώτα. Κατερίνα, κάθε χρονιά με μαθαίνεις κι ένα συγκρότημα που μου ξυπνάει ιδέες και αισθήσεις σε λήθαργο. Ευχαριστώ.