Οδηγίες ζωγραφικής για την ασπρόμαυρη κοινωνία
Καθίσταται πλέον λυπηρή πραγματικότητα η ολοένα αυξανόμενη συγχώνευση και εκμηδένιση της ατομικότητας στις μάζες. Η σημερινή κοινωνία φαίνεται να επιδιώκει αυτήν την εξομοίωση και να αφήνεται στην αλλοτρίωση μπροστά στη δυστοπική ασφάλεια της αφάνειας. Οι άνθρωποι χάνουν συνεχώς το αίσθημα του «εαυτού» και υποτάσσονται στα προβαλλόμενα πρότυπα. Εγείρονται, λοιπόν, τα ερωτήματα: «Πόσο, λοιπόν, αυθεντικοί είμαστε σήμερα; Γιατί αλλάζει το ποιόν του ανθρώπου; Πρέπει, άραγε, να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο;»
Σύμφωνα με ποικίλες έρευνες, οι άνθρωποι στις μέρες μας αντιμετωπίζουν ένα μεγάλο συναισθηματικό κενό που οφείλεται στην αποξένωση και οδηγεί στο έντονο αίσθημα της μοναξιάς. Υπάρχει ρήξη στις διαπροσωπικές σχέσεις και δυσκολία ταύτισης με τον κοινωνικό περίγυρο. Ξεκινώντας επιβαρυμένα με την οικονομική κρίση της δεκαετίας του 2010, τα μνημόνια και τις πολιτικές αρρυθμίες που ακολούθησαν με αποκορύφωμα τον εγκλεισμό λόγω του κορονοϊού το 2020, οι άνθρωποι αποξενώθηκαν και έπαψαν να λειτουργούν σε συνάρτηση με τους γύρω. Έτσι, τα κοινά σημεία χάθηκαν και γεννήθηκε η ανάγκη για νέα σημεία αναφοράς. Η αίσθηση της «οικογένειας» ή μάλλον καλύτερα της «αγέλης» που προσέφερε η μαζοποίηση, λειτούργησαν ως καταφύγιο για τους μοναχικούς που τώρα κέρδισαν το αίσθημα του ανήκειν.
Παράλληλα, με την εξάπλωση του καταναλωτικού τρόπου ζωής και την ανάγκη δημιουργίας μιας κοινής ευρείας αγοράς, τα μέσα κατέφυγαν στην προβολή εξιδανικευμένων προτύπων πάνω στα οποία σύναψαν την έννοια της ευτυχίας. Ως εκ τούτου, ο ευαίσθητος ψυχολογικά άνθρωπος ενστερνίστηκε αυτές τις ιδέες και – συνειδητά ή μη – άρχισε να τις αντιγράφει στην προσπάθειά του να γευτεί την πολυπόθητη ευτυχία. Φυσικά, το γεγονός αυτό υποστήριξε σημαντικά και ο «φορτωμένος» τρόπος ζωής. Όντας σε ένα καταπιεστικό σύστημα που έχει κλονιστεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια και αναγκάζει τους ανθρώπους να εργάζονται ακατάπαυστα για τα προς το ζην, δεν αφήνονται περιθώρια αυτοανακάλυψης και έμπνευσης του πλούσιου εσωτερικού, ατομικού κόσμου.
Αναλύοντας όλα τα παραπάνω, γίνεται κατανοητή η κατάσταση που επικρατεί αλλά και ο απόλυτος (στα όρια του απελπιστικού!) χαρακτήρας της. Πρέπει, όμως, όλοι να παλέψουμε για να διατηρηθεί η αυθεντικότητα του ατόμου, καθώς αυτή είναι που μας καθιστά ανθρώπους μοναδικούς και ξεχωριστούς!
Αρχικά, παρά την αντίθετη πεποίθηση, η ευτυχία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με σημείο αναφοράς το άτομο. Πώς θα γίνει αυτό όμως χωρίς τη γνησιότητά του; Με την εσωτερική αναγνώριση και αποδοχή καλλιεργείται μια υγιής σχέση με τον εαυτό μας και μπορούμε έτσι ενσυνείδητα να παίρνουμε αποφάσεις με σιγουριά και αυτοπεποίθηση, χωρίς να επηρεαζόμαστε από τους – συνήθως τοξικούς – εξωτερικούς παράγοντες. Άρα, με τη διατήρηση και τον εναγγαλισμό* της αυθεντικότητας, οι άνθρωποι γίνονται αυτόματα πιο ευτυχείς.
Σε ένα πιο κοινωνικό πλαίσιο, αν όλοι διατηρούσαν τον πραγματικό τους χαρακτήρα, το σύνολο θα αποτελούνταν από πολλούς «χρωματιστούς» ανθρώπους που ο καθένας θα προσέφερε τη μοναδική του οπτική στην κοινωνία, η οποία θα μπορούσε συνεχώς να βελτιώνεται. Αντιθέτως, σήμερα, τα γκρίζα περιγράμματα των πόλεων «κατάπιαν» αυτή τη μοναδικότητα και εξαλείφθηκε κάθε χρώμα και κάθε ιδιαιτερότητα, γεγονός που ορίζει την αρχή της ίδιας της παρακμής τους. Γι΄ αυτό και είναι αναγκαίο να καταπολεμήσουμε αυτόν τον «άχρωμο» τρόπο ζωής και να ανορθώσουμε την κοινωνία με βάση το κύριο ανθρώπινο χαρακτηριστικό: ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ.
Εν κατακλείδι, οι παράγοντες που υπονομεύουν την αυθεντικότητα του ατόμου είναι πολλοί και καταλυτικοί, αλλά για το καλό το δικό μας και της ανθρωπότητας εν γένει, ήρθε η ώρα να πάρουμε ένα πινέλο και να ζωγραφίσουμε τους υπέροχους χαρακτήρες μας…
*sic (εναγκαλισμός)
Έλλη Μπάρλα
Το θέμα ήταν η αυθεντικότητα και η μοναδικότητα που παραδίδεται βορά στη βολική (και άβολη…) ασφάλεια του όχλου. Ωστόσο, πέρα από τη θέση σου Έλλη που έγινε καταφανής, αναδεικνύεται και μια άλλη μοναδικότητα/αυθεντικότητα, αυτή της γραφής σου, η οποία μπορεί -αν αντέξεις- να σου φανερώσει μονοπάτια της σκέψης ανεξερεύνητα. Σ΄ ευχαριστώ που με άφησες να δημοσιεύσω στο περιοδικό του σχολείου μας κάτι αυθεντικά δικό σου.