Σε λένε Ελπίδα,
απόδειξη της τρέλας μου.
Λες ωραία τα παραμύθια σου.
Αντιστέκεσαι στο φόβο,
πετάς το παρήγορο ψέμα σου
φουντώνεις το αισιόδοξο πείσμα μου.
Τι είσαι;
Παροδική αυταπάτη
Ανάγκη ανάπαυλας
Άρνηση συμφιλίωσης με την αλήθεια;
Στη μάχη του λογικού
φέρνεις λάφυρο
το δικαίωμα στο όνειρο.
Τρελή!
Εναντιώνεσαι στο σίγουρο
και εισβάλλεις στο απαγορευμένο.
Ποτέ δεν το παίρνεις απόφαση.
Αυθαδιάζεις στη σύνεση
και φλυαρείς με πάθος τη θεωρία σου.
Βγαίνεις ψεύτρα
καμώνεσαι πως ντρέπεσαι.
Λέω, νικήθηκες
κι ύστερα τρέχεις στη βροχή
να μου κρατήσεις ομπρέλα
σου κρατάω μούτρα
κι αρχίζεις τις απίθανες ιστορίες σου
για κείνα τα λουλούδια που φυτρώνουν στο χιόνι.
Τα τέσσερα κεριά :
Χαίρομαι που το σχολείο που βρίσκομαι έχει την ποιήτριά του. Υπέροχο ποίημα Κυριακή! Δεν έχω λόγια. Ελπίζω (μιας και είμαστε στο θέμα «ελπίδα») να δημοσιεύσεις κι άλλα ποιήματά σου, όχι μόνο στο περιοδικό μας, αλλά και γενικά.
Πόσο ωραίο κι αυτό το ποίημά σου Κυριακή…και πόσο σημαντικό να μη χάνουμε την ελπίδα μας!
“Κανείς δεν μπορεί να σβήσει το φως που λάμπει από μέσα μας.» (Μάγια Αγγέλου)
“Nil desperandum!” (Οράτιος)