Με αφορμή την Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού έγινε μια έρευνα μέσα στο χώρο του σχολείου σχετικά με αυτό το θέμα. Συγκεκριμένα, ρωτήθηκαν μαθητές από διάφορα τμήματα και των τριών τάξεων του σχολείου μας, αν έχουν υπάρξει ποτέ θύτες, θύματα ή παρατηρητές σε κάποιο περιστατικό σχολικού εκφοβισμού. Οι μαθητές απάντησαν ανώνυμα, χωρίς να καταγραφεί η τάξη και το τμήμα. Οι απαντήσεις που πήραμε έχουν πολύ ενδιαφέρον και μας οδηγούν σε κάποια σημαντικά συμπεράσματα.
Αρχικά, οι περισσότεροι απάντησαν ότι δεν έχουν βιώσει αυτό το φαινόμενο, γεγονός που είναι πολύ θετικό. Ωστόσο, υπάρχουν και αρκετές απαντήσεις που δείχνουν ότι οι μαθητές έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με το σχολικό εκφοβισμό, κυρίως στο ρόλο του θύματος. Οι περισσότερες περιπτώσεις αφορούν περιστατικά που έγιναν στο Δημοτικό. Σε αυτή την ηλικία φαίνεται ότι τα παιδιά έχουν την τάση να ενοχλούν και να πειράζουν τους συμμαθητές τους. Επίσης, κάποιοι μαθητές απάντησαν με συντομία σε ό,τι τους είχε συμβεί ενώ άλλοι ένιωσαν την ανάγκη να γράψουν μεγάλα κείμενα στα οποία εξιστορούσαν την άσχημη και τραυματική εμπειρία τους.
Με βάση τις ιστορίες τους ο εκφοβισμός φαίνεται ότι έχει διάφορες μορφές:
α) λεκτικός δηλαδή υποτιμητικά και προσβλητικά λόγια που αφορούν το σώμα, χρώμα, όνομα, καταγωγή
β) κοινωνικός δηλαδή απομόνωση από την ομάδα, διάδοση φημών (βρωμιάρης, κακή, διπρόσωπη),
γ) σωματικός δηλαδή χτυπήματα, σπρωξιές ,
δ) ηλεκτρονικός δηλαδή εκβιασμός μέσω Διαδικτύου και κινητού τηλεφώνου (απειλητικά μηνύματα).
Επίσης, αναφέρονται και ακραία περιστατικά όπως άσκηση επικίνδυνης σωματικής βίας, σεξουαλική βία, εκφοβισμός από μεγάλους σε μικρούς μαθητές για το χαρτζιλίκι τους.
Παρακάτω αναφέρονται ενδεικτικά κάποιες μαρτυρίες που δείχνουν πόσο άσχημο είναι αυτό το φαινόμενο:
Βίωσα λεκτικό μπούλιγκ για τη χώρα που κατάγομαι . Αυτό κράτησε τα έξι χρόνια του Δημοτικού και γινόταν από τα περισσότερα άτομα της τάξης μου.
Στη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων είχα από την πρώτη Δημοτικού έως και την πρώτη Γυμνασίου πολλά προβλήματα σχετικά με το μπούλιγκ. Όλοι ήταν εναντίον μου και μου έκαναν διάφορα όπως και μου έλεγαν διάφορα. Ένα από αυτά ήταν ότι δεν ταιριάζω στην παρέα τους και όλη την ώρα με έδιωχναν. Ένα άλλο ήταν ότι έκαναν ένα χαρτί με το όνομά μου και έβαζαν υπογραφές ποιος θα έρχεται μαζί μου και ποιος όχι. Όποιος αποφάσιζε να έρθει μαζί μου του έλεγαν ότι δε θα τον ξαναέκαναν παρέα είτε τον παρατούσαν στο μέλλον γιατί έλεγαν ότι είμαι κακή επιρροή για αυτούς.
Δεν έχω πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού. Στο δημοτικό όμως ένα παιδί με την ίδια καταγωγή με εμένα το κορόιδευαν και το έλεγαν βρωμιάρη και δεν το έκανε κανείς παρέα. Γι αυτό το λόγο φοβόμουν να αποκαλύψω την καταγωγή μου κρύβοντας, την μέχρι το Γυμνάσιο.
Με έκαναν μπούλιγκ στο Δημοτικό με λόγια και καμιά φορά με μπουνιές… Γενικά το Δημοτικό ήταν κόλαση για μένα.
Όταν ήμουν πρώτη Γυμνασίου μια κοπέλα μεγαλύτερη μου έστελνε μηνύματα και με απειλούσε να μην την ξανακοιτάξω διότι δε θα φύγω ζωντανή από το σχολείο.
Μέσα από τα κείμενα των παιδιών υπάρχουν και θετικά μηνύματα που όλοι πρέπει να τα εφαρμόσουμε για να χτυπήσουμε αυτό το φαινόμενο:
Μια μέρα είχα δει κάποια παιδιά να χτυπάνε ένα άλλο παιδί εδώ στο σχολείο. Εγώ αυτό το παιδί δεν το ήξερα αλλά και πάλι δεν έπρεπε να το αφήσω να το χτυπάνε. Έτσι πήγα εκεί και τους σταμάτησα.
Κανένας δε έχει το δικαίωμα να χειρίζεται τους άλλους με τέτοιο τρόπο. Το κάθε θύμα ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσει για να λάβει τέλος όλη αυτή η λυπητερή κατάσταση
Με κορόιδευαν για τα κιλά μου.. Πλέον δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων! Είμαι καλά με τον εαυτό μου και αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι!
Δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποιο γεγονός. Γενικά, σε όλα τα σχολικά χρόνια δεν έχω βιώσει μπούλιγκ. Ευτυχώς γιατί δεν πρέπει να γίνονται τέτοια περιστατικά στο χώρο του σχολείου. Τα θύματα αυτών των περιστατικών δεν πρέπει να στενοχωριούνται γι αυτό αλλά να λένε κατευθείαν το γεγονός στους γονείς, στους δασκάλους, στους καθηγητές τους.
Μαρία Πασαλίδου Γ5
Σαβίνα Συμεωνίδου Γ5
