Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κινηματογράφου στις 13 Φεβρουαρίου οι μαθητές του 8ου Δημοτικού Σχολείου Κομοτηνής έγραψαν ένα σενάριο μιας φανταστικής και αλλόκοτης  ταινίας μικρού μήκους. Είστε έτοιμοι να ταξιδέψετε μαζί μας;

Τρία παιδιά ο Αλέξης ο Γιώργος και η Μαρία βρίσκονται στο σπίτι της Μαρίας και συζητούν…

Αλέξης -Παιδιά τι γίνεται;

Γιώργος -Εγώ καλά είμαι, εσύ;

Μαρία -  Εγώ δεν είμαι καθόλου καλά!

Γ. και Α. -Γιατί τι έπαθες;

M- Αλήθεια σας το λέω παιδιά έχω βαρεθεί στην πόλη, θέλω να πάω ένα μακρινό ταξίδι.

Α- Ναι καλά πού θα βρεις αεροπλάνο να κάνεις αυτό το μακρινό ταξίδι;

M- Λοιπόν εκεί είναι το θέμα!!!! Μόλις πριν λίγο άκουσα την μαμά και τον μπαμπά να μιλάνε για ένα μικρό αεροπλάνο που βρίσκεται σε ένα χωράφι μας. Τι θα λέγατε αν πηγαίναμε να το πάρουμε και να πάμε εκείνο το ταξίδι;

Α -Νομίζω πως θα μετανιώσω αυτό που λέω αλλά πάμε!!!

Γ -ΩΩΩΩ μην είσαι τόσο φοβητσιάρης!!  Φυσικά και θα πάμε να το πάρουμε!

Τα τρία παιδιά έφυγαν από το σπίτι παίρνοντας μόνο λίγο φαΐ και νερό για τον δρόμο.

Το ταξίδι  μέχρι το χωράφι  ήταν μεγάλο και μακρύ.  Το πρώτο που είδαν τα τρία παιδιά  ήταν η λίμνη Βιστωνίδα. Εκεί υπήρχαν δύο πουλιά ένα καναρίνι και ένας μελισσοφάγος, που προσπαθούσα. να σώσουν την ζωή τους από κάποια άγρια ζώα. Τα παιδιά βλέποντας το θέαμα ήθελαν αν βοηθήσουν αλλά δεν ήξεραν πως. Τότε ο Αλέξης  σκέφτηκε πώς αν φώναζαν με όλη τους την δύναμη τότε θα φοβόταν τα ζώα και θα άφηναν ήσυχα τα πουλιά. Έτσι και έγινε…Τα πουλιά σώθηκαν και σαν ανταμοιβή είπαν στα παιδιά πως θα τα βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστούν, το μόνο που είχαν να κάνουν είναι να σφυρίξουν και η δύναμη του ανέμου θα μεταφέρει το σφύριγμα παντού, έτσι θα το ακούσουν τα πουλιά και θα έρθουν αμέσως.

Συνέχισαν τα παιδιά κουρασμένα πια από τον τόσο δρόμο που είχαν κάνει. Κάπου στα μισά της διαδρομής είδαν ένα μικρό ζωάκι. Ήταν γλυκό και έτσι το πλησίασαν. Τότε αυτό μεταμορφώθηκε σε ένα τεράστιο ρομπότ και άρχισε να κυνηγάει τα παιδιά. Ο Αλέξης θυμήθηκε πως τα πουλιά είχαν πει πως θα τους βοηθήσουν και το μόνο που είχε να κάνει είναι να σφυρίξει. Έτσι εκεί που έτρεχε άρχισε να σφυρίζει και τότε σαν θαύμα φάνηκαν τα δυο πουλιά.

Πέταξαν κατά πάνω στο ρομπότ και άρχισαν να πετάν κοντά στα μάτια του για να μην βλέπει. Το ρομπότ ζαλίστηκε, έπεσε και διαλύθηκε. Τα πουλιά είχαν σώσει τα παιδιά! Ο Γιώργος άρχισε να γελάει, η Μαρία έκλαιγε από συγκίνηση και ο Αλέξης έλεγε πόσο υπέροχος είναι που φώναξε τα πουλιά.

Τα παιδιά πήραν πάλι τον δρόμο προς το χωράφι για να βρουν το αεροπλάνο. Μετά από δέκα ώρες περπάτημα βρέθηκαν επιτέλους στο χωράφι. Μα αεροπλάνο δεν υπήρχε πουθενά. Αποφάσισαν αν μπουν μέσα στην αποθήκη που υπήρχε μήπως ανακαλύψουν κάτι.

Μπαίνοντας υπήρχε παντού σκόνη. Μα κάτι γυάλιζε πάνω στον πάγκο ήταν ένα μικρό αεροπλάνο, φαινόταν παλιό! Τα παιδιά έμεινα άφωνα. Ξαφνικά μπήκε η μητέρα της Μαρίας με τον πατέρα του Γιώργου και την μεγάλη αδερφή του Αλέξη. Είχαν αρχίσει να τους ψάχνουν αφού είδαν ότι έλειπαν από το σπίτι για ώρες.

-Καλά είστε παιδιά; Φώναξαν  με αγωνία και οι τρεις.

-Είμαστε μια χαρά. Απάντησε η Μαρία

-Να! Μόνο που εδώ θα έπρεπε να υπάρχει ένα αεροπλάνο. Είπε ο Αλέξης.

-Μα για ποιο πράγμα μιλάτε; Είπε η μητέρα της Μαρίας.

-Μαμά σας άκουσα να το λέτε με τον μπαμπά. Είπε η Μαρία.

Τότε η μαμά έβαλε τα γέλια και εξήγησε ότι για το μόνο μικρό αεροπλάνο που μιλούσε ήταν για ένα παιχνίδι που έπαιζε μικρή.  Τότε τα παιδιά άρχισαν να γελάν με την Μαρία που έκανε ένα τόσο μεγάλο λάθος!!!

Αυτό ήταν το σενάριο μας  παιδιά! Ελπίζω να σας άρεσε! Μακάρι να βρεθεί σκηνοθέτης να γίνει πραγματική ταινία.